Μνήμες από τον Βασίλη

Πέρασαν 7 χρόνια από τον Οκτώβρη του 2001 που έφυγε ο σύντροφός μας Βασίλης Γεμιστός. Η μνήμη του γυρνάει συνεχώς στο μυαλό μας όχι μόνο γιατί έφυγε πολύ πρόωρα αλλά γιατί όλοι έχουμε κρατήσει μέσα μας την προσωπική εικόνα από έναν πληθωρικό άνθρωπο παθιασμένο με τη ζωή και την πολιτική, όπως συνηθίζουμε να περιφράφουμε εν συντομία αλλά πολύ φτωχά τη συμμετοχή στα κοινά.
Γιατί ο Βασίλης μέχρι την τελευταία στιγμή δεν έπαψε να ρωτάει για μας και όχι μόνο να παίρνει κουράγιο από μας. Δεν έπαψε να σκέφτεται πολιτικά.
Είναι όμως κι αυτή η διαολεμένη η συγκυρία που σήμερα ζούμε, με τις αγωνίες και τα βασανιστικά ερωτήματα για το πώς πάει η κατάσταση, που στον ξαναφέρνουν στη μνήμη. Τότε που και ο ίδιος βασανιζόταν, θα 'λεγε κανείς πρόωρα, για το τι περίμενε τον κόσμο της δουλειάς, το λαό, με βάση το χτύπημα στους δίδυμους πύργους αλλά και τις οικονομικές τάσεις που φαίνονταν να κυριαρχούν και που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσαν σε μια κρίση που αργά ή γρήγορα θα έπληττε τα νοικοκυριά. Ηταν τότε που μόλις είχε υιοθετηθεί το ευρώ και αναρωτιόταν πόσο θα αντέξει με βάση τους όρους θεσμοθέτησής του αλλά και τα νομισματικά του χαρακτηριστικά σε μια πιθανή κρίση που δεν θα 'ταν από τις συνηθισμένες στον κύκλο του καπιταλισμού, αλλά θα ακούμπαγε βαθύτερες δομές του.
Η μνήμη του μας κάνει όλους να συνθέτουμε πιο ολοκληρωμένα την ανθρώπινη και την πολιτική πλευρά που τον χαρακτήριζαν και να νοηματοδοτούμε ανάλογα την έννοια του συντρόφου.