Ολοι στις συνελεύσεις! Απεργιακός αγώνας μέχρι τη νίκη!

Μετά από πολλές παλινωδίες και καθυστερήσεις, το ΔΣ της ΟΛΜΕ κατέληξε σε εισήγηση προς τους καθηγητές, όπου προτείνει απεργιακό αγώνα διάρκειας με τη μορφή πενθήμερων επαναλαμβανόμενων απεργιών από την 1 Δεκέμβρη. Οι συνελεύσεις που θα γίνουν τις επόμενες μέρες θα τοποθετηθούν για την εισήγηση και η τελική απόφαση θα παρθεί στη συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ στις 25 Οκτώβρη. Με δεδομένες τις αποφάσεις των καθηγητών θα συνεδριάσει η ΔΟΕ για να αποφασίσει τη δική της εισήγηση στους δασκάλους.

Η πρόταση γίνεται σε μια περίοδο που η ζωή των καθηγητών γίνεται όλο και δυσκολότερη τόσο με βάση την οικονομική πίεση όσο και μια πληθώρα εργασιακών προβλημάτων. Αυτά ξεκινάνε από την ανασφάλεια μεγάλου αριθμού καθηγητών, οι οποίοι -ως συνέπεια του νόμου για την Τεχνική Εκπαίδευση- βρίσκονται στα σχολεία σε καθεστώς ομηρίας (υπεράριθμοι, ή με μειωμένο ωράριο) και φτάνουν μέχρι την εργασιακή πίεση που προκύπτει από μια καταιγίδα υπουργικών εγκυκλίων που θέλουν να ανοίξουν το δρόμο στην εφαρμογή της αξιολόγησης – χειραγώγησης και στο τσάκισμα της καθημερινότητας του κλάδου..

Με άλλα λόγια η πρόταση για απεργία διάρκειας «δένει» με τον ωκεανό προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο κλάδος – όπως άλλωστε και όλος ο λαός. Με βάση αυτό, είναι φανερή η αναγκαιότητα ανάπτυξης απεργιακού αγώνα διάρκειας και από τη σκοπιά αυτή πρέπει να αντιμετωπιστεί το ζήτημα.
Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι στις περιοδείες στα σχολεία είναι η πρώτη φορά μετά από χρόνια που γίνεται αποδεκτή η λογική ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από το να ξαναβρεί ο κλάδος τους τρόπους να μπει σε αγωνιστική τροχιά. Γίνεται, δηλαδή, αντιληπτές από τον κλάδο τόσο οι μαύρες προοπτικές που επιφυλάσσει το σύστημα όσο και ο μονόδρομος της αναγκαιότητας του αγώνα.

Δεν παραγνωρίζει κανένας το βαρύ κλίμα που δημιουργεί τόσο η ένταση της οικονομικής κρίσης όσο και η πλήρης αφερεγγυότητα της ηγεσίας της ΟΛΜΕ. Αλλωστε, για το ζήτημα αυτό, αρκεί κανείς να δει τον προγραμματισμό της απεργίας για το Δεκέμβρη που σε μεγάλο μέρος του κλάδου παραπέμπει σε ανομολόγητες προθέσεις της ΟΛΜΕ για απεργία με «ημερομηνία λήξης» τις δυο – τρεις βδομάδες. Το άλλοθι της αναγκαιότητας προετοιμασίας δεν ευσταθεί γιατί η ΟΛΜΕ θα μπορούσε να έχει πάρει την απόφαση από τις αρχές Οκτώβρη και η απεργία να ξεκινούσε από τις αρχές Νοέμβρη.
Αντίστοιχη σύγχυση δημιουργεί και η παράθεση πλήθους αιτημάτων (πολλά από τα οποία λανθασμένα – «5% του ΑΕΠ», «επίδομα 176€», «κατάρτιση αντικειμενικού νόμου για την επιλογή στελεχών», «ετήσια επιμόρφωση» κα.) με τρόπο που ουσιαστικά χάνεται τόσο η κατεύθυνση της κυβερνητικής πολιτικής όσο και της απάντησης του συνδικάτου.

Ολες αυτές οι αδυναμίες του απεργιακού καλέσματος, όμως, δεν μπορούν για κανέναν να αποτελούν το άλλοθι για να παρακάμπτει το βασικό καθήκον. Και βασικό καθήκον είναι η αναγκαιότητα ολόψυχης πολιτικής και οργανωτικής στήριξης της απεργίας ταυτόχρονα με την προβολή της ανάγκης να χειραφετηθεί πολιτικά και οργανωτικά ο αγώνας από τη συνδικαλιστική ηγεσία. Οποια παράταξη (και σε λίγες μέρες θα δούμε αν υπάρξουν τέτοιες) ψάχνει άλλοθι για να καταψηφίσει ή υπονομεύσει την απεργιακή προοπτική, θα έχει μεγάλες δυσκολίες να μην εκτεθεί ανεπανόρθωτα.

Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών από τις αρχές Σεπτέμβρη έκαναν περιοδείες στα σχολεία όπου έθεταν το ζήτημα της ανάγκης απεργιακού αγώνα διάρκειας με βασικά αιτήματα τις ουσιαστικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, και την ανατροπή όλου του πλαισίου που κρατάει μεγάλο μέρος του κλάδου σε εργασιακή ομηρία που εντείνεται από μέτρα ελέγχου – αξιολόγησης – χειραγώγησης. Ταυτόχρονα προβάλλουν την κρίσιμη ανάγκη δημιουργίας απεργιακών επιτροπών και απεργιακών ταμείων. Χαρακτηριστικά σε προκήρυξή τους αναφέρουν:
«…Όμως, αν η κυβέρνηση θέλει σιωπή νεκροταφείου και αν η ηγεσία του κλάδου (κύρια ΠΑΣΚ αλλά όχι μόνο) θέλει να αξιοποιήσει εκλογικά τον απεργιακό αγώνα ως «ελεγχόμενη αναταραχή», ή για μια ακόμη φορά να παίξει το έργο «δεν ανταποκρίνεται ο κόσμος, δεν τραβάει…», δεν πρέπει να κάνουμε σε κανέναν τους το χατίρι.

Να μαζικοποιήσουμε τις συνελεύσεις για να επιβάλουμε αποφάσεις απεργίας διάρκειας. Ώστε να αποτραπεί η δυνατότητα της ΔΑΚΕ που εναντιώνεται στην κατεύθυνση αυτή αλλά και όσων παίζουν παιγνίδια, να τα «στρίψουν» μέσω αποφάσεων των ΔΣ και μη επάρκειας ψήφων στη Γ.Σ. των προέδρων. Να πάρουμε τον αγώνα στα δικά μας χέρια συγκροτώντας απεργιακές επιτροπές σε κάθε ΕΛΜΕ και Διδασκαλικό Σύλλογο…»

Οσο για τις πραγματικές προθέσεις των μεγάλων παρατάξεων –πέρα από τις δηλώσεις τους και το τι ψηφίζουν στην ΟΛΜΕ- δε θα βιαστούμε να τις κρίνουμε από την… «αγωνιστική ετοιμότητα» που διαθέτουν για να κάνουν την προεκλογική τους εκστρατεία για τα όργανα συνδιοίκησης σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο. Θα τους κρίνουμε όμως σύντομα αν συνεχίσουν να επιδεικνύουν έλλειψη της αντίστοιχης (πραγματικά τώρα) αγωνιστικής ετοιμότητας να δώσουν ουσιαστικά τη μάχη των συνελεύσεων και της απεργιακής προετοιμασίας.