Είμαστε πολλοί και είμαστε παντού!
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
Ξέρουμε πως σε πολλούς φαίνεται περίεργο ή ανεξήγητο να εμφανιζόμαστε στα σχολεία και να σας ζητάμε να απεργήσετε κάθε φορά που προκηρύσσεται μια απεργία. Σε πολλούς μάλιστα θα φαντάζει ανώφελο ή και ακόμα γραφικό…
Πολύ περισσότερο θα περιμένετε πάλι να σας αναπτύξουμε τα γνωστά επιχειρήματα για τους αγώνες που είναι αναγκαίοι ειδικά τώρα που είμαστε μπροστά σε μια τόσο κρίσιμη γενική απεργία και καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τη μεγαλύτερη μεταπολεμικά επίθεση στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις μας.
Και όμως, αυτό το «βουνό» που κλείνει τον ορίζοντα της ελπίδας και αυτό το φορτίο που δυσκολεύει την κίνηση και καταπλακώνει τις αντιδράσεις βαραίνει το ίδιο και εμάς.
Γιατί «κανονικά» θα έπρεπε τα σχολεία και οι χώροι δουλειάς να «βράζουν». Θα έπρεπε να υπάρχουν πανό σε κάθε κεντρικό σχολικό συγκρότημα, να γίνονται συζητήσεις, συγκεντρώσεις προετοιμασίας, πολλές και συχνές επισκέψεις του ΔΣ στα σχολεία.
Βέβαια έχουν θορυβηθεί οι εργατοπατέρες και οι εκπρόσωποι του κυρίαρχου συνδικαλισμού. Αντιλαμβάνονται ότι τόσα χρόνια πριόνιζαν το κλαδί που δικαιολογούσε και τον δικό τους ρόλο. Γνωρίζουν ότι τους ζητείται να υπερασπίσουν κατάφωρα αντεργατικά και αντικοινωνικά μέτρα. Όμως είναι αργά γι’ αυτούς. Ας δείξουμε μεγαθυμία και κατανόηση στο «πρόβλημά» τους.
Το ζήτημα είναι τι θα κάνουμε εμείς!..
Ήδη η κυβέρνηση, η ΕΕ, τα ΜΜΕ το δηλώνουν και διαμορφώνουν κλίμα για μέτρα και επίθεση διαρκούς χαρακτήρα. Όλοι το γνωρίζουν. Δεν έχει καμία σημασία πια αν θα είναι το δώρο, ο 14ος (που στην πραγματικότητα είναι 13ος) μισθός, νέες περικοπές επιδομάτων, νέοι φόροι, νέες κρατήσεις, αυξήσεις ορίων ηλικίας ή όλα αυτά μαζί (αν το επιτρέψουμε).
Επιπλέον η νέα ηγεσία του ΥΠΕΠΘ ετοιμάζει πολυνομοσχέδιο «σκούπα» που ανατρέπει τα ΠΑΝΤΑ, όσα τουλάχιστο γνωρίζαμε ως δεδομένες κατακτήσεις στην εκπαίδευση.
Μην περιμένετε να σας πούμε τι να κάνετε στη μεθαυριανή γενική απεργία.
Είμαστε πια πάρα πολλοί και είμαστε παντού, η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, όλοι αυτοί που θυσιαζόμαστε για τα κέρδη μιας ασήμαντης πλουτοκρατικής μειοψηφίας. Ίσως εκεί να βρίσκεται και όλη η δύναμη που θα παραμερίσει «βουνά» και φορτία χρόνων…
Η γενική απεργία στις 24 Φλεβάρη είναι μόνο ένας σταθμός από το βάθος αγώνων που οφείλουμε στον εαυτό μας και στα παιδιά μας μπροστά στο βάθος της επίθεσης που έχει εξαπολυθεί.
Ίσως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει όσο είναι αναγκαίο (και οι καλοθελητές που προσπαθούν γι’ αυτό είναι αρκετοί) ότι η απουσία ή η απουσία μας γράφει ήδη Ιστορία.
Γιατί κανένας λαός ή χώρα δεν μπορεί να ζήσει χωρίς παρόν και μέλλον.
Το γνωρίζουν κατά βάθος και οι συνάδελφοι που δεν θα απεργήσουν…
19 Φλεβάρη (περίοδος…απεργιακή)
Μάτα Μαγαλιού - Δημήτρης Μάνος, μέλη του ΔΣ του ΣΤ΄ Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Θεσσαλονίκης.
