Κάνουν ό,τι περνάει από τo χέρι τους για να ευνουχήσουν και να αποσυγκροτήσουν το εργατικό κίνημα. Είναι από τα σίγουρα και πλήρως ελεγχόμενα δομικά στοιχεία του συστήματος, ώστε δύσκολα να ξεφύγουν οι εργαζόμενοι από τα πλαίσια που θέτουν τα βασικά αστικά κόμματα ως αντιπολίτευση στην αντιλαϊκή τους πολιτική. Με μαεστρία ή συνήθως χοντροκομμένα αλλά και με τραμπουκισμούς επιτελούν το ρόλο που τους έχει ανατεθεί: αυτό του αναχώματος, της εκτόνωσης και της εμπέδωσης της απογοήτευσης μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Θέλουν να λέγονται συνδικαλιστές και μάλιστα της ΓΣΣΕ και της ΑΔΕΔΥ. Ομως από χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων τους θεωρεί αργυρώνητους εργατοπατέρες και κυβερνητικά όργανα.
Οταν σε κάθε σπάνια συγκέντρωση και ακόμη σπανιότερη απεργία που εξαγγέλλουν -κάτω από την πίεση των εργαζόμενων- ανεβαίνουν στα μπαλκόνια να μιλήσουν, δεν τους ακούει κανείς εκτός από μερικές δεκάδες ανάλογους... συνδικαλιστές δευτεροβάθμιων οργάνων που ευελπιστούν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη ή βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία να μπουγιάρουν τον κενό χώρο μπροστά τις εξέδρες ώστε να παίρνουν τα πλάνα τους οι κάμερες όταν περιδιαβαίνουν βουλευτές και αρχηγοί κομμάτων.
Η κρίση ήταν φυσικό να οξύνει αυτή την αντίθεση μιας και ανέλαβαν εργολαβικά να περάσουν τα μέτρα με όσο το δυνατόν λιγότερες διαμαρτυρίες ή, κι αν υπάρξουν τέτοιες, να καταγραφούν ως εναντίωση στους... κερδοσκόπους και ως στήριξη της κυβέρνησης -ανεξαρτήτως χρώματος- που πιέζεται από αυτούς και αναγκάζεται να κόψει τον 14ο, 13ο και ό,τι ακόμη λογίζεται ως μισθός, από τον εργατόκοσμο. Αλλωστε δεν μπορούν να ξεχάσουν ότι ένα ατόπημα για απεργία παλιότερα είχε ως αποτέλεσμα να κατακλειστεί η Αθήνα από απεργούς που έστειλαν στο διάολο το νομοσχέδιο Γιαννίτση. Πώς λοιπόν να ξανατολμήσουν;
Το γιουχάισμα λοιπόν δεν ήταν παρά αναμενόμενο από καιρό και μάλιστα όταν την προηγούμενη μέρα ο Παναγιωτόπουλος έκανε ό,τι μπορούσε για να μη γίνει η απεργία της Πέμπτης. Ηταν παραπάνω από πρόκληση. Ηταν πλήρης αποθράσυνση αυτής της εργατικής αριστοκρατίας να θέλει να "εξαγγείλει" ως επιτυχία της την μετά βίας ανακήρυξη πανεργατικής απεργίας στους συγκεντρωμένους στο Σύνταγμα την Παρασκευή.
Οταν όμως σ' αυτή τη μαζική αγανάκτηση κάποιοι αναλαμβάνουν να κάνουν και πιο φαντεζί διαμαρτυρία με γιαουρτώματα και ξυλοδαρμό του Παναγόπουλου, τότε υπάρχει ο κίνδυνος -πέρα από τον τυχοδιωκτισμό που εκδηλώνεται με στόχο την αυτοπροβολή σε κανάλια- να αποδοθούν στην Αριστερά και στο εργατικό κίνημα λογικές υιοθέτησης του νόμου του Λιντς.
Είναι άλλο πράγμα όταν οι εργατικές μάζες πετάνε στην άκρη τέτοιους εργατοπατέρες και διεκδικούν να μιλήσουν στην απεργία γιατί έχουν τη δύναμη και άλλο οι αυτόκλητοι "τιμωροί" που έχουν πληθύνει τελευταία με τους μιντιακούς ακτιβισμούς και τους τραμπουκισμούς τους. Μπορεί κάποιοι να θέλουν να γίνουν βασιλιάδες για μια στιγμή, όπως γράφαμε σε σχόλιό μας και πριν από χρόνια για άλλους ανάλογους αγανακτισμένους που πέταγαν κουλούρια (γι' αυτό και διατηρήσαμε τον τίτλο του τότε σχολίου), όμως αυτό σε καμία περίπτωση δεν ωφελεί το κίνημα, όπως έχει φανεί από πάμπολλους τέτοιου είδους ακτιβισμούς (από κρέμασμα πανό στην Ακρόπολη έως ολιγόωρες καταλήψεις) που συνήθως προϊδεάζουν για απόσυρση μετά και εκλογική εκμετάλλευση.
