ΓΣΕΕ
Συνδικαλιστική ηγεσία-βαρίδι για τους εργαζόμενους
Ίσως δεν είναι και πολύ μακριά από την πραγματικότητα η σκέψη να αποδοθεί στην ηγεσία της ΓΣΕΕ ο τίτλος του επίτιμου κυβερνητικού στελέχους! Είναι τόσο εξόφθαλμη πια η φιλοκυβερνητική στάση αυτής της υποταγμένης συνδικαλιστικής ηγεσίας!
« Οι κυβερνητικές προτάσεις για το Ασφαλιστικό έχουν πολύ μεγάλες ασάφειες και ελλείψεις, όπως για παράδειγμα για την χρηματοδότηση της βασικής σύνταξης και πως αυτό θα επιτευχθεί. Περιέχουν ζητήματα τα οποία για μας είναι απαγορευτικά και δεν τα συζητάμε, όπως η αύξηση των ορίων ηλικίας. Υπάρχουν όμως και προβλέψεις όπως η κατάργηση των εθελουσίων εξόδων, για τις οποίες εμείς έχουμε τοποθετηθεί θετικά. Επισημαίνω πάντως ένα σοβαρό έλλειμμα, που είναι το θέμα της χρηματοδότησης και των πρόσθετων πόρων.
Όταν η Κυβέρνηση αναλάβει την τελική νομοθετική πρωτοβουλία εμείς πλέον δεν θα συζητήσουμε, αλλά θα διαπραγματευτούμε και εφόσον χρειαστεί θα κάνουμε αγώνα για να πετύχουμε λύσεις, που θα είναι συμβατές με την ανάγκη ενός δίκαιου, βιώσιμου και ταυτόχρονα κοινωνικά αποτελεσματικού κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος.»
Αυτά βρήκε να δηλώσει ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, ο «αγωνιστής» Παναγόπουλος για τα εφιαλτικά μέτρα που ανακοίνωσε το Υπουργείο Εργασίας για το ασφαλιστικό. «Ασάφειες και ελλείψεις» αλλά και «θετικές» προβλέψεις (ζυγισμένα πράγματα!) είναι οι παρατηρήσεις του, την ώρα που ετοιμάζεται η πλήρης ανατροπή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Αφήνει βέβαια και ανοιχτό το ενδεχόμενο του αγώνα «εφόσον χρειαστεί» (γιατί μπορεί και να μην χρειαστεί και να λυθούν όλα με «διαπραγμάτευση» και «συζήτηση», όπως «λύθηκαν» μέχρι σήμερα όλα τα προβλήματα των εργαζομένων: από τη συρρίκνωση των μισθών μέχρι τις απανωτές αυξήσεις των ορίων συνταξιοδότησης και τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων).
Είναι ο ίδιος που ήθελε χρόνο για την «καλύτερη προετοιμασία» της απεργίας της ΓΣΕΕ και γι’ αυτό δεν την έκανε από κοινού με την ΑΔΕΔΥ στις 10 Φλεβάρη αλλά δύο βδομάδες μετά, στις 24. Είναι ο ίδιος που με κάθε ευκαιρία αναζητά ένα «διαφορετικό μίγμα οικονομικής πολιτικής», έναν «ισορροπημένο» και «δίκαιο»... καπιταλισμό!
Και είναι ένα ζήτημα να εξηγηθεί η αντίφαση μεταξύ της παραπάνω, έως και απολογητικής, δήλωσης του Παναγόπουλου και του κειμένου των αποφάσεων της ΓΣΕΕ πέντε μέρες νωρίτερα (4 Φλεβάρη) με το οποίο ανακοίνωνε την απεργία στις 24 Φλεβάρη και στο οποίο αναφερόταν:
«Η εξαγγελία για αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης αποτελεί εμπράκτως την κατάργηση του όποιου διαλόγου, την αναίρεση συμφωνιών και κυρίως σε ότι αφορά τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα, ένα μέτρο άδικο και αναποτελεσματικό που δεν ενισχύει την βιωσιμότητα και την κοινωνική αποτελεσματικότητα του Ασφαλιστικού συστήματος. Τα όρια ηλικίας αποτελούσαν μια από τις κόκκινες γραμμές, που είχαν συμφωνηθεί με την ΓΣΕΕ, γι’ αυτό αποφασίζεται η αποχώρηση των επιστημονικών εκπροσώπων μας από την αρμόδια επιτροπή.»
Ωστόσο, το πιο σημαντικό ζήτημα είναι να κατανοήσουν οι εργαζόμενοι ότι αυτή η ηγεσία αποτελεί πραγματικό βαρίδι για την προσπάθεια συγκρότησης του απαραίτητου αγωνιστικού μετώπου που θα συγκρουστεί με την αντεργατική λαίλαπα που υπαγορεύει η ΕΕ και προωθεί η κυβέρνηση.
Και μπορεί προσωρινά να θίχτηκε από το «άδειασμα» που της έκαναν κυβέρνηση και ΣΕΒ και να κήρυξε απεργία για τις 24 Φλεβάρη, αλλά το βέβαιο είναι ότι σύντομα θα ξαναβρεί τις ισορροπίες της μαζί τους, σε ακόμη πιο αντεργατική κατεύθυνση.
Γι’ αυτό και οι εργαζόμενοι πρέπει να πάρουν την υπόθεση του αγώνα στα δικά τους χέρια. Με πρωτοβουλίες στα σωματεία και τους χώρους δουλειάς που θα επιδιώκουν την πλατύτερη αγωνιστική συμμετοχή. Με στόχο την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής και σε σύγκρουση με αυτούς που την προωθούν και τη στηρίζουν. Ενάντια στη συνδιαχείριση, τη συνδιαλλαγή και τη συναίνεση. Με προτάσεις προς το κίνημα και όχι προς το σύστημα.
Μόνο έτσι θα αλλάξουν οι συσχετισμοί στο εργατικό κίνημα. Μόνο έτσι θα απομονωθεί αυτή η ξεπουλημένη συνδικαλιστική ηγεσία. Μόνο έτσι θα δυναμώσουν οι εργατικοί αγώνες.
Γι’ αυτό και η υπόθεση της απεργίας στις 24 Φλεβάρη δεν μπορεί να αφεθεί στα χέρια αυτής της ηγεσίας, αλλά πρέπει να αποτελέσει υπόθεση όλων των εργαζομένων. Ενάντια στο «Πρόγραμμα Σταθερότητας». Ενάντια στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ. Για την υπεράσπιση των ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων. Για πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα ανεργίας.
