Στον νέο αντεργατικό γύρο της επίθεσης της νέας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, στις χειρότερες μέρες που άρχισαν, δεν δικαιούται καμιά διοίκηση σωματείου να κρατάει κλειστό το καταστατικό και να μην καλύπτει συνδικαλιστικά τους μισούς εργαζόμενους. Αυτή είναι η πραγματικότητα, αφού οι μισοί σχεδόν εργαζόμενοι στο Δημόσιο, στους ΟΤΑ και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα δουλεύουν με αυτές τις επαίσχυντες ελαστικές σχέσεις εργασίας (stage, συμβάσεις έργου, ορισμένου χρόνου, μέσω δημοτικών επιχειρήσεων κ.λπ.). Αυτές τις μέρες φάνηκε περισσότερο παρά ποτέ η αναγκαιότητα συνδικαλιστικής έκφρασης όλων αυτών που απολύονται ή απειλούνται με απολύσεις στο όνομα της κατάργησης της ομηρίας. Και δεν περιμένουμε από καμιά ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να στηρίξουν τον αγώνα και αυτών των εργαζόμενων που θα βρεθούν στον δρόμο, αφού βγήκαν και χειροκρότησαν την απόφαση της κυβέρνησης, προσπαθώντας να πείσουν τον λαό ότι έτσι καταργούνται οι ελαστικές σχέσεις εργασίας. Εξ άλλου καταργούνται τα stage στο Δημόσιο και χαρίζονται στο κεφάλαιο. Γι' αυτό χειροκροτεί ο ΣΕΒ. Τζάμπα εργαζόμενους, ευάλωτους σε εκβιασμούς και πιέσεις, χωρίς τη δυνατότητα συνδικαλιστικής έκφρασης!
Οι εργαζόμενοι με αυτές τις συμβάσεις είναι στα χέρια αυτών που τους είχαν ομήρους, αν δεν βγουν μπροστά τα σωματεία των χώρων όπου αυτοί δουλεύουν να στηρίξουν τον αγώνα τους. Την περασμένη βδομάδα δήμαρχοι και νομάρχες της ΝΔ έκαναν συγκεντρώσεις των συμβασιούχων και τους κατηύθυναν σε δικηγόρους και σε στήσιμο δικών τους συντονιστικών. Οι αίτιοι του προβλήματος έγιναν «συμπαραστάτες» στον αγώνα! Θα αφήσουν τα σωματεία τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα;
Οι εργαζόμενοι χρειάζεται και πρέπει να συσπειρωθούν στα σωματεία για να διεκδικήσουν συλλογικά. Παράδειγμα υπαρκτό και με δράση στα ζητήματα συμβασιούχων, ο Σύλλογος Εργαζομένων ΟΤΑ και Δημοτικών Επιχειρήσεων Νομού Θεσσαλονίκης με 4.000 μέλη. Με τροποποίηση του καταστατικού, το 2000, άνοιξε το καταστατικό και έχει μέλη του τους εργαζόμενους με οποιαδήποτε σχέση στους δήμους. Γι' αυτό είναι το μοναδικό σωματείο που μπήκε μπροστά στην οργάνωση του αγώνα των συμβασιούχων, γι' αυτό και στις μεγάλες απεργίες του κλάδου συμμετείχαν και οι συμβασιούχοι. Τα σωματεία πρέπει να χωράνε τις ανάγκες των εργαζομένων, να ανταποκρίνονται στις σημερινές ανάγκες και να μην κρύβονται πίσω από δικαιολογίες όπως «Δεν συμφωνούμε με τις σχέσεις εργασίας, άρα δεν τους γράφουμε». Μόνο με μαζικούς αγώνες μπορούμε να καταργήσουμε αυτές τις σχέσεις εργασίας και οι μαζικοί αγώνες γίνονται με το σύνολο των εργαζόμενων. Και ξέρουμε ότι μπορούμε να διεκδικήσουμε την πλήρη και σταθερή εργασία, αγωνιζόμενοι για μονιμοποίηση των συμβασιούχων και όχι δεχόμενοι τις απολύσεις τους. Κάθε απόλυση, όπου και αν συμβαίνει, είναι ενάντια στο δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά.
