ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
Οπως και στις κινητοποιήσεις για την 17η Νοέμβρη, ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό, οι μαζικές πορείες δεν πήγαν χέρι χέρι με το ξαναζωντάνεμα των διαδικασιών των συλλόγων. Οι δέκα συνελεύσεις που έγιναν ενόψει της 6ης Δεκέμβρη ήταν άμαζες (με εξαίρεση την Αρχιτεκτονική) και κάποιες ήταν εξ αναβολής. Τα πλαίσια αγώνα ψηφίστηκαν σε όλες. Χαρακτηριστική ήταν η απουσία της ΔΑΠ και της ΠΚΣ από πολλές συνελεύσεις και η απροθυμία τους να δώσουν τη μάχη. Η μεν ΔΑΠ γιατί το κλίμα εναντίον της δεν έχει καταλαγιάσει και είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη δολοφονία, η δε ΠΚΣ γιατί επέλεξε να μην καλεί καν σε κινητοποίηση εκείνη τη μέρα. Η ΠΑΣΠ ακόμα μπορεί να μη χρεώνεται ξεκάθαρα το ρόλο της κυβερνητικής παράταξης, αλλά ο λόγος της είναι φανερό ότι δεν πείθει τη νεολαία. Το κυρίως αρνητικό ήταν η εμφανής αδυναμία να εμπλακεί πλατύς κόσμος τόσο στις συνελεύσεις όσο και στην οργάνωση των κινητοποιήσεων. Αδυναμία που ασφαλώς προέρχεται από την ανυπαρξία πολιτικής άποψης ικανής να ανασυγκροτήσει το φοιτητικό κίνημα ενάντια στους νόμους της αντιμεταρρύθμισης και να το εντάξει με ουσιαστικό τρόπο στο πλευρό του λαού ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις προσπάθησαν, και αυτό αναγνωρίστηκε από ευρύτερο κόσμο, να θέσουν μια τέτοια γραμμή στο φοιτητικό κίνημα. Εθεσαν στις συνελεύσεις το φόντο της κρίσης και τα αίτιά της, αιτιολογώντας έτσι γιατί η δολοφονία του Αλέξη ήταν η αφορμή. Εξήγησαν τις μαύρες μέρες που ετοιμάζει το σύστημα για το λαό και την αναγκαιότητα να ανατραπεί η πολιτική που δολοφονεί. Στοχοποίησαν το νόμο-πλαίσιο και την εφαρμογή του σαν αιχμή για το φοιτητικό κίνημα. Και σε αυτό το πλαίσιο έβαλαν το ζήτημα της κρατικής τρομοκρατίας και της περιστολής του ασύλου. Από την άλλη, η ΕΑΑΚ πρόβαλε γενικόλογες τοποθετήσεις που δεν κεντράριζαν πουθενά, υποτιμώντας το ζήτημα της αντιμεταρρύθμισης σαν «συντεχνιακό», παραιτούμενη ουσιαστικά από τα επίδικα.
Τέλος, οι αναρχοαυτόνομες ομάδες έδρασαν για ακόμα μία φορά έξω και ενάντια στους συλλόγους. Ετσι, ήταν φυσιολογικό οι κινητοποιήσεις να ξεκινούν με πολύ κακούς όρους και χωρίς να εμπλέκεται πλατύς κόσμος στις διαδικασίες «συντονισμού», αφού πολύ απλά αυτά που λέγονταν ήταν έξω από τις αγωνίες του. Ηδη στην πρώτη διαδήλωση φάνηκε η παντελής παραίτηση όλων των πολιτικών χώρων από το να πολιτικοποιήσουν τη μαζικότατη πορεία και να φωνάξουν οτιδήποτε πέρα από τα αντιμπατσικά συνθήματα. Η πορεία παραδόθηκε στους μπάχαλους, καθώς καμία δύναμη δεν έθεσε το ζήτημα της περιφρούρησης του πολιτικού περιεχομένου των συλλόγων. Το φοιτητικό μπλοκ χτυπήθηκε βάναυσα με χημικά και κλομπ και 88 άτομα μεταφέρθηκαν στη ΓΑΝΘ, 6 εκ των οποίων συνελήφθησαν. Η μαζική πορεία που πραγματοποιήθηκε στη ΓΑΝΘ το ίδιο βράδυ έπαιξε αποφασιστικό ρόλο σε αυτήν την κατεύθυνση.
Στις 5 και 6 Δεκέμβρη το βράδυ, η αστυνομία εισήλθε στο χώρο του ασύλου και συνέλαβε ανήλικους. Τη Δευτέρα 7/12, οι Αγωνιστικές Κινήσεις και η Μαθητική Αντίσταση συγκρότησαν ξεχωριστό μαχητικό και περιφρουρημένο μπλοκ, που συνένωσε ένα ευρύτερο δυναμικό και φώναξε μαζί με μαθητές πολιτικοποιημένα συνθήματα ενάντια στο σύστημα. Η πορεία κατέληξε στο Πολυτεχνείο, όπου οι Αγωνιστικές Κινήσεις ήταν η μόνη δύναμη που πίεσε να συγκροτηθεί περιφρούρηση ενάντια στη διαφαινόμενη εμφάνιση των ΜΑΤ. Κάτι που δεν έγινε κατορθωτό, και έτσι, με την πρώτη πέτρα που πετάχτηκε, η αστυνομία έπνιξε το Πολυτεχνείο στα χημικά και εισήλθε στο κτήριο, καταπατώντας ανοιχτά το άσυλο.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις με καταγγελία τους έθεσαν το ζήτημα της μαζικής απάντησης στην τρομοκρατία, της υπεράσπισης του ασύλου και της απελευθέρωσης των συλληφθέντων. Εθεσαν το ζήτημα του πολιτικού μετώπου ενάντια στις εκτονωτικές λογικές των μπάχαλων και την αναγκαιότητα της περιφρούρησης του κινήματος και των αποφάσεών του. Η πολιτική παραίτηση σε αυτό το ζήτημα (όπως και στο ζήτημα των συνθημάτων) ήταν πλήρης και στην πορεία της 9/12. Αναμενόμενο ήταν λοιπόν να μην υπάρξει κλιμάκωση, όπως απαιτούσαν τα γεγονότα, αλλά αποκλιμάκωση. Στις συνελεύσεις που έγιναν, οι κυρίαρχες παρατάξεις μπορεί να ήταν ανίκανες να πείσουν τον κόσμο (με εξαίρεση την ΠΑΣΠ που είχε κάποια καλύτερα αποτελέσματα), αλλά υπήρχε ένα μούδιασμα έως και αντιδραστικό κλίμα (π.χ. Πληροφορική) απέναντι στη συνέχιση των κινητοποιήσεων.
Ετσι, και το ζήτημα της καταστολής δεν πήρε την απάντηση που του άρμοζε. Η κινητικότητα στις σχολές ενόψει της απεργίας της 17ης Δεκέμβρη ήταν ανύπαρκτη. Ολα αυτά έδειξαν για ακόμα μία φορά την αποσυγκρότηση της Αριστεράς και το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούν οι απόψεις της αναρχίας, οι οποίες μάλιστα δεν κριτικάρονται σχεδόν από πουθενά. Η γραμμή των Αγωνιστικών Κινήσεων, όταν βγήκε συγκροτημένα στον κόσμο, έδειξε ότι μπορεί να δώσει απαντήσεις στο ζήτημα της κατεύθυνσης και των επίδικων του κινήματος.
