Μνήμες Χούντας κι όχι μόνο

Στις 8 και 11 Φεβρουαρίου στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης εκδικάστηκε η μήνυση για «συκοφαντική δυσφήμιση», που κατέθεσε ο βασανιστής της Χούντας και δολοφόνος του αγωνιστή Γιάννη Χαλκίδη, συνταξιούχος αστυνομικός Αντώνης Λεπενιώτης, ενάντια στον αγωνιστή-πολιτικό κρατούμενο Νάντη Χατζηγιάννη, αυτόπτη μάρτυρα της δολοφονίας του Χαλκίδη και θύμα βασανισμού από τον κατήγορο αστυνομικό. Σε μια έντονα φορτισμένη από τις μνήμες του χουντικού παρελθόντος και άκρως συγκινητική ατμόσφαιρα, με την παρουσία δεκάδων αγωνιστών ενάντια στη Χούντα κι άλλων δημοκρατών, μέσα κι έξω από την αίθουσα, ο κατηγορούμενος αθωώθηκε ομόφωνα.
Για την ιστορία, ο αγωνιστής Χατζηγιάννης αναγνώρισε το Σεπτέμβριο του 2004 μέσα στο λεωφορείο του ΟΑΣΘ τον βασανιστή του και δολοφόνο του Χαλκίδη, πρώην αστυνομικό και δίκαια ξέσπασε δημόσια εναντίον του. Ας σημειωθεί ότι στη δίκη ενεπλάκη το όνομα του Λεπενιώτη και με την υπόθεση της δολοφονίας του βουλευτή της ΕΔΑ Τσαρουχά. Ακολουθεί μήνυση του Λεπενιώτη για «συκοφαντική δυσφήμιση», αποδεικνύοντας ότι δεκαετίες μετά την πτώση της Χούντας, τα ανθρωπόμορφα όργανα της, έχουν το θράσος και την άνεση να σέρνουν τα θύματα τους, αγωνιστές της Αντίστασης στα δικαστήρια. Ο κατήγορος βασανιστής ποτέ δεν δικάστηκε για τα εγκλήματα του, γιατί είχαν παραγραφεί. Για τους νεώτερους αξίζει να αναφερθεί ότι με τη μετατροπή του «διαρκούς εγκλήματος» της Χούντας σε «στιγμιαίο» και την κοροϊδία της «αποχουντοποίησης», με σκανδαλώδεις αποφάσεις της τακτικής δικαιοσύνης βασανιστές απαλλάχθηκαν ή δικάστηκαν σε συμβολικές και εξαγοράσιμες ποινές. Εκατοντάδες μηνύσεις για βασανιστήρια απερρίφθησαν σαν «εκπρόθεσμες». Τα βασανιστήρια χαρακτηρίστηκαν σαν «υπερβάλλοντας ζήλος», κάτι που επαναλήφθηκε και πρόσφατα με τον βασανιστή αρχιφύλακα του τμήματος Ομονοίας. Κανείς στρατοδίκης ή δικαστικός, κανείς πολιτικός συνεργός της δικτατορίας δεν διώχθηκε, αντίθετα πολύ βασανιστές παρασημοφορήθηκαν και συνταξιοδοτήθηκαν.
Στην Ελλάδα των «Ελλήνων Χρυσαυγητών», της «ζαρτινιέρας», των βασανιστών της Ομόμοιας, «ο αγώνας της μνήμης εναντίον της λήθης, δεν είναι παρά ο αγώνας της ελευθερίας εναντίον της τυραννίας», όπως εύστοχα τονίζει, με την ευκαιρία της δίκης, σ’ ανακοίνωση του ο «Σύνδεσμος Φυλακισθέντων-Εξορισθέντων Αντιστασιακών (1967-74).
«Αυτός είναι ο δολοφόνος του Χαλκίδη και ο προσωπικός βασανιστής μου», φώναξε στην απολογία του ο Νάντης Χατζηγιάννης, υποδεικνύοντας τον αστυνομικό Αντώνη Λεπενιώτη. Μια κραυγή, ένα ξέσπασμα, που ελλοχεύουν κοντά στα άλλα και την αγωνία ενός λαού για τα πρόσφατα γεγονότα στη συγκέντρωση των Χρυσαυγητών στην Αθήνα και ταυτόχρονα την αδιαπραγμάτευτη θέληση του, τη διατράνωση της πάλης του, έτσι ώστε «να μην περάσει ο Φασισμός».