Ανακοίνωση CARC για τη διεθνή συνάντηση της Θεσσαλονίκης

CARC – ITALY

Αγαπητοί σύντροφοι,
Σας ευχαριστούμε για την πρόσκληση σ’ αυτή τη συνάντηση. Συμμετέχουμε με μεγάλο ενδιαφέρον και διάθεση να μάθουμε. Στ’ αλήθεια έχουμε να μάθουμε τόσα για την κατάσταση στα Βαλκάνια καθώς και για τα καθήκοντα των κομμουνιστών σ’ αυτή τη γεωγραφική περιοχή.
Έχουμε να μάθουμε πολλά γιατί είμαστε μια νέα οργάνωση και η δράση μας σε διεθνές επίπεδο πρέπει να αναπτυχθεί περισσότερο σε σχέση με σημαντικές πολιτικές και γεωγραφικές περιοχές. Από την άλλη, έχουμε τη διάθεση αλλά και την ανάγκη να μάθουμε αλλά και να δράσουμε περισσότερο σε ότι αφορά τα Βαλκάνια.
Η χώρα μας δεν βρίσκεται στα Βαλκάνια αλλά συνορεύει με αυτά και η ιστορία των λαών που έζησαν στην χερσόνησο μας είναι άρρηκτα δεμένη με τους Βαλκανικούς λαούς για χιλιάδες χρόνια.
Τον περασμένο αιώνα υπήρξαν σημαντικές συνεργασίες και αδερφική δραστηριότητα στους αγώνες κατά του Ναζισμού και Φασισμού στη διάρκεια του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου.
Ταυτόχρονα, ξεκίνησαν από τη χώρα μας αρκετές ιμπεριαλιστικές επιθέσεις κατά της Αλβανίας, της Ελλάδας και της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Σ’ αυτές τις λίγο πολύ φανερές επιθέσεις πρωτοστάτησαν εκείνες οι δυνάμεις που είναι και οι πρώτοι εχθροί των λαϊκών μαζών και στην Ιταλία.
Η πιο φανερή επίθεση είναι αυτή των φασιστικών στρατιωτικών δυνάμεων που εισέβαλαν στην Αλβανία, την Ελλάδα και τις χώρες που έμελλαν να ενωθούν στην πρώην Γιουγκοσλαβία μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα οι νέο-φασιστικές και ρατσιστικές επιθέσεις όλο και περισσότερο χτυπούν μετανάστες από τις ανατολικές χώρες και το ρατσιστικό μίσος αναμοχλεύεται από την κυβέρνηση της συμμορίας Μπερλουσκόνι.
Μια επίσης ανοιχτή επίθεση ήταν αυτή της Ιταλικής κυβέρνησης, συμμάχου των άλλων Νατοϊκών δυνάμεων στη διάρκεια του πολέμου του Κόσσοβου. Η ιδιαιτερότητα αυτής της επίθεσης ήταν ότι στην Ιταλική κυβέρνηση ήταν επικεφαλής ο Νταλέμα, ηγέτης του παλιού ρεβιζιονιστικού ΚΚ Ιταλίας, και συμμετείχαν ηγέτες κομμάτων που ακόμη αυτοαποκαλούνταν κομμουνιστές, όπως ο Ντιλιμπέρτο του Ιταλικού ΚΚ. Η επίθεση στο Κόσσοβο αποτελεί ένα διδακτικό παράδειγμα για το γεγονός ότι οι ρεβιζιονιστικές δυνάμεις είναι εχθροί του λαού και των λαϊκών μαζών, τόσο ώστε να φτάσουν σε ανοιχτό πόλεμο.
Λιγότερο φανερή, αλλά ωστόσο ισχυρή και αποτελεσματική υπήρξε η επίθεση του Βατικανού. Η Καθολική Εκκλησία ήταν πρωταγωνιστής της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, πυροδοτώντας ενδο-θρησκευτικά μίση και καταλήγοντας να εγκαταλείψει το ειρηνικό της προσωπείο και να δικαιολογήσει τον πόλεμο. Πριν αλλά και στη διάρκεια του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, οι Χριστιανικές δυνάμεις στην Κροατία και σε άλλες χώρες της μελλοντικής Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας, ήταν οι ίδιες δυνάμεις, στιγματισμένες με τρομερά εγκλήματα, όπως στην Ισπανία, οι οποίες διεύθυναν άμεσα τα στρατόπεδα εξόντωσης.
Το Βατικανό, που είναι ισχυρότερη δύναμη από το Ιταλικό κράτος και το επηρεάζει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κράτος καθώς και οι κυβερνήσεις της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης στην πιο ακραία τους εκδοχή, η φασιστική από τη μια και η ρεβιζιονιστική από την άλλη έχουν ξεμπροστιαστεί σαν δηλωμένοι εχθροί των λαϊκών μαζών στη Βαλκανική αλλά και στην ίδια μας τη χώρα. αυτοί είναι οι υπεύθυνοι, στη χώρα μας για την ιμπεριαλιστική επίθεση κατά των Βαλκανικών λαών και στο πολιτικό και στο στρατιωτικό πεδίο. Και για αυτό είναι υπεύθυνοι για σφαγές, καταστροφές, απαλλοτριώσεις και ληστείες του ανθρώπινου δυναμικού και των φυσικών πόρων, για την μετανάστευση εκατομμυρίων λαού από τη γη τους προς τη δική μας αλλά και άλλες χώρες, για την οικονομική εκμετάλλευση των μεταναστών, για την σεξουαλική εκμετάλλευση πολλών γυναικών.
Ενάντια α’ αυτούς τους εχθρούς σύντροφοι μπορούμε να αντιτάξουμε μια νικηφόρα δύναμη. Είναι η δύναμη του κομμουνιστικού κινήματος που έχει αναδειχθεί σε όλη τη Βαλκανική καθώς και στη χώρα μας. Στην διάρκεια του πρώτου μισού του περασμένου αιώνα ανέδειξε ένδοξα κινήματα αντίστασης και διεξήγαγε αγώνες που κατέληγαν συχνά σε νίκες.
Αυτή η δύναμη, στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα, διαβρώθηκε από τους ρεβιζιονιστές, τους κύριους αίτιους της σημερινής αδυναμίας του κομμουνιστικού κινήματος. Διατηρήθηκε ζωντανό στο πέρασμα των δεκαετιών από τις κομμουνιστικές αντι-ρεβιζιονιστικές που έδρασαν, όσο γνωρίζουμε, στην Ιταλία όπως και στην Ελλάδα και σήμερα πρωταγωνιστούν και φέρουν την ευθύνη για την αναγέννηση του κομμουνιστικού κινήματος στις χώρες μας. Αυτές οι δυνάμεις αποτελούν τους φορείς που μπορούν καλύτερα να αντιμετωπίσουν την πολιτική και στρατιωτική επίθεση των ιμπεριαλιστών και μπορούν να κερδίσουν τις πιο κρίσιμες νίκες. Εμείς οι εκπρόσωποι αυτών των δυνάμεων έχουμε για αυτό το λόγο μεγάλες δυνατότητες και μεγάλες ευθύνες.
Το γενικό πλαίσιο στο οποίο λειτουργούμε είναι αυτό της γενικευμένης κρίσης του καπιταλισμού που σήμερα προχωρά χωρίς καμιά πιθανότητα αναχαίτισης από τις κυρίαρχες τάξεις σε κάθε χώρα. η αστική τάξη εξαπολύει έναν κηρυγμένο πόλεμο ενάντια στις λαϊκές μάζες πολλών χωρών. Ήδη στους δρόμους κάποιων Ιταλικών πόλεων περιπολεί ο στρατός, και έχουν θεσμοθετηθεί κρατικές περιπολίες πολιτών. Και ο στρατός και αυτά τα σώματα επιδεικνύουν μια κατασταλτική δράση προς τις κοινότητες των μεταναστών, ιδιαίτερα των Ρουμάνων και Αλβανών, και αποτελούν αντικείμενο ξενοφοβικής προπαγάνδας, όπως ήταν οι Εβραίοι στη διάρκεια του Ναζισμού. Αντίστοιχα, ενέργειες ανοιχτού πολέμου αποτελούν η δολοφονία του νεαρού Αλέξη τον περασμένο Δεκέμβρη, η δολοφονική απόπειρα τον Δεκέμβρη κατά της Βουλγάρας συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα στην Αθήνα, η χειροβομβίδα κατά του κέντρου μεταναστών τον περασμένο Φλεβάρη. Πιθανόν τέτοιες αλλά και χειρότερες μορφές βίας και επιθετικότητας εμφανίζονται σε όλες τις Βαλκανικές χώρες, που δεν τις γνωρίζουμε λόγω της έλλειψης ενημέρωσης.
Οι μάζες, μπροστά στον εξοντωτικό πόλεμο, κηρυγμένο ή όχι, ανοιχτό ή όχι, που έχει εξαπολύσει η ιμπεριαλιστική αστική τάξη, αντιδρούν με όλο και μεγαλύτερες κινητοποιήσεις και αντιστάσεις. Αυτό το βλέπουμε στην Ελλάδα και γνωρίζουμε ότι συμβαίνει και σε άλλες χώρες.
Στην Ιταλία η αντι-ιμπεριαλιστική κινητοποίηση των λαϊκών εξαπλώνεται και κερδίζει συνειδήσεις. Στην Ιταλία επίσης, καθώς και σε άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες, είχαμε τεράστιες διαδηλώσεις κατά της ιμπεριαλιστικής επίθεσης στο Ιράκ που ωστόσο δεν κατέληξαν στη δημιουργία ενός αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος μεγάλων διαστάσεων. Στην πραγματικότητα, αυτές οι διαδηλώσεις είχαν την ισχυρή επιρροή ή οργανώθηκαν από τον καθολικό, αστικό και ρεβιζιονιστικό πασιφισμό, που αποτελεί εχθρό του αντι0ιμπεριαλιστικού κινήματος. Σήμερα όλες αυτές οι δυνάμεις στην Ιταλία βρίσκονται σε κρίση και η δυνατότητα επιρροής τους, που μπορούσε να κινητοποιήσει εκατομμύρια κόσμου σε διαδηλώσεις κατά του πολέμου και δεν μπορούν να κινητοποιούν παρά μερικές χιλιάδες ή και εκατοντάδες ανθρώπων. Από την άλλη, οι αντι-ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είναι σε θέση τα κινητοποιούν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, σε αυτονομία και χωρίς τις οργανωτικές και οικονομικές δυνατότητες που διέθετε μέχρι χθες ο μηχανισμός που κληροδοτήθηκε από το παλιό ρεβιζιονιστικό ΚΚ Ιταλίας.
Αυτό έχει ήδη συμβεί αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια, και δυο φορές εξαιτίας ζητημάτων που σχετίζονταν με τον αντι-ιμπεριαλισμό. Η πρώτη φορά ήταν τον Ιούνη του 2007 στη Ρώμη, όπου οι αντι-ιμπεριαλιστικές δυνάμεις συγκέντρωσαν 200.000 κόσμου που διαδήλωσε κατά των ΗΠΑ με την επίσκεψη Μπους. Σε κάποιο άλλο σημείο οι ρεβιζιονιστές δεν μπόρεσαν να συγκεντρώσουν περισσότερους από 5.000 άτομα. Η δεύτερη φορά, τον Γενάρη του 2009, οι αντι-ιμπεριαλιστικές δυνάμεις συγκέντρωσαν στη Ρώμη πάνω από 150.000 που διαδήλωσαν κατά της Σιωνιστικής επίθεσης στη Γάζα. Οι αστοί, καθολικοί και ρεβιζιονιστές πασιφιστές δεν μπόρεσαν να συγκεντρώσουν πάνω από 5.000 άτομα στη διαδήλωση στην Ασίζη. Στην δεύτερη περίπτωση για πρώτη φορά ένας σημαντικός αριθμός μεταναστών (Αραβικής και Μουσουλμάνοι) ενώθηκαν με τις αντι-ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ενώ μέχρι τότε κινούνταν κάτω από την επιρροή των ρεβιζιονιστών και των καθολικών δικτύων βοήθειας.
Εκτός από αυτό, για χρόνια συνεχίζεται η κινητοποίηση των κατοίκων της Βιτσέντζα ενάντια στην επέκταση της Νατοϊκής βάσης. Και αυτό δημιούργησε μεγάλες διαδηλώσεις και επέφερε χτυπήματα στην αξιοπιστία των κεντρο-αριστερών δυνάμεων και στη σταθερότητα των κυβερνήσεων τους.
Σ’ αυτή την κατάσταση, στις διεθνείς σχέσεις, το Κόμμα μας θα προχωρήσει σύμφωνα με την γραμμή της μετωπικής πολιτικής, τον μόνο τρόπο να ενισχυθεί η ενότητα του διεθνούς κινήματος. Αυτή η γραμμή βασίζεται σε τρεις πυλώνες: 1. Άμεση και ανοιχτή συζήτηση μεταξύ των κομμουνιστικών, επαναστατικών, αντι-ιμπεριαλιστικών και προοδευτικών οργανώσεων και κομμάτων. 2. Συνεργασία μεταξύ αυτών των οργανώσεων και κομμάτων στην πράξη, και σ’ αυτή την περίπτωση στην αντι-ιμπεριαλιστική δράση. 3. Αλληλεγγύη ενάντια στην καταστολή που αντιμετωπίζουν αυτές οι οργανώσεις, τα κόμματα και οι λαϊκές μάζες και οι λαοί που αγωνίζονται κατά του ιμπεριαλισμού.
Επομένως, η καλύτερη αλληλεγγύη στους λαούς που δέχονται την επίθεση από τον ιμπεριαλισμό παραμένει ο αντι-ιμπεριαλιστικός αγώνας στην ίδια μας τη χώρα. όλο και περισσότερο αυτός ο αγώνας κατά του ιμπεριαλισμού είναι σε διαλεκτική σχέση με τον αγώνα για σοσιαλισμό και γίνεται ένα με αυτόν τον αγώνα. Όλο και περισσότερο πρέπει να δηλώνουμε ανοιχτά όχι μόνο ενάντια σε τι αγωνιζόμαστε αλλά και υπέρ τίνος αγωνιζόμαστε. Όλο και περισσότερο πρέπει να προτείνουμε ποια είναι τα συγκεκριμένα βήματα για τον σοσιαλισμό, και να βάζουμε στην πράξη. Το Νεπαλέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα (Μαοϊκό) μας έχει διδάξει πολλά με αυτή την έννοια.
Στην Ιταλία και τις Βαλκανικές χώρες οι συνθήκες για το προχώρημα προς το σοσιαλισμό είναι πιο ώριμες από ότι σε άλλα μέρη του κόσμου. Είναι ξεκάθαρο ότι η αστική τάξη δεν έχει άλλη δυνατότητα να διακυβερνά στις χώρες μας παρά μόνο μέσω όλο και πιο αντιδραστικών και φασιστικών μέτρων και μέσα από την επιβολή της φτώχειας της καταστολής και του πολέμου. Το κόμμα μας, μαζί με τις άλλες δυνάμεις που δρουν σύμφωνα με το Σχέδιο που πρότεινε το (νέο) Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, δρα ενεργά για μια κυβέρνηση στη χώρα που θα ενώσει τις διάφορες δυνάμεις που οργανώθηκαν για την αντίσταση κατά της αστικής επίθεσης, μια κυβέρνηση του Λαϊκού Μπλοκ. Παρά τις διαφορές μεταξύ της χώρας μας και των γειτονικών χωρών στη βαλκανική, θεωρούμε ότι και στα Βαλκάνια η κατάσταση είναι ώριμη για κυβερνήσεις του Λαϊκού Μπλοκ. Σε όλες τις Βαλκανικές χώρες η αντίσταση των λαϊκών μαζών και του κομμουνιστικού κινήματος έχουν πίσω τους μεγάλη παράδοση και εμπειρία και μπροστά τους μεγάλες δυνατότητες. Οι κυβερνήσεις του Λαϊκού Μπλοκ αποτελούν την καλύτερη εγγύηση για την αντιμετώπιση της εσωτερικής και εξωτερικής ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας με ισχυρές θέσεις. Για να αντιμετωπίσουν με μια νικηφόρα προοπτική τον πόλεμο που η ιμπεριαλιστική αστική τάξη προετοιμάζει, ώστε να οικοδομήσουν νέες σοσιαλιστικές χώρες.

Ζήτω η αντίσταση των λαϊκών μαζών κατά του ιμπεριαλισμού σε όλο τον κόσμο!
Ας κάνουμε την αντίσταση επίθεση!
Μπροστά για τη νίκη!