Απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 25 Φλεβάρη

Καλύτερα από προηγούμενες. Αναντίστοιχη των εκρηκτικών προβλημάτων των εργαζομένων

Η απεργία στον δημόσιο τομέα στις 25 Φλεβάρη πήγε κατά γενική ομολογία καλύτερα από τις τελευταίες ανάλογες της ΑΔΕΔΥ, πράγμα που εκφράστηκε και στην απεργιακή συγκέντρωση και πορεία από την πλατεία Κλαυθμώνος στη Βουλή –μια πορεία που έγινε μέσα σε έντονη αστυνομοκρατία.
Τα προβλήματα, ωστόσο, παραμένουν εκρηκτικά και επιδεινούμενα για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο και απατούν πολύ περισσότερα πράγματα. Κυρίως απαιτούν σαφή αντικυβερνητικό χαρακτήρα και μετωπική αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική, κάτι που δεν φαίνεται καθόλου διατεθειμένη να κάνει η συνδικαλιστική ηγεσία. Η πίεση που αισθάνεται από τους ίδιους τους εργαζόμενους είναι αυτή που την οδηγεί στην εξαγγελία απεργιακών κινητοποιήσεων που τους δίνει ξεκάθαρο χαρακτήρα διαμαρτυρίας.
Ταυτόχρονα, οι εργατοπατέρες συμμερίζονται απόλυτα τις ανάγκες του συστήματος και αυτό το νόημα έχουν οι συναντήσεις Καραμανλή με ΓΣΕΕ και με ΑΔΕΔΥ λίγο πριν από την απεργία και εν μέσω άγριων επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης σε μεγάλα κομμάτια της εργατικής τάξης και των εργαζομένων.
Για τους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα, το οικονομικό παραμένει το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα, τη στιγμή που αναμένεται νέα μείωση του πραγματικού εισοδήματος, με την εισοδηματική πολιτική στο ύψος του επίσημου κάλπικου πληθωρισμού: 2%. Η έλλειψη προσωπικού και η εντατικοποίηση, το χτύπημα της μονιμότητας με ό,τι αυτό συνεπάγεται, η εξίσωση (διάβαζε κατάργηση) των ασφαλιστικών ηλικιακών ορίων των γυναικών με τους άνδρες, η μείωση των συντάξεων συνολικά, ο ετεροχρονισμός στην προοπτική κατάργησης του εφάπαξ, η πληρωμή από την τσέπη τους για υγειονομική περίθαλψη, είναι μόνο μερικά από τα πιο σημαντικά μέτρα που επιδεινώνουν καθημερινά τη ζωή τους.
Και παρ’ όλη την υποτακτική και συμβιβασμένη γραμμή της ΑΔΕΔΥ, παρ’ όλο που γνωρίζουν ότι ούτε θέλει ούτε μπορεί να ανοίξει ουσιαστικά τα ζητήματα και να κλιμακώσει τους αγώνες, συμμετέχουν στην απεργία, δείχνοντας τις πραγματικές τους διαθέσεις για αντίσταση και αγώνα.
Μέχρι πότε θα μπορούν να χειρίζονται και να εκτονώνουν με άσφαιρες ντουφεκιές τη θέληση των εργαζομένων οι αστικές και μεταρρυθμιστικές ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος; Η κατανόηση της απάντησης σε αυτό το ερώτημα δείχνει και τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει κάθε εργαζόμενος για να δει καλύτερες μέρες, αυτός και η οικογένειά του. Κυρίως πρέπει να απαγκιστρώσει τη σκέψη του και τη δράση του από μια λογική συναίνεσης και «εθνικής ομοψυχίας» στις «δύσκολες μέρες που περνάει το σύστημα». Δεν έχει κανένα συμφέρον να σκύψει το κεφάλι. Εχει κάθε όφελος να υπερασπίσει τα ταξικά του συμφέροντα, να μη δεχτεί να γίνει θυσία στο βωμό της κρίσης του κεφαλαίου.
Η Ταξική Πορεία παρέμβηκε με δικό της μπλοκ και προκήρυξη στην απεργιακή συγκέντρωση της ΑΔΕΔΥ, θέτοντας το ζήτημα της αντιπαράθεσης με το σύστημα και την κυβέρνηση στην κατεύθυνση της ανατροπής της αντεργατικής πολιτικής. Η ίδια προκήρυξη μοιράστηκε μαζικά σε χώρους όπου παρεμβαίνουν οι δυνάμεις της Ταξικής Πορείας, καλώντας τους εργαζόμενους να απεργήσουν και να συμμετάσχουν στη συγκέντρωση και στην πορεία.