Στις 14 Ιουλίου πέθανε στο Ηράκλειο ο αγωνιστής της αριστεράς Μηνάς Ζουριδάκης μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο.
Από μικρός σαν φοιτητής στην Ιταλία, μέσα από τις γραμμές του ΑΜΕΕ και της ΟΜΛΕ, αργότερα του ΚΚΕ(μ-λ) και της ΚΟΕ και μέχρι την τελευταία του πνοή, ο σύντροφος Μηνάς δεν σταμάτησε να αγωνίζεται για την ανασύνταξη του Κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα, και την υπεράσπιση της λαϊκής υπόθεσης.
Στην πολιτική κηδεία που έγινε στο Ασήμι, το σύντροφο Μηνά αποχαιρέτησε αντιπροσωπεία από το ΚΚΕ(μ-λ) και ο σ. Α. Δρακωνάκης διάβασε λίγα λόγια.
Στο καλό σύντροφε Μηνά
Οποια προσπάθεια και να κάνει κανείς, είναι πάντα δύσκολο να μιλήσεις για ένα φίλο, για ένα γνωστό που έφυγε για πάντα. Είναι πραγματικά δύσκολο. Είναι όμως ακόμα πιο δύσκολο, αβάσταχτο, να μιλήσεις για ένα συναγωνιστή σου, για ένα σύντροφο, που μέχρι χθες ήσασταν μαζί, δίπλα στους μικρούς και μεγάλους αγώνες, με τον ίδιο πόθο να αλλάξει η μοίρα αυτού του τόπου, όταν φεύγει τόσο νωρίς.
Με τον Μηνά, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα, πιο επώδυνα.
Ξέραμε την περιπέτειά του με την υγεία του, το μεγάλο αγώνα που έδιδε τελευταία, αλλά είχαμε την κρυφή ελπίδα ότι και σ’ αυτόν τον αγώνα θα ’βγαινε νικητής.
Γιατί ο Μηνάς δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος. Ηταν ένας πεισματάρης αγωνιστής που δεν το έβαζε εύκολα κάτω. Και μάχες έδωσε πολλές.
Από τα μικράτα του, την περίοδο της χούντας, σε εποχές δύσκολες, σαν φοιτητής στην Ιταλία, εντάχθηκε στις γραμμές του ΑΜΕΕ και της ΟΜΛΕ. Εδωσε μάχες σε αμφιθέατρα καθοδήγησε αντιφασιστικές πρωτοβουλίες, αντιπαρατέθηκε με τις συμβιβασμένες γραμμές της επίσημης και τότε ρεφορμιστικής αριστεράς.
Στη συνέχεια στο ΚΚΕ(μ-λ) και αργότερα στην ΚΟΕ συνέχισε να δίνει τη μάχη του για την υπόθεση της Αριστεράς, για την ανασύνταξη του Κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα, για την υπεράσπιση της λαϊκής υπόθεσης.
Τα χρόνια που ήταν στο Ηράκλειο, συναντηθήκαμε πολλές φορές στους αγώνες, σε πρωτοβουλίες, σε κινήσεις.
Με ξεκάθαρες απόψεις, πάντα πιστός στην υπόθεση της Αριστεράς και την προοπτική της, δε λιγοψύχησε ούτε στιγμή. Παρ’ όλες τις δυσκολίες που δημιούργησαν οι μεγάλες ανατροπές του ’89-’90, ο σύντροφος Μηνάς, ούτε στιγμή δεν αλληθώρισε στην καριέρα, στο συμβιβασμό, στις εύκολες λύσεις.
Τον θυμάμαι στις πρωτοβουλίες που παίρναμε για το στήσιμο της Αντιπολεμικής Αντιιμπεριαλιστικής Κίνησης, να έρχεται πάντα στην ώρα του, με το ντοσιέ και τις σημειώσεις του.
Θυμάμαι τις τοποθετήσεις του, με την προσπάθειά του να φτάσει την ανάλυση μέχρι τέλους, να γίνουν όλα πενηνταράκια, κατανοητά, για να πάρει η κίνηση την σωστή κατεύθυνση, την αντιιμπεριαλιστική. Και ήταν πάντα τσεκουράτος σε παρεκκλίσεις πασιφιστικές, συμβιβαστικές.
Θυμάμαι τις πρωτοβουλίες που πήραμε για να καταδικάσουμε τις επεμβάσεις και το κομμάτιασμα της Γιουγκοσλαβίας, την εισβολή στο Ιράκ. Τις προσπάθειες να απαντήσουμε στα εθνικιστικά συλλαλητήρια, να δώσουμε τη σωστή κατεύθυνση στο ζήτημα της αυτοδιάθεσης των λαών. Τα αντιπολεμικά δελτία που εκδώσαμε.
Αλλά και όταν οι δρόμοι μας έγιναν παράλληλοι, πάντα με τον Μηνά συζητούσαμε για τις πρωτοβουλίες που πρέπει να πάρουμε. Για την υπόθεση της Αριστεράς, να βγει ο λαός στο προσκήνιο. Γιατί αυτό ήταν το μόνιμο άγχος και στον σύντροφο Μηνά.
Δεν παρακολουθούσε τη ζωή και τις εξελίξεις απ’ έξω. Το ζήτημα της αριστεράς το αισθανόταν και δικό του, πάντα ανήσυχος, ενεργός, πιστός στην υπεράσπιση των καταπιεσμένων.
Ο πρόωρος χαμός του φέρνει ένα λυγμό στο λαιμό, δημιουργεί ένα κόμπο στο στομάχι.
Γιατί ο Μηνάς ήταν ένας πραγματικά αριστερός άνθρωπος. Σεμνός, τίμιος, ίσιος, απλός, δίκαιος, υπόδειγμα αριστερού, που τα ιδανικά του τα είχε κάνει τρόπο ζωής.
Γι’ αυτό θα μας λείψει.
Στην οργάνωσή του, στη συντρόφισσα του Ειρήνη, στα παιδιά του, στους συντρόφους, φίλους και συγγενείς του, η Κ.Ο. Ηρακλείου του ΚΚΕ (μ-λ) εκφράζει τα πιο θερμά συλλυπητήρια.
ΚΚΕ (μ-λ)
