Συνεχίζουν τον αγώνα οι εργαζόμενοι στα λιμάνια

ΝΕΟΣ ΓΥΡΟΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΣΕ ΠΕΙΡΑΙΑ-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Με την προσπάθεια του υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας, Βουλγαράκη, να παρουσιάσει ως «μοιραία» την ιδιωτικοποίηση των Σταθμών Εμπορευματοκιβωτίων (ΣΕΜΠΟ) στα λιμάνια Πειραιά και Θεσσαλονίκης απαντάει η κυβέρνηση στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις των λιμενεργατών που συνεχίζονται αμείωτες. «Μην έχετε όμως καμία αμφιβολία ότι το σχέδιο σε λίγο θα είναι νόμος του κράτους...» δήλωσε την προηγούμενη εβδομάδα μετά την άκαρπη συνάντηση που είχε με τους εκπροσώπους των εργαζομένων. Πρόκειται για δηλώσεις που θέλουν να σπείρουν την απογοήτευση στους εργαζόμενους, να κλονίσουν την αγωνιστικότητά τους και να τους κάνουν να αποδεχθούν μοιρολατρικά το «αναπόφευκτο» της ιδιωτικοποίησης.
Μάλιστα, ο Βουλγαράκης δεν μένει μόνο σε αυτό. Παίζοντας για μια ακόμη φορά το χαρτί των «εθελουσιών αποχωρήσεων» με δελεαστικά κίνητρα, προσπαθεί να διασπάσει το ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων στα λιμάνια καθώς και να απομονώσει τη συνδικαλιστική τους ηγεσία. Έτσι, προσφέροντας υψηλές αποζημιώσεις (πάντα ως υποσχέσεις) και πλασματικό χρόνο για τη συνταξιοδότηση σε 350 περίπου εργαζόμενους σε Πειραιά και Θεσσαλονίκη ευελπιστεί να δημιουργήσει ρωγμές που θα αξιοποιήσει για την ολοκλήρωση της αντεργατικής αυτής εξέλιξης. Επιπλέον, καλεί τους εργαζόμενους «να μην χαθούν αυτά τα οφέλη για τους εργαζόμενους εξαιτίας ενός πολιτικού μαξιμαλισμού» προσπαθώντας να πείσει ότι η συνέχιση των αγώνων θα αποτελέσει ζημιά για τους εργαζόμενους.
Βέβαια, αποκρύπτει εσκεμμένα ο Βουλγαράκης το ότι στα λιμάνια Πειραιά και Θεσσαλονίκης εργάζονται συνολικά 2.500 περίπου εργαζόμενοι των οποίων τα δικαιώματα και οι όροι εργασίας θα δεχτούν σοβαρά πλήγματα από την προωθούμενη ιδιωτικοποίηση. Η δήλωση του Βουλγαράκη ότι το νομοσχέδιο που ετοιμάζει η κυβέρνηση διασφαλίζει πλήρως όλα τα εργασιακά δικαιώματα δεν πείθει κανένα. Γιατί το βέβαιο είναι ότι καμία «δέσμευση» στα χαρτιά δεν πρόκειται να τηρηθεί εφόσον προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση, όπως έχουν δείξει και αντίστοιχες περιπτώσεις στο παρελθόν.

Οι εργαζόμενοι επιμένουν, παρά την τρομοκρατία
Αυτά τα γνωρίζουν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Γι’ αυτό, εξάλλου, επιμένουν στον αγώνα τους ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των λιμανιών. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτό που απέτρεψε τις αντίστοιχες περσινές προσπάθειες της κυβέρνησης ήταν ο δικός τους αγώνας και τίποτε άλλο. Αγώνας που ανάγκασε την κυβέρνηση μέχρι και να σύρει στα δικαστήρια τους λιμενεργάτες στην προσπάθειά της να τους κάμψει και να τους τρομοκρατήσει. Σε αυτόν τον αγώνα επιμένουν και σήμερα έχοντας σαν επιπλέον στοιχεία την αλληλεγγύη και άλλων εργαζομένων, αλλά και το θετικό αγωνιστικό κλίμα που διαμόρφωσε η μεγαλειώδης απεργία στις 12 του Δεκέμβρη. Στοιχεία που εκφράστηκαν και με τη μαζικοποίηση των μέχρι τώρα κινητοποιήσεων σε Πειραιά και Θεσσαλονίκη.
Επιμένουν, λοιπόν, οι εργαζόμενοι και εξαγγέλλουν νέο γύρο κινητοποιήσεων με πρώτο σταθμό την 24ωρη απεργία που έχουν κηρύξει για την Τετάρτη 30 Γενάρη, αλλά και τη συνέχιση της αποχής από την υπερωριακή εργασία και την εργασία τα Σαββατοκύριακα για όλο το Φλεβάρη. Στάση που αναμένεται να στριμώξει ακόμη περισσότερο την κυβέρνηση η οποία δεν αισθάνεται καθόλου μα καθόλου άνετα, παρά τα όσα αντίθετα υποστηρίζει ο Βουλγαράκης.
Απόδειξη για το στρίμωγμά της αποτελεί και η επιστράτευση των κρατικών μηχανισμών καταστολής ενάντια στους λιμενεργάτες. Και στην κινητοποίηση της 11ης Γενάρη στον Πειραιά και στην αντίστοιχη κινητοποίηση στη Θεσσαλονίκη, ΜΑΤ και λιμενικοί προσπάθησαν να διαλύσουν τις συγκεντρώσεις κάνοντας εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων, αλλά και χτυπώντας τους διαδηλωτές.

Η ολόπλευρη στήριξη του αγώνα, καθήκον όλων των εργαζομένων
Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι η εξέλιξη αυτού του αγώνα θα κρίνει πολλά, τόσο στο ζήτημα της προώθησης των ιδιωτικοποιήσεων, όσο και στο ζήτημα της συνολικότερης αντεργατικής πολιτικής που προωθεί το κεφάλαιο. Πρέπει επίσης να είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση θα επιμείνει στην επιλογή της αυτή, τόσο γιατί πιέζεται από το κεφάλαιο και τις εξελίξεις στο ζήτημα των θαλάσσιων μεταφορών όσο και γιατί κρίνεται η συνολικότερη δυνατότητά της να υλοποιήσει τις αντεργατικές πολιτικές για τις οποίες έχει δεσμευτεί. Γι’ αυτό και θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο προκειμένου να κάμψει τον αγώνα αυτό.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο αποτελεί καθήκον για κάθε εργαζόμενο, για κάθε ταξικό αγωνιστή η ολόπλευρη στήριξη του αγώνα αυτού. Στους χώρους δουλειάς, στα σωματεία, ιδιαίτερα εκεί που κρίνονται αντίστοιχα ζητήματα (όπως π.χ. στις ΔΕΚΟ) το ζήτημα της αλληλεγγύης στον αγώνα των λιμενεργατών πρέπει να μπει στην πρώτη γραμμή. Το έχουν ανάγκη οι ίδιοι, αλλά το έχουν ανάγκη και όλοι οι εργαζόμενοι.