Η σαπίλα ενός συστήματος

"Ζαχοπουλειάδα"

Ροζ ιστορίες, εκβιασμοί, χορός εκατομμυρίων σε μίζες και εκδουλεύσεις, ξεκαθάρισμα λογαριασμών εξουσίας. Και σε όλους μας η ίδια σκέψη: Πόσα άλλα γίνονται που δε θα τα μάθουμε ποτέ;
Πολλά. Οπως και δε θα τα μάθουμε όλα και γι' αυτήν την υπόθεση.
Από την άλλη, βέβαια, δεν υπάρχει τίποτα το καινούριο. Υπάρχει μήπως κανείς που να πίστευε ότι οι πολιτικοί, οι μεγαλοδημοσιογράφοι, οι μεγαλοεκδότες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, όλοι αυτοί που αποτελούν αυτό που λέμε εξουσία ή άρχουσα τάξη, ήταν ηθικοί και τίμιοι;
Οχι βέβαια. Πρώτα και κύρια γιατί το σύστημα που υπηρετούν δεν είναι ηθικό και τίμιο. Είναι ένα σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Ενα σύστημα που ληστεύει τους πολλούς και τα δίνει στους πολύ λίγους. Αυτό το σύστημα όχι απλά υπηρετούν, αλλά συναπαρτίζουν όλοι αυτοί που σήμερα είτε κόπτονται περί της …ηθικής και εννόμου τάξεως είτε πρωταγωνιστούν σε ροζ, πράσινα, μπλε ή μαύρα σκάνδαλα.
Το σύστημα αυτό είναι σκάνδαλο από μόνο του. Είναι αυτό που λένε ότι άμα χρωστάς δέκα ευρώ στην εφορία μπορεί να πας φυλακή, αν όμως χρωστάς δέκα εκατομμύρια θα στα χαρίσουν…
Οι πολυπλόκαμες διασυνδέσεις όλων αυτών των φορέων εξουσίας μεταξύ τους είναι που δημιουργούν το πλέγμα καταπίεσης του λαού, ο οποίος είναι ο κοινός εχθρός τους, ο παραγωγός του πλούτου τους. Σε αυτό συμφωνούν, όσο κι αν ορκίζονται στο όνομά του (όσοι το κάνουν).
Από εκεί και πέρα υπάρχει η χλιδή και η καλοπέρασή τους (με ξένα κόλλυβα, βέβαια) και οι κόντρες τους. Κόντρες για το μοίρασμα της πίτας, για το ποιος θα επιβιώσει έναντι του άλλου. Κόντρες που οξύνονται όταν το ίδιο τους το σύστημα βρίσκεται σε κρίση. Και υπάρχουν και οι πιέσεις. Μεταξύ τους, αλλά (και κυρίως) απ' έξω. Από τα μεγάλα αφεντικά στα οποία οφείλουν την ύπαρξη και την ίδια τους την εξουσία.
Ολοι αυτοί οι …χλιδάτοι της εξουσίας τρώνε και πίνουνε την ίδια στιγμή που υποχρεώνουν το λαό στην πιο άγρια λιτότητα, στην ανέχεια και την εξαθλίωση. Και περιδιαβαίνουν ο ένας στο κρεβάτι του άλλου, την ίδια στιγμή που εξυμνούν την αξία της οικογένειας. Και ωθούν τους υφισταμένους τους σε εκπόρνευση για έναν ψωρομισθό, τη στιγμή που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την αξιοκρατία.
Το ζήτημα δεν είναι ότι παραβαίνουν τους κανόνες μιας συντηρητικής ηθικολογίας, η οποία, άλλωστε, από αυτούς προέρχεται για να καλύψει τις βρωμιές τους. Το ζήτημα είναι η πρόκληση. Γιατί είναι οι ίδιοι που μας ζητούν όλο και περισσότερες θυσίες "επειδή δεν αντέχει η οικονομία". Η μόνη οικονομία που δεν αντέχει είναι η δικιά μας, οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί που τινάζονται στον αέρα. Η δικά τους μια χαρά τα πάει. Οι τσέπες τους φουσκώνουν, η κουτάλα δουλεύει καλά…
Το ζήτημα, επίσης είναι η αποκάλυψη των χαρακτηριστικών τους. Γιατί είναι άλλο πράγμα όλος ο κόσμος να λέει και να ξέρει ότι τον κλέβουν και ότι όλο το παιχνίδι είναι στημένο εναντίον του και άλλο να βγαίνει τόση βρώμα στη φόρα, να παίρνει μπάλα ακόμα και υποτιθέμενους σοβαρούς εκπροσώπους του συστήματος και να ξεμπροστιάζει τα σαπρόφυτα που μας κυβερνάνε.
Αυτό, βέβαια, είναι πρόβλημα του συστήματος, όχι του λαού. Η δικιά του, ήδη καταρρακωμένη, αξιοπιστία πέφτει ακόμα χαμηλότερα. Και είναι χαρακτηριστικό ότι δεν έχουν καταφέρει να βρουν ούτε ένα πρόσωπο το οποίο να μην αγγίζει όλη αυτή η σαπίλα και να μπορεί να προβληθεί ως ο …αδιάφθορος που θα καθαρίσει την κόπρο του Αυγείου.
Γιατί δεν είναι μόνο αυτά τα τελευταία που ξεκίνησαν με το σάλτο του Ζαχόπουλου. Είναι και τα παλιότερα. Οι παπάδες, οι δικαστές, οι υποκλοπές που μπήκαν στο αρχείο. Κι αυτά είναι μόνο όσα για τον άλφα ή βήτα λόγο βγήκαν στη δημοσιότητα…
Το σύστημα έχει πρόβλημα με του ίδιους του τους θεσμούς. Αυτούς που έχει φτιάξει για να χειραγωγεί και να καταπιέζει το λαό. Και του μένει, έτσι, ο βασικός του "θεσμός", η βία των δυνάμεων καταστολής, των μυστικών υπηρεσιών, των παρακολουθήσεων, της λεγόμενης δικαιοσύνης.
Για το λαό, λοιπόν, το ζητούμενο δεν είναι να αναζητήσει τους τίμιους μέσα στη σαβούρα. Ούτε, πολύ περισσότερο, να τ' ακουμπήσει στον λιγότερο βρώμικο. Δεν είναι σε καμιά περίπτωση να συμμεριστεί το πρόβλημα του συστήματος, αλλά να το αποκαλύψει, να συνειδητοποιήσει όχι μόνο το πόσο σάπιοι είναι (γιατί αυτό το ξέρει ήδη) αλλά και το ότι η εξουσία τους δεν είναι μονόδρομος. Οτι υπάρχει και άλλος δρόμος, τον οποίον πρέπει να ανακαλύψει ξανά.