57% ιδιωτικές δαπάνες υγείας! Οχι, δεν μιλάμε για τις ΗΠΑ…

Το τελευταίο διάστημα είδαν το φως της δημοσιότητας ορισμένες εκθέσεις που αναφέρονται στις δαπάνες υγείας (δημόσιες και ιδιωτικές) στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Κοινό συμπέρασμα των εκθέσεων αυτών, η τάση μεγιστοποίησης των ιδιωτικών δαπανών υγείας ως ποσοστό του ΑΕΠ με ταυτόχρονη ελαχιστοποίηση των αντίστοιχων δημόσιων δαπανών.
Ιδιαίτερης προβολής έτυχε η σχετική έκθεση της ΓΣΕΕ που παραθέτει στοιχεία για τις δαπάνες υγείας στη χώρα μας, ενώ στον σχετικό πίνακα που δημοσιεύεται η Ελλάδα καταλαμβάνει την πρώτη(!!!) θέση –μπροστά, ακόμα και από τη μητρόπολη του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, που έρχονται δεύτερες με 55%–, με ποσοστό ιδιωτικών δαπανών υγείας 57% των συνολικών ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Με απλά λόγια, τα στοιχεία αυτά αποδεικνύουν ότι οι εργαζόμενοι και ο λαός πληρώνουν ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥΣ το μεγαλύτερο μέρος του κόστους που απαιτείται για την αποκατάσταση και διατήρηση της υγείας τους. Η έκθεση που δεν συνυπολογίζει στα ευρήματά της την παραοικονομία (φακελάκι κ.λπ.) –φανταστείτε να τα συνυπολόγιζε κιόλας– καταρρίπτει έναν ακόμα μύθο. Αυτόν του δημόσιου συστήματος υγείας (ΕΣΥ) που στα λόγια υποτίθεται ότι υπάρχει και κυριαρχεί στη χώρα μας. Μάλιστα, στη διαμόρφωση αυτού του 57% συμβάλλει πέραν της απευθείας πληρωμής σε ιδιώτες γιατρούς, διαγνωστικά κέντρα, ιδιωτικές κλινικές, ιδιωτικά μαιευτήρια και φάρμακα, και η συμμετοχή που καταβάλλει ο εργαζόμενος ασθενής για τις υπηρεσίες περίθαλψης που του παρέχει το…δημόσιο σύστημα υγείας, παρακαλώ.
Η θεσμοθέτηση του ΕΣΥ, το 1983, αποτέλεσε έναν συμβιβασμό ανάμεσα στο μεγάλο κεφάλαιο που δραστηριοποιούνταν στον τομέα της υγείας με μεσαία στρώματα που είχαν ανάλογες δραστηριότητες, πάντα κάτω από την πίεση που ασκούσε και στους δυο ο λαϊκός παράγοντας. Στην πορεία ο συμβιβασμός αυτός όχι μόνο αμφισβητήθηκε από το μεγάλο κεφάλαιο αλλά και ανατράπηκε προς όφελός του. Μια σειρά «θεσμικών παρεμβάσεων» από πλευράς κυβερνήσεων είχαν αυτό ως επιδίωξη. Να θυμηθούμε τους νόμους Γείτονα-Παπαδόπουλου επί ΠΑΣΟΚ και τους πιο πρόσφατους Κακλαμάνη-Αβραμόπουλου επί ΝΔ. Αποτέλεσμα υπήρξε η ολοένα αυξανόμενη εμπορευματοποίηση του κοινωνικού αγαθού της υγείας, η ταυτόχρονη ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών υγείας (σε πολλά επίπεδα και με πολλούς τρόπους) και η μετακύλιση του κόστους της περίθαλψης στις πλάτες του λαού.
Σήμερα είναι ολοφάνερη η επιδίωξη του κεφαλαίου για διεύρυνση του πεδίου δράσης του και των κερδών του στον συγκεκριμένο τομέα χωρίς κανένα φραγμό και η συνακόλουθη επιβολή του βάρους που συνεπάγεται αυτή του η επιδίωξη απευθείας στο λαό, χωρίς την παρέμβαση του συλλογικού καπιταλιστή (αστικού κράτους). Ο εργαζόμενος ήδη προκαταβάλλει για την υγειονομική του περίθαλψη μέσω της σχετικής κράτησης στο μισθό, στο μεροκάματο και στη σύνταξη. Αλλά και όταν καταφεύγει στο δημόσιο σύστημα υγείας (γιατί οι περισσότεροι δεν αντέχουν οικονομικά να καταφύγουν στον ιδιωτικό τομέα), «πρέπει» όλο και περισσότερο να βάζει το χέρι στην τσέπη γιατί και αυτό λειτουργεί εδώ και χρόνια με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Περιττό βάρος η περίθαλψη του λαού για το σύστημα που σε συνθήκες κρίσης, ανταγωνισμού και επίθεσης, τα θέλει όλα δικά του.
Οι εκθέσεις λοιπόν αυτές –για να επανέλθουμε στο αρχικό θέμα– αντικατοπτρίζουν μια πραγματικότητα που δεν αμφισβητείται ως στοιχείο. Αυτό που ο εργαζόμενος λαός πρέπει να αμφισβητήσει, σε αυτό που πρέπει να αντισταθεί και σε μια πορεία να ανατρέψει, είναι η πολιτική και η εξουσία του κεφαλαίου που τον θεωρεί εξάρτημα αναλώσιμο της καπιταλιστικής μηχανής.
Το αίτημα-στόχος πάλης της ΠΛΗΡΟΥΣ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗΣ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΛΑΟ είναι αυτό που μπορεί να συνενώσει στους δρόμους του αγώνα ευρύτερα λαϊκά στρώματα θέτοντας το όλο ζήτημα στην ταξική του διάσταση.
Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κυριαρχεί στα συνθήματα-αιτήματα των εργαζόμενων στον τομέα της δημόσιας περίθαλψης σε κάθε κινητοποίησή τους. Ταυτόχρονα οφείλει να γίνει στόχος συνολικότερα του λαϊκού κινήματος, ανάλογος, ας πούμε, με αυτόν της παιδείας. Μακριά από τη λογική των μοντέλων περίθαλψης που μόνο σύγχυση και αποπροσανατολισμό δημιουργούν, οι εργαζόμενοι και ο λαός έχουν κάθε συμφέρον –που άπτεται κυριολεκτικά της ίδιας της υπόστασής τους– να δημιουργήσουν ένα ρωμαλέο κίνημα για να διεκδικήσουν όλα όσα τους στερούν και τους ανήκουν. Και το δικαίωμα στη ζωή είναι σίγουρα το υπέρτατο.