Τα γεγονότα στον Καύκασο και οι κίνδυνοι που μας απειλούν

Τα πρόσφατα γεγονότα στον Καύκασο με την επιδρομή του Σαακασβίλι στην Οσετία και τη συντριπτική απάντηση των Ρώσων δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Τουλάχιστον όχι για μας.
Ηταν έκφραση του όλο και εντεινόμενου ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Ενός κόσμου που είναι αρκετά μεγάλος για να χωράει τους λαούς και τη ζωή τους αλλά ταυτόχρονα πολύ «μικρός» για να μπορεί να ικανοποιεί τις αδηφάγες και εγκληματικές ορέξεις των ιμπεριαλιστών.
Αυτό που εξελίχθηκε στον Καύκασο ήταν η συγκεκριμένη έκφραση του ανταγωνισμού στο γεωστρατηγικό πεδίο. ιδιαίτερη διάσταση προσθέτει ο παροξυσμός για τον έλεγχο των πηγών και των δρόμων ενέργειας. Το πλέον κρίσιμο ωστόσο ζήτημα που αναδείχνεται είναι αυτό στο οποίο οι περισσότεροι αποφεύγουν να αναφερθούν. Το ζήτημα του πολέμου. Και δεν εννοούμε μόνο του τοπικού πολέμου.
Την τελευταία εικοσαετία και με βάση την αποδυνάμωση της ΕΣΣΔ-Ρωσίας είχαμε μια επιθετική επέκταση των ιμπεριαλιστών της Δύσης προς τα Ανατολικά. Εκείνο το οποίο θα θέλαμε να υπογραμμίσουμε είναι ότι το ίδιο διάστημα έχουμε την προσπάθεια των ΗΠΑ να προωθήσουν την επιδίωξη τους για παγκόσμια κυριαρχία. Μια επιδίωξη που προκάλεσε την αντίδραση όχι μόνο της Ρωσίας και της Κίνας αλλά και Ευρωπαίων συμμάχων των ΗΠΑ (βασικά Γαλλίας και Γερμανίας). Ετσι είχαμε μια διεύρυνση του πεδίου του ανταγωνισμού με σύμπτωση του γεωστρατηγικού, του οικονομικού, του πολιτικού και στρατιωτικού ανταγωνισμού και για τον έλεγχο των πηγών και δρόμων ενέργειας κλπ. Εκφράσεις του σε όλο αυτό το διάστημα σε όλα τα πεδία και σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Για να ξαναγυρίσουμε στο ζήτημα της επιδίωξης της παγκόσμιας κυριαρχίας από τις ΗΠΑ. Βασικό εμπόδιο σ’ αυτόν τον στόχο ήταν η Ρωσία. Μια χώρα που παρά την παράλυση στην οποία την είχε οδηγήσει η περίοδος Γέλτσιν, εξακολουθούσε να είναι η μόνη απέναντι στην οποία οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν να ασκήσουν πυρηνικό εκβιασμό. Ετσι ο στόχος της εξουδετέρωσης της Ρωσίας και ειδικότερα του πυρηνικού της οπλοστασίου ήταν και παραμένει πρωταρχική επιδίωξη των ΗΠΑ. Είναι μάλιστα γνωστό ότι σε ηγεμονικούς κύκλους των ΗΠΑ γυρόφερνε η «ιδέα» της «τελικής λύσης» με πυρηνικό χτύπημα και ενόσω στη Ρωσία επικρατούσαν συνθήκες διάλυσης. Το ότι επικράτησαν τελικά οι «ψυχραιμότερες» σκέψεις, δεν αναίρεσε καθόλου ούτε τις στρατηγικές επιδιώξεις των ΗΠΑ ούτε την κατεύθυνση διαμόρφωσης όρων που θα καθιστούσαν τη Ρωσία ευάλωτη. Βασικός άξονας μιας τέτοιας κατεύθυνσης υπήρξε η επέκταση του ΝΑΤΟ. Η προώθηση του στα σύνορα της Ρωσίας. Η εγκατάσταση Αμερικάνικων πυραύλων στις πύλες του Λένινγκραντ (Πετρούπολη σήμερα) και της Μόσχας. Ηδη από τότε που εξαγγέλθηκε (1995) αυτή η επέκταση, την χαρακτηρίσαμε σαν βήμα πολέμου και επιμένουμε σε αυτή την εκτίμηση. Ως προς αυτό δεν επιτρέπονται αυταπάτες.
Από την άλλη μεριά επίσης δεν επιτρέπονται αυταπάτες ως προς το ρόλο και τις βλέψεις της Ρωσίας. Ηταν και παραμένει μια ιμπεριαλιστική δύναμη που δυναστεύει τους λαούς της περιοχής. Πολύ περισσότερο που βλέπουμε να αναβιώνει μια αντίληψη «πασών των Ρωσιών» που είχαν αναδείξει την Τσαρική αυτοκρατορία σε «φυλακή των λαών». Σαν τέτοια συνεπώς οφείλουμε να την αντιμετωπίζουμε. Ταυτόχρονα ωστόσο δεν μπορούμε να παρακάμπτουμε το γεγονός ότι όσον αφορά τη σχέση ιμπεριαλιστή προς ιμπεριαλιστή αυτός που επιτίθεται και με τρόπο μάλιστα που θέτει σε κίνδυνο την παγκόσμια ειρήνη είναι οι ΗΠΑ.
Ως προς τη συνέχεια του πράγματος. Το πιο βέβαιο είναι ότι θα συνεχίσουμε στο πλαίσιο των όλο και εντεινόμενων ανταγωνισμών μάλιστα που περνάνε στα πιο επικίνδυνα πεδία. Της διεκδίκησης εδαφών και το καθαρά στρατιωτικό. Με την εγκατάσταση των Αμερικάνικων πυραύλων σε Τσεχία-Πολωνία (και βλέπουμε) και των ρωσικών στρατευμάτων στον Καύκασο. Ανταγωνισμών που ήδη αλέθουν στις μυλόπετρες τους λαούς της περιοχής.
Αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλείεται εντελώς η πιθανότητα ενός κάποιου είδους (προσωρινού πάντα) συμβιβασμού (βλέπε και μεσολάβηση Σαρκοζί κλπ). Ενός συμβιβασμού ωστόσο που με βάση τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί θα έχουν το χρώμα των Ρωσικών τετελεσμένων. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να καταπιεί εύκολα η Δύση και περισσότερο οι ΗΠΑ. Το αν λοιπόν θα υπάρξει τέτοια ή αλλιώτικη «απάντηση», με πιο τρόπο και σε ποιο πεδίο ή περιοχή, αυτό μένει μόνο να το δούμε.
Αποφασιστικής σημασίας για τη συνολική πορεία των πραγμάτων είναι το ζήτημα των συμμαχιών και μάλιστα αυτών με στρατηγικό χαρακτήρα. Δεν είναι σημερινό το ζήτημα αλλά οι εξελίξεις όλο και μεγεθύνουν τη σημασία του. (Και δεν μιλάμε απλά για μεσολαβητικές παρεμβάσεις). Αυτό που θα βαρύνει σημαντικά στις επόμενες κινήσεις ΗΠΑ, Ρωσίας θα είναι το τι συμμαχίες θα διασφαλίσουν – σε ποια βάση και με ποια προοπτική. Πως θα σταθούν απέναντι στις εξελίξεις χώρες σαν την Γερμανία, τη Γαλλία, την Αγγλία, την Κίνα αλλά και άλλες.
Ολα δείχνουν ότι μπαίνουμε σε μια περίοδο όπου των ανταγωνισμών ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές παίρνει όλο και πιο επικίνδυνες διαστάσεις. Ανταγωνισμοί που έχουν ήδη κομματιάσει λαούς και χώρες, απειλούν άλλες και δημιουργούν κινδύνους για την παγκόσμια ειρήνη. Αυτή την επικίνδυνη τροχιά που παίρνουν οι εξελίξεις μπορούν να την αναστρέψουν μόνο οι λαοί με τον αγώνα τους. Εχουμε πλήρη επίγνωση ότι μια τέτοια άποψη με τους δοσμένους όρους και συσχετισμούς και το επίπεδο ανάπτυξης του κινήματος ακούγεται έως σχεδόν αφελής. Ομως το πρόβλημα που τίθεται είναι πολύ συγκεκριμένο. Οι λαοί είτε θα αποδεχτούν μοιρολατρικά την τύχη που τους επιφυλάσσουν οι ιμπεριαλιστές είτε θα προσανατολιστούν σε μια κατεύθυνση ανατροπής των σημερινών δεδομένων. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
Ας δούμε λοιπόν το ζήτημα στη βάση των όρων με τους οποίους εκφράζεται στην περιοχή του Καυκάσου. (Οπως προηγούμενα στην Γιουγκοσλαβία, όπως διαρκώς στη Μέση Ανατολή και παντού στον κόσμος). Το πλέγμα που συνθλίβει τους λαούς της περιοχής συντίθεται από την αδίστακτη επιθετικότητα και αρπακτικότητα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ταυτόχρονα υπηρετείται από την ανάδειξη τυχάρπαστων ντόπιων ολιγαρχιών (τύπου Σαακασβίλι κ.λπ.) που το μόνο που τις ενδιαφέρει είναι η επιβίωση της εξουσίας τους. Που χάριν αυτής αναζητούν τη στήριξη στον ένα ή τον άλλο ιμπεριαλισμό ξεπουλώντας τη χώρα τους και τον λαό τους.
Θα λέγαμε λοιπόν με την ίδια «αφέλεια» που εκδηλώσαμε προηγούμενα ότι η μοίρα των λαών και των χωρών που θέλουν και αναζητούν την ανεξαρτησία τους βρίσκεται στο δρόμο της … ανεξαρτησίας.

Μόνο που ανεξαρτησία δεν σημαίνει ούτε υποταγή στον Ρωσικό ιμπεριαλισμό αλλά ούτε και μετατροπή τους σε προκεχωρημένα φυλάκια της Αμερικάνικης επιθετικότητας (και αναπόφευκτα στόχο αντιποίνων).

Υ.Γ. Αν έχουν βάση τα γραφόμενα ότι οι Ρώσοι προτίθενται να «επιστρέψουν» στην Κούβα (μήπως και στρατιωτικά;), τότε γίνεται καλύτερα αντιληπτή η πραγματική διάσταση των τεκταινόμενων.