Η θέση της αποχής από τις εκλογές της 7ης Νοέμβρη δε σημαίνει υποτίμησή τους. Ισα ίσα, ακριβώς επειδή τις θεωρούμε ως ένα κρίσιμο πολιτικό γεγονός, επιλέγουμε τη θέση εκείνη που, κατά την άποψή μας, μπορεί όχι μόνο να εκφράσει τις πραγματικές διαθέσεις του λαού, αλλά και να του ξεκαθαρίσει το τοπίο και να του ανοίξει νέους δρόμους προς τη συγκρότηση των αντιστάσεών του απέναντι στη βάρβαρη επίθεση που δέχεται.
Το ΚΚΕ(μ-λ) απέχει από τις εκλογές της 7ης Νοέμβρη και καλεί και το λαό να απέχει για δυο βασικούς λόγους: Ο πρώτος είναι η χωρίς προηγούμενο επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα που ζούμε στη χώρα μας τους τελευταίους μήνες. Ο δεύτερος είναι ότι οι εκλογές αυτές είναι που θα δώσουν σάρκα και οστά στο τερατούργημα που λέγεται Καλλικράτης, το οποίο αποτελεί μέρος του Μνημονίου.
Στο ότι αυτά είναι και τα βασικά χαρακτηριστικά αυτών των εκλογών μάλλον δε θα βρεθεί κανείς να διαφωνήσει. Τα ίδια τα κυρίαρχα αστικά κόμματα έθεσαν το πλαίσιο, παρουσιάζοντάς τις ως τη μάχη μεταξύ αυτών που θέλουν το Μνημόνιο και αυτών που δεν το θέλουν. Ακόμα και η στάση τους απέναντι στον Καλλικράτη, στον οποίο κατά βάση όλοι συμφωνούν, χαρακτηρίζεται από τη βασική αυτή αντιπαράθεση. Μια αντιπαράθεση, βέβαια, στην οποία δε θα βρει κανείς το μέρος που τάσσεται με τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά μάλλον θα διαπιστώσει τις αγωνιώδεις προσπάθειες ενός ήδη χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος να διατηρήσει τις ισορροπίες του και, αν χρειαστεί, να φτιάξει νέες.
Για το λαό τα πράγματα είναι διαφορετικά. Βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, πασχίζει για την ίδια του την επιβίωση μέσα σε δραματικά αρνητικούς συσχετισμούς και με μια Αριστερά που δεν τον πείθει, δεν τον εμπνέει, δεν τον κινητοποιεί, δεν απαντά στις αγωνίες του. Γιατί αν το έκανε, θα έβρισκε το πρόσφορο έδαφος. Ο λαός όχι μόνο δεν εμπιστεύεται πια τα κυρίαρχα αστικά κόμματα και τις παραφυάδες τους, αλλά έχει δείξει ότι όταν του δίνεται η ευκαιρία ή όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι ξέρει πολύ καλά να παλεύει ενάντια και στους πραγματικούς του εχθρούς και τους ψεύτικους φίλους. Ο λαός ήδη τους έχει γυρίσει την πλάτη.
Γιατί, λοιπόν, να πάει να ψηφίσει ο λαός και ποιον να ψηφίσει; Προφανής η απάντηση για το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ, όπως και για τους λεγόμενους αντάρτες του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι δεν είναι απαλλαγμένοι από τις παλιές τους αμαρτίες.
Εκεί που η απάντηση δεν είναι και τόσο προφανής, ενώ θα έπρεπε, είναι στην Αριστερά. Και αν κανείς προσπερνά εύκολα το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, κατηγορώντας τους (δικαίως) για …εκλογολαγνεία, θα πρέπει, δυστυχώς, να εφαρμόσει τα ίδια κριτήρια και στις δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που βλέπουν τις εκλογές αυτές ως τη μεγάλη μάχη και τη μεγάλη ευκαιρία. Οπως, άλλωστε, έβλεπαν και όλες τις προηγούμενες!
Συχνά η Αριστερά κατηγορείται για την ουτοπία της άλλης κοινωνίας. Νομίζουμε ότι, ειδικά τώρα, είναι πολύ μεγαλύτερη (και πιο επικίνδυνη) ουτοπία η ελπίδα ότι κάτι μπορεί να βγάλει η κάλπη. Το ζητούμενο σε αυτή τη φάση είναι η λαϊκή αντίσταση. Είναι να βρει ο λαός και η νεολαία τους τρόπους για να κάνουν αγώνες, να τους μαζικοποιήσουν και να τους συνολικοποιήσουν. Να συντονιστούν οι επιμέρους αντιστάσεις που ξεσπάνε καθημερινά και να γίνουν κίνημα που θα σταθεί εμπόδιο στα εφιαλτικά σχέδια του συστήματος. Και αυτό, δεν μπορεί να το κάνει κανένας άλλος, πλέον, από τον ίδιο το λαό. Γιατί οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν πάει οριστικά και αμετάκλητα με το μέρος των δυνάμεων του συστήματος και γιατί η Αριστερά ενδιαφέρεται περισσότερο για την εκλογική της καταγραφή, παρά για την ανάπτυξη κινήματος.
Κι αυτό είναι περισσότερο από φανερό αυτές τις μέρες της προεκλογικής περιόδου, όπου το σύστημα, διατηρώντας την πρωτοβουλία μετά τη σημαντική νίκη που κατάφερε ενάντια στο λαό, συνεχίζει τη δουλειά του και προετοιμάζει, ήδη, τον επόμενο γύρο της επίθεσης. Ενώ οι επιπτώσεις του προηγούμενου φαίνονται όλο και πιο εφιαλτικές κάθε μέρα που περνάει, με την ανεργία και τη φτώχεια να τσακίζουν κόκαλα.
Η ανατροπή του Μνημονίου είναι σήμερα ο σημαντικότερος στόχος που μπορεί να έχει το λαϊκό κίνημα. Σε αυτόν υποτάσσονται όλοι οι άλλοι. Και το Μνημόνιο δε θα ανατραπεί ούτε αν βγει Περιφερειάρχης ο Δημαράς, ούτε αν πάρει κανένα Δήμο το ΚΚΕ, ούτε αν αυξήσουν τα ποσοστά τους ο ΣΥΡΙΖΑ (ποιος απ΄ όλους;) ή τα σχήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Γιατί τίποτα από αυτά δε θα είναι τόσο επικίνδυνο για το σύστημα ώστε να το υποχρεώσει να κάνει μια τόσο σοβαρή υποχώρηση.
Το σύστημα θα πιεστεί μόνο αν ο λαός βγει στους δρόμους και απαιτήσει τα δικαιώματά του. Οπως ίδρωσαν στις 5 Μάη, μέχρι το μεσημέρι που η τραγωδία της MARFIN τους έλυσε το πρόβλημα. Αν, λοιπόν, θέλουμε κι άλλες, πολλές 5 Μάη, τότε τι δουλειά έχουμε να παίζουμε το παιχνίδι τους, όχι μόνο αποδεχόμενοι, αλλά και συμμετέχοντας στις εκλογές μέσα από τις οποίες θέλουν να νομιμοποιήσουν την πολιτική τους;
Αλλά ακόμα και να δούμε το ζήτημα από την αντίστροφη πλευρά του, δηλαδή το πόσο μεγάλο θα είναι το πλήγμα για το λαό και το κίνημα αν ο χάρτης γίνει μπλε και πράσινος το βράδυ των εκλογών, και πάλι στο ίδιο συμπέρασμα θα καταλήξουμε. Πρώτα πρώτα γιατί ο χάρτης θα είναι μπλε και πράσινος (ίσως και σε …αποχρώσεις), είτε μας αρέσει είτε όχι! Πράγμα που εκφράζει τους πραγματικούς πολιτικούς και ταξικούς συσχετισμούς τους οποίους οι εκλογές (ως γνωστόν!) καταγράφουν και δε διαμορφώνουν. Συσχετισμούς, ωστόσο, που δυσκολεύουν, αλλά κάθε άλλο παρά αποκλείουν την ανάπτυξη ενός κινήματος που θα τους αλλάξει. Οσοι, λοιπόν, κουνάνε με αυστηρότητα το δάχτυλο στο λαό και τον καλούν να αναλάβει τις …ιστορικές του ευθύνες μπροστά στην κάλπη, ας μας κάνουν τη χάρη να ομολογήσουν ότι το παιχνίδι των αστικών εκλογών είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει να παίζουν…
Θα πουν πολλοί πως δεν απαγορεύεται μια αριστερή δύναμη να συμμετέχει στις εκλογές για να αναδείξει και να προωθήσει την άποψή της. Αλλωστε γι’ αυτό δεν κατέβηκε και στις Βουλευτικές Εκλογές το ΚΚΕ(μ-λ) πριν ένα χρόνο; Σωστά, αλλά κάθε περίοδος έχει τα δεδομένα της. Ηταν άλλη η Ελλάδα πριν ένα χρόνο και είναι άλλη τώρα. Το ζήτημα της ανάπτυξης κινήματος ήταν πάντα πρώτο σε προτεραιότητα, όμως ποτέ δεν ήταν τόσο επιτακτικό όσο τώρα, γιατί τώρα, κυριολεκτικά, από αυτό εξαρτώνται ανθρώπινες ζωές.
Και, βέβαια, άλλο είναι οι εκλογές για το αστικό κοινοβούλιο και άλλο οι πρώτες εκλογές του Καλλικράτη. Γιατί, άραγε, πρέπει η Αριστερά και ο λαός να σπεύσει να τον νομιμοποιήσει πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι του; Τι τρόπος είναι αυτός να εκφραστεί η αντίθεση στο Μνημόνιο με τη νομιμοποίηση μιας βασικής επιταγής του; Οσες ψήφους και να μαζέψει η Αριστερά, τι θα βγει να μας πει η κυβέρνηση το βράδυ των εκλογών; Οτι ο λαός αποδοκίμασε την πολιτική της ή ότι ο λαός στηρίζει τον Καλλικράτη; Ας θυμηθούμε και την αμηχανία όλων των αστών πολιτικών το βράδυ των περσινών Ευρωεκλογών, με την αποχή σε πρωτοφανή ύψη…
Η θέση της αποχής εκφράζει το αίσθημα που είναι διάχυτο στο λαό και που όλοι αναγνωρίζουν, θέλουν δε θέλουν: Οτι δεν έχει να περιμένει τίποτα από τα κυρίαρχα κόμματα του πολιτικού συστήματος. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πόση θα είναι η αποχή, ούτε τι θα βγάλει η κάλπη. Ομως το γεγονός ότι όλοι δίνουν ιδιαίτερο βάρος στο μέτωπο της αποχής, αν μη τι άλλο, επιβεβαιώνει ότι είναι πολύς ο κόσμος που θα ήθελε να μην πάει να ψηφίσει, ανεξάρτητα από το τι θα κάνει τελικά.
Και, προφανώς, δεν έχουμε την αυταπάτη ότι όλοι όσοι θα απέχουν θα το κάνουν με ένα πολιτικό σκεπτικό όμοιο με το δικό μας. Είναι φανερό ότι υπάρχει μια γενική –και ισχυρή- τάση αντίθεσης στην κυρίαρχη πολιτική, η οποία, ωστόσο, είναι κάθε άλλο παρά ομοιογενής. Ο δικός μας στόχος σε αυτήν την προεκλογική περίοδο ήταν να αναδείξουμε, μέσα από τη θέση της αποχής, την ανάγκη ανάπτυξης κινήματος από τα κάτω ενάντια στο Μνημόνιο. Ενας στόχος που παραμένει κυρίαρχος για μας και σε πρώτη και απόλυτη προτεραιότητα και τώρα και μετά τις εκλογές και για όσο ο λαός μας θα δυναστεύεται από την τρόικα και τους ντόπιους υπαλλήλους της.
Γι’ αυτό και θέλουμε να πιστεύουμε ότι μετά τις εκλογές και με οποιοδήποτε αποτέλεσμα θα συναντηθούμε και πάλι στο δρόμο της πάλης με όλες εκείνες τις δυνάμεις και τους αγωνιστές που σήμερα θεωρούν την 7η Νοέμβρη ως τη μεγάλη ευκαιρία της Αριστεράς. Γιατί η πραγματική μας μεγάλη ευκαιρία είναι η ταξική πάλη που όσο πάει και οξύνεται.
