Αντιφάσεις και στρεβλώσεις σε ένα συνέδριο που σχεδόν δεν έγινε
Μάρτυρες μιας τεράστιας αντίφασης ήταν όσοι παρακολούθησαν το φετινό 27ο Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Αθήνας. Δύο μόλις μέρες μετά τη μεγαλειώδη απεργιακή κινητοποίηση στην Αθήνα, δύο μόλις μέρες μετά τη μαζική λαϊκή-εργατική έκφραση οργής και διάθεσης για αγώνα, που ταρακούνησε τα αστικά επιτελεία, οι μόνοι που δεν ταράχτηκαν καθόλου ήταν οι συνδικαλιστικοί «αντιπρόσωποι» του Συνεδρίου. Με το ζόρι 50-60 άτομα να βρίσκονταν στην αίθουσα, όταν οι εκλεγμένοι σύνεδροι του μεγαλύτερου εργατικού κέντρου της χώρας ήταν περίπου 1880!
Μια διαδικασία που, ενώ είχε τόσα πολλά να συζητήσει, κατέληξε σε μια τραγική παρωδία. Την ώρα που η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι της χώρας δέχονται την πιο σαρωτική και βάρβαρη επίθεση, την ώρα που απαιτείται η πιο πλατιά, μαζική και αποφασιστική αγωνιστική συσπείρωση των εργαζομένων ενάντια στα μέτρα κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, οι κυρίαρχες παρατάξεις του ΕΚΑ, ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, απέδειξαν την τεράστια, χαώδη απόσταση ανάμεσα σε αυτές και στις διαθέσεις των εργαζομένων.
Η απαξίωση του Συνεδρίου του ΕΚΑ δεν ήταν μία σύμπτωση, μία τυχαία συγκυρία. Ήταν το αποτέλεσμα της ουσιαστικής απραξίας, της ανυπαρξίας του ΕΚΑ όλο το προηγούμενο διάστημα. Μάταια προσπάθησαν κάποιοι εκπρόσωποι της ΠΑΣΚΕ να μας διαβεβαιώσουν για το αντίθετο, αναφέροντας πόσες φορές βρέθηκε το ΕΚΑ σε επιθεωρήσεις εργασίας και σε κινητοποιήσεις εργαζομένων. Μάταια προσπάθησε να μας πείσει και η πολυτελής, πολυσέλιδη έκδοση για τον απολογισμό δράσης. Η πραγματικότητα δεν μπορεί να κρυφτεί: σε μια κρίσιμη περίοδο για τη ζωή και το μέλλον των εργαζομένων, το ΕΚΑ δεν πήρε την παραμικρή αγωνιστική πρωτοβουλία, δεν οργάνωσε τον παραμικρό αγώνα, δεν συντόνισε τα σωματεία του, ήταν κυριολεκτικά ανύπαρκτο. Και, μάλιστα, ενώ μέσα στο τρίχρονο αυτό ξέσπασαν σημαντικοί αγώνες από πρωτοβάθμια σωματεία, έγιναν σοβαρές προσπάθειες να στηθούν -και στήθηκαν- αρκετά νέα σωματεία κ.λπ.
Γιατί ο κύριος ρόλος του ΕΚΑ δεν είναι να στέλνει αντιπροσώπους ή να εκδίδει ψηφίσματα. Χρειάζονται και αυτά, είναι απαραίτητα. Όμως, ο κύριος ρόλος του είναι να οργανώνει αγώνες, απεργιακές κινητοποιήσεις. Να συντονίζει τα σωματεία που ανήκουν στη δύναμή του. Να προωθεί τη συγκρότηση σωματείων στους χώρους δουλειάς που δεν καλύπτονται συνδικαλιστικά.
Και όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν από ένα εργατικό κέντρο που κυριαρχούν ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Δεν μπορούν να γίνουν κάτω από την κυριαρχία του κυβερνητικού συνδικαλισμού, της γραμμής της συναίνεσης και της υποταγής. Δεν μπορούν να γίνουν από συνδικαλιστές που θεωρούν ότι η συνδικαλιστική δουλειά μετριέται με το πόσες ώρες είσαι στα γραφεία του ΕΚΑ!
Για να γίνουν όλα αυτά χρειάζεται μια άλλη γραμμή στο ΕΚΑ και στο συνδικαλιστικό κίνημα γενικότερα. Μία ταξική γραμμή ρήξης με την αστική ιδεολογία, σύγκρουσης με το κεφάλαιο, τα συμφέροντά του και τις «παραφυάδες» του στο συνδικαλιστικό κίνημα. Απαιτείται η ανατροπή της αντίληψης που έχει εντέχνως και με επιμονή καλλιεργηθεί από τις δυνάμεις του συστήματος για το συνδικαλισμό και τους συνδικαλιστές, ως εκπροσώπους-υποκατάστατα του μαζικού, εργατικού αγώνα. Απαιτείται η προώθηση των εργατικών ταξικών συμφερόντων σε πλήρη αντίθεση με τις αντιλήψεις συνδιαχείρισης, συνευθύνης κ.λπ.
Αυτά ακριβώς έθεσε στην τοποθέτησή του ο εκπρόσωπος της Ταξικής Πορείας τη δεύτερη μέρα του Συνεδρίου. Και επιπλέον άσκησε κριτική στο ΠΑΜΕ και τη διασπαστική, τυχοδιωκτική στάση του στο κίνημα. Στάση που επαναλήφθηκε και στη διάρκεια του Συνεδρίου, όπου οι σύνεδροι του ΠΑΜΕ, αποχώρησαν από τη διαδικασία ως «ένδειξη διαμαρτυρίας» για την απουσία των εκπροσώπων της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ! Μία ανεκδιήγητη κίνηση πολιτικού καιροσκοπισμού, επανάληψη αντίστοιχης κίνησης που έκαναν και στο προηγούμενο συνέδριο, η οποία αποκαλύπτει τόσα πολλά για τα χαρακτηριστικά του ΠΑΜΕ. Γιατί, άραγε, είναι άσκοπη και μη νομιμοποιημένη μία διαδικασία στην οποία δεν είναι παρόντες οι σύνεδροι της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ; Όλοι γνωρίζουμε το ποιόν και την άποψη των καθεστωτικών δυνάμεων για τις διαδικασίες του κινήματος. Ότι το μόνο που τις απασχολεί είναι να εξασφαλίσουν την πρωτοκαθεδρία σε ψήφους και έδρες και όχι η πολιτική συζήτηση-αντιπαράθεση. Ωστόσο, οι ταξικές, αγωνιστικές δυνάμεις στο εργατικό κίνημα οφείλουν να έχουν άλλη αντίληψη. Να ευνοούν την πολιτική αντιπαράθεση. Να την κάνουν υπόθεση όλων των εργαζομένων. Να αξιοποιούν τις μαζικές διαδικασίες και όχι να τις απαξιώνουν. Και η αποχώρηση των «συνεπών» «ταξικών» δυνάμεων του ΠΑΜΕ αποτελεί απαξίωση, μια προσπάθεια επίδειξης «δύναμης», μια τονωτική ένωση στο δυναμικό του, που αποδεικνύει τη στρεβλή αντίληψη και το αδιέξοδο των ρεφορμιστών. Γιατί, βέβαια, στις αρχαιρεσίες θα συμμετέχουν πρώτοι και καλύτεροι!
Ωστόσο, προβληματική αποδεικνύεται και η κατάσταση στο χώρο των συνδικαλιστών της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Ενώ το ζήτημα ενός κοινού ψηφοδελτίου σε αυτό το συνέδριο του ΕΚΑ είχε τεθεί από όλους και αρκετά νωρίς, και ενώ η υπόθεση της κοινής δράσης -παρά τις αντιξοότητες και τις διαφορές- είχε κάνει βήματα, κυρίως στο μέτωπο της αντίστασης στα αντεργατικά μέτρα κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επέλεξαν να αφήσουν τη συζήτηση για την τελευταία στιγμή (μία εβδομάδα πριν το Συνέδριο) και χωρίς καν να ειδοποιήσουν όλους τους αντιπροσώπους που θα μπορούσε να αφορά ένα κοινό εκλογικό κατέβασμα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι σύνεδροι της Ταξικής Πορείας και της ΕΡΓΑΣ, για παράδειγμα, έμαθαν γι’ αυτή τη συνάντηση μόλις στην απεργία της 5ης Μάη, δύο μόλις μέρες πριν το Συνέδριο, και μετά από δική τους επιμονή. Όπως επίσης έμαθαν ότι είχε ήδη ανατεθεί η προετοιμασία πλαισίου το οποίο θα συζητιόταν το απόγευμα της πρώτης ημέρας του Συνεδρίου!!!
Παρ’ όλα αυτά, η Ταξική Πορεία συμμετείχε στη συζήτηση αυτή, θεωρώντας σημαντικό το ζήτημα της κοινής εκλογικής παρουσίας. Ωστόσο, το τετρασέλιδο(!!!) πλαίσιο που παρουσιάστηκε έκανε ξεκάθαρο ότι δεν επρόκειτο για μια πραγματική προσπάθεια κοινής δράσης και παρέμβασης, αλλά μία προσπάθεια ηγεμονικής επιβολής της πολιτικής άποψης που θέτει ζητήματα όπως «διαγραφή του χρέους», «αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου και των τραπεζών», «εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση με εργατικό κοινωνικό έλεγχο». Η Ταξική Πορεία έθεσε την κάθετη διαφωνία της με τα αιτήματα αυτά, ζήτησε την αφαίρεσή τους και -παρά τη διαφωνία της και με άλλα σημεία του κειμένου- δήλωσε ότι είναι διατεθειμένη να ενισχύσει το κοινό ψηφοδέλτιο.
Παρ’ όλα αυτά, η επιμονή των συγγραφέων και υποστηρικτών στα σημεία αυτά (και παρά τις τοποθετήσεις που προσπαθούσαν να τα παρουσιάσουν ως... δευτερεύοντα) απέδειξε τη στρεβλή άποψη που έχουν κάποιοι για την κοινή δράση, αλλά και την άνεση με την οποία είναι έτοιμοι να απορρίψουν δυνάμεις και απόψεις με έμπρακτη και συνεπή προσφορά στο κίνημα και την κοινή δράση, όταν τα «ψήφια» είναι αρκετά...
Με αυτά πλέον τα δεδομένα, η Ταξική Πορεία και η ΕΡΓΑΣ συγκρότησαν κοινό ψηφοδέλτιο με το οποίο και συμμετέχουν στις αρχαιρεσίες του ΕΚΑ.
