Η Αριστερά μπροστά στο ιστορικό καθήκον
της οργάνωσης της μαζικής λαϊκής αντίστασης
Οσα θα θέλαμε να πούμε στην εκδήλωση στο Σπόρτιγκ, αν επιτρέπονταν οι παρεμβάσεις
Ολα ξανά υπό κρίση
Οι συνθήκες βέβαια είναι πρωτόγνωρες. Μια καταιγιστική επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού εξελίσσεται σε όλο τον κόσμο και στη χώρα μας. Με πρωτοφανή ένταση και ταχύτητα προωθείται η πλήρης παραρτημοποίηση της χώρας στον ιμπεριαλισμό, η πλήρης υποδούλωση των εργαζομένων στο κεφάλαιο. Η γενικευμένη καπιταλιστική κρίση εκφράζεται πολλαπλάσια στην εξαρτημένη και αποσυγκροτημένη ελληνική οικονομία και κοινωνία που βρίσκεται μπροστά στην ολοκληρωτική ερήμωση.
Στη δίνη αυτή –και κάτω από την παρόξυνση του συνόλου των κοινωνικών αντιθέσεων- θα σαρωθούν βολέματα, αδράνειες και επάρκειες. Θα δοκιμαστούν «βεβαιότητες», θα συντριβούν «ασφάλειες» και αυταρέσκειες. Πολιτικά «προϊόντα» διάφορων αποχρώσεων θα απογειώνονται και θα συντρίβονται με ταχύτητα. Πολιτικές αντιλήψεις, οργανώσεις και συλλογικότητες θα τεθούν στη δοκιμασία τού αν είναι σε θέση -όχι σε επίπεδο σχεδίου, αλλά στην πραγματική ζωή- να ανταποκριθούν στα καθήκοντα που θέτει η πραγματικότητα, που θέτουν οι ανάγκες του λαού, που γεννάει η ταξική πάλη.
Ποιο είναι, όμως, το βασικό καθήκον;
Είναι γεγονός ότι οι εξελίξεις θέτουν μια πληθώρα καθηκόντων στις δυνάμεις που θέλουν να υπηρετήσουν το κίνημα. Είναι, επίσης, γεγονός ότι τα καθήκοντα αυτά δεν μπορούν να απαντηθούν όλα με την «ίδια ταχύτητα» ούτε και έχουν την ίδια ιεράρχηση.
Θα λέγαμε, ας πούμε, ότι το βασικό καθήκον είναι ότι πρέπει να γίνει επανάσταση. Ετσι κι αλλιώς, το ζήτημα που ουσιαστικά έχει τεθεί είναι σε κάθε επίπεδο το «ποιος – ποιον». Με δεδομένο, βέβαια, ότι ο ιστορικός χρόνος γνωρίζει στις μέρες μας μια τρομακτική συμπύκνωση, πόσο αρκετή είναι η παραπάνω διαπίστωση σε ένα έδαφος που η ήττα τού χτες αναμετριέται με τις ανάγκες ανασυγκρότησης του σήμερα; Σε μια πραγματικότητα που ακόμα οι συγχύσεις και η -για χρόνια- κυριαρχία αστικών και ρεφορμιστικών απόψεων είναι υπό αναίρεση αλλά δεν έχουν ηττηθεί;
Αν βγαίναμε από τα αμφιθέατρα των «πολιτικοποιημένων», η ίδια η ζωή μάς δείχνει ποιο είναι το βασικό καθήκον: Είναι η ανάγκη συγκρότησης μαζικού μετώπου αντίστασης στην ιμπεριαλιστική και καπιταλιστική επίθεση. Η δημιουργία δικτύων λαϊκής αγωνιστικής αλληλεγγύης. Ο συντονισμός σωματείων, οργανώσεων, δημοτικών σχημάτων, εργατικών σχημάτων, ανεξάρτητων ανθρώπων ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ με στόχο την ανατροπή της αντιλαϊκής επίθεσης. Με λίγα λόγια, η υπεράσπιση του ίδιου του δικαιώματος στη ζωή.
Η πραγματική εξέλιξη των αγώνων αυτών δημιουργεί το πραγματικό έδαφος για το ανέβασμα της πάλης σε άλλο πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο και θα δημιουργήσει άλλα καθήκοντα που ούτε μπορούμε σήμερα να φανταστούμε. Ή, για να το πούμε αλλιώς: Αραγε ο Λένιν ήξερε από το Δεκέμβρη τις «Θέσεις του Απρίλη»;
Η αποτελεσματική ανταπόκριση σε αυτό το καθήκον ΖΩΗΣ της εργατικής τάξης και του λαού θα οξύνει την κρίση του συστήματος για τον απλό λόγο ότι κάθε κερδισμένο λαϊκό δικαίωμα είναι παράγοντας όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης. Γι’ αυτό η γνωστή φιλολογία για «αριστερή διέξοδο» από την κρίση είναι μια φιλολογία που, εκούσια ή ακούσια, φλερτάρει πότε με το κίνημα και πότε με γέφυρες με το σύστημα.
Κίνημα ή κινηματικός κυβερνητισμός;
Ωστόσο, το πώς τοποθετιέται κανένας στο ζήτημα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση» καθορίζει και το τι λέει από σήμερα. Οσοι παρεμβαίνουν στο κίνημα είναι υποχρεωμένοι να απαντήσουν καθαρά σε μερικά ερωτήματα:
Υπάρχουν δυνατότητες κυβερνητικού προγράμματος μεταρρυθμίσεων προς όφελος του λαού στις σημερινές συνθήκες; Υπάρχει δυνατότητα αυτόνομου λαϊκού και εργατικού κινήματος ή μόνο συμπληρωματικού σε αστικές εκδοχές; Υπάρχουν δυνάμεις της αστικής τάξης που βλέπουν σε μια ανεξάρτητη και «φιλολαϊκή» διαχείριση; Η λύση είναι στο κίνημα ή σε νεο-σοσιαλδημοκρατικές κυβερνητικές λύσεις με ολίγη από κίνημα; Θα τελειώνουμε τις απεργίες για τα αντιασφαλιστικά σαλπίζοντας δημοψηφίσματα ή θα προσπαθούμε να τις συνεχίζουμε; Θα βγαίνουμε στο δρόμο και θα «παλεύουμε» να πέσει η κυβέρνηση, ελπίζοντας ότι θα τσιμπήσουμε κάτι από την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, ή θα παλεύουμε για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής; Πού αλλού, εκτός από κομμάτια της αστικής τάξης, απευθύνεται το αίτημα για «επαναδιαπραγμάτευση του χρέους»; Αναγνωρίζει η Αριστερά ότι ο λαός και η εργατική τάξη χρωστάνε στον ιμπεριαλισμό; Αν η κυβέρνηση επαναδιαπραγματευτεί το χρέος, η επίθεση θα κοπάσει;
Ή για να το πούμε ωμά: Για πόσο ακόμα οι διάφορες εκδοχές της Αριστεράς θα θρηνούν για την απώλεια της «παλιάς καλής σοσιαλδημοκρατίας» (που στην πραγματικότητα ήταν μια λαίλαπα) και θα προσπαθούν μάταια να καλύψουν το κενό της; Και, για να το πούμε ακόμα πιο ωμά: Δεν οφείλονται κάποιες εξηγήσεις και απολογισμοί γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε το δρόμο που πήρε – δηλαδή αυτόν που όλοι ξέραμε ότι θα έπαιρνε;
Οσο μας αφορά, έχουμε δώσει τις απαντήσεις μας καθαρά. Η καπιταλιστική κρίση και η επιθετικότητα του συστήματος δεν αφήνει κανένα περιθώριο φιλολαϊκών διαχειρίσεων. Το σύστημα πιέζει σε πλήρη ευθυγράμμιση και βγάζει «εκτός νόμου» όποιον δεν είναι απολύτως στοιχισμένος. Η ελληνική αστική τάξη χρωστάει την ύπαρξή της στον ιμπεριαλισμό και έχει δεσμούς εξάρτησης με ΗΠΑ και ΕΕ.
ΔΕΝ υπάρχουν στους κόλπους της αστικής τάξης παραλήπτες των μηνυμάτων καλής θέλησης «για να βγούμε από την κρίση». Μόνη λύση για μας είναι η ανάπτυξη του κινήματος αντίστασης και της ταξικής πάλης.
Και τότε τι; Μόνο κίνημα βλέπουμε; Πού είναι η ανάγκη «πολιτικής συγκρότησης» και κάλυψης του πολιτικού κενού; Οσο κι αν μας είναι δυσάρεστο, όσο κι αν προτιμούσαμε να ήταν αλλιώς, εμείς δεν υποσχόμαστε πράγματα που ξέρουμε ότι ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΑΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΘΟΥΝ.
Το πραγματικό πολιτικό κενό είναι ότι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν κόμμα, δεν έχουν σωματεία, δεν έχουν ουσιαστικές συγκροτήσεις. Το κενό αυτό δεν μπορεί να καλυφθεί από πολιτικές πρωτοβουλίες οργανώσεων, αλλά μπορεί να βρει έδαφος απάντησης ΜΟΝΟ στο πεδίο της ταξικής πάλης.
Οποιος βάζει το ζήτημα με το πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω ακούγεται ευχάριστος αλλά δεν δημιουργεί κανέναν πραγματικό όρο απάντησης του προβλήματος. Ισα ίσα, το δείχνει πιο απλό, το συσκοτίζει, ανακυκλώνει την κυριαρχία αυταπατών που τόσο πολύ έχουμε πληρώσει τα προηγούμενα χρόνια.
Κοινή δράση – πολιτικός διάλογος
Ομως, παρά τις διαφωνίες και τις διαφορετικές προσεγγίσεις, στις σημερινές κρίσιμες συνθήκες είναι ανάγκη μέσα από την πλατύτερη κοινή δράση να διευκολυνθεί η κίνηση πλατιών μαζών, να ανοίγει με ειλικρίνεια ο πολιτικός διάλογος, να πάψει η λογική των μαγαζιών, να γίνει πραγματική κουλτούρα για όλους ο συνδυασμός ανοιχτής αντιπαράθεσης στα σημεία διαφωνίας και κοινής δράσης στα σημεία συμφωνίας. Αυτό πρέπει να κάνουμε όσοι ενδιαφερόμαστε για τη λαϊκή υπόθεση και όχι για την -όποια- αναπαραγωγή μας στον πολιτικό χάρτη.
Γι’ αυτό μας προκαλεί σοβαρά ερωτηματικά η άρνηση των διοργανωτών της σημερινής συγκέντρωσης να δώσουν βήμα λόγου σε άλλες οργανώσεις της Αριστεράς. Πόσω μάλλον που αναφέρονται στην έννοια του «Μετώπου» την οποία πολλοί έχουν ως προμετωπίδα, αλλά τραγικά ελάχιστοι είναι εκείνοι που την εννοούν πραγματικά.
Η κατάσταση είναι κρίσιμη, ενδιαφέρουσα, πραγματική! Θα προσπαθήσουμε να την απαντήσουμε στην πράξη;
Εξω από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ
ΟΧΙ στις εκλογικές-κοινοβουλευτικές αυταπάτες
Γενικός συντονισμός στο κίνημα σωματείων, οργανώσεων, δημοτικών σχημάτων, εργατικών σχημάτων, ανεξάρτητων ανθρώπων ενάντια στη φτώχεια, την ανεργία, τις απολύσεις, την κρατική τρομοκρατία.
Ανάπτυξη δικτύων λαϊκής αγωνιστικής αλληλεγγύης
