Μαζικά οι εργαζόμενοι στους δρόμους, παρά τη διάσπαση και τις συγχύσεις
Πρωτομαγιά αντίστασης και αγώνα, μαζική και με παλμό, ήταν η φετινή Εργατική Πρωτομαγιά στην Αθήνα. Ένα μαχητικό προοίμιο του απεργιακού ξεσπάσματος στις 5 του Μάη, το οποίο έδωσε κουράγιο σε όσους συμμετείχαν, αλλά όχι μόνο σε αυτούς.
«Υπεράνω» των περιστάσεων και πάλι η ΓΣΕΕ ανέθεσε στο ΕΚΑ να διοργανώσει... συναυλία στην πλατεία Κλαυθμώνος και βγήκε από την υποχρέωση... που επέστρεψε όμως δριμύτερη όταν την επόμενη μέρα ο Παπανδρέου ανακοίνωσε τη συμφωνία-σφαγείο που υπέγραψε με ΕΕ και ΔΝΤ.
Στο Σύνταγμα, μακριά από τους υπόλοιπους εργαζόμενους το ΠΑΜΕ και πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία, σαν να μην τρέχει τίποτε.
Στο Μουσείο η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά με κάλεσμα κάποιων πρωτοβάθμιων σωματείων και μπόλικη σύγχυση.
Στην Πλατεία Βικτωρίας ο χώρος της αναρχίας και κάποια πρωτοβάθμια σωματεία.
Κι όμως, οι εργαζόμενοι μαζικοποίησαν και τις τέσσερις συγκεντρώσεις, ακόμη και αυτή των εργατοπατέρων. Δείχνοντας έτσι ότι η διάθεση για αγώνα είναι υπαρκτή, ζωντανή και περιμένει να εκφραστεί. Αποδεικνύοντας ότι το μήνυμα της Εργατικής Πρωτομαγιάς για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, για κοινωνική απελευθέρωση, είναι ένα όραμα που αγγίζει όλο και πλατύτερες μάζες, ένας στόχος πιο επίκαιρος από ποτέ.
Και οι δυνάμεις καταστολής απέδειξαν -για μια ακόμη φορά- ότι όλες οι διαδηλώσεις είναι πλέον στο στόχαστρο του συστήματος, ότι ανά πάσα στιγμή τα ΜΑΤ και οι διάφορες κρατικές τρομο-ομάδες (Δέλτα, Δίας κ.λπ.) είναι έτοιμες να θερίσουν τους διαδηλωτές, να τους πνίξουν στα χημικά, να τους συλλάβουν και να τους ξυλοφορτώσουν.
Η Κομματική Οργάνωση του ΚΚΕ(μ-λ) έθεσε ευθύς εξαρχής την πρότασή της για διοργάνωση ξεχωριστής πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσης, διακριτής από το ΠΑΜΕ και τη ΓΣΕΕ, με ευθύνη των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, τις οποίες κάλεσε σε συνάντηση. Την πρόταση τη δημοσιεύσαμε στο προ-προηγούμενο φύλλο της ΠΣ. Μας προκάλεσε πραγματικά δυσάρεστη έκπληξη η απροθυμία των οργανώσεων να αναλάβουν την ευθύνη για κάτι τέτοιο. Και δεν αναφερόμαστε στις δυνάμεις που δεν έβλεπαν ευθύς εξαρχής κάτι τέτοιο (ΟΚΔΕ, Κ.Ο. Ανασύνταξη) αλλά σε αυτές που ήθελαν μεν ξεχωριστή συγκέντρωση αλλά την ήθελαν με κάλεσμα και ευθύνη πρωτοβάθμιων σωματείων!!! Αναφερόμαστε στις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ οι οποίες έχουν κάνει πλέον «σημαία» τους τα πρωτοβάθμια σωματεία, ακόμη κι όταν αυτά είναι ανύπαρκτα ή δεν μπορούν. Και το χειρότερο είναι ότι αυτή η επιμονή ακυρώνει από μόνη της την ουσία της πρωτοβουλίας σωματείων και τη μετατρέπει σε όχημα πολιτικών σκοπιμοτήτων.
Ήταν πολλοί αυτοί που αναρωτήθηκαν γιατί η συγκέντρωση του Μουσείου δεν οργανώθηκε από το Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων. Η απάντηση ότι οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ ήθελαν να πάνε στη συναυλία του ΕΚΑ, όχι μόνο δεν είναι αρκετή, αλλά προκαλεί και φυσιολογικούς προβληματισμούς: Πότε μπορεί μία απόφαση του Συντονισμού να φέρει την υπογραφή αυτή; Πόσα σωματεία απαιτείται να συμφωνούν κάθε φορά σε κάποιο ζήτημα; Και -κυρίως- από πού κι ως πού οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ βρήκαν την άνεση να το παίζουν «δίπορτο», με προσυγκέντρωση στο Μουσείο και κατάληξη στην Κλαυθμώνος των εργατοπατέρων;
Δεν γνωρίζουμε πόσο σύντομα θα δοθούν οι απαντήσεις και τι είδους θα είναι. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι με «κολπάκια» και υπεκφυγές δεν συγκροτείται η στέρεα ταξική πολιτική βάση που είναι απαραίτητη στη σημερινή κατά μέτωπο αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του κεφάλαιου και της αστικής τάξης.
