Η άγρια επίθεση του συστήματος απαιτεί κι αυτό
Μετά τη «νομιμοποίηση» των καμερών παρακολούθησης στους δρόμους και τις πλατείες, ήρθε ξανά η σειρά των «κοριών» της ασφάλειας στις επικοινωνίες και τις συνδιαλέξεις του λαού, για να απελευθερώσουν και να εντατικοποιήσουν τη «δουλειά» τους. Και δεν αναφερόμαστε ούτε στο παλιό γνωστό (ξεχασμένο;) «σκάνδαλο» των υποκλοπών του 2005 (με τις ιδιαιτερότητες που είχε), ούτε στην οδηγία των ιμπεριαλιστών της Ε.Ε. του 2002, που απαιτεί τις παρακολουθήσεις των κάθε είδους συνδιαλέξεων των ...εκατομμυρίων υπόπτων, που υποχρεούνται να εφαρμόσουν τα κράτη–μέλη. Ούτε μόνο στα πρόσφατα δημοσιεύματα για την παρακολούθηση των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων (σταθερής και κινητής τηλεφωνίας) από την Ε.Υ.Π. μετά την προβοκάτσια με τους 3 νεκρούς εργαζόμενους της Marfin. Αλλά στη μαζική «άρση του τηλεφωνικού απορρήτου», για ολόκληρες περιοχές της Αθήνας (δημοσιέυματα «Ελευθεροτυπίας», 10 και 11.05.2010), στις απαιτήσεις της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας προς τις εταιρείες τηλεφωνίας να της παραδώσουν, ακόμα και «αναδρομικά», τα στοιχεία των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων χιλιάδων πολιτών.
Ετσι, εκτός από τα Ανω Πετράλωνα, την Καισαριανή, τους Αμπελόκηπους και του Γκύζη, όπου υπήρξαν σχετικές (απ)αιτήσεις της Αντιτρομοκρατικής κατά τα τέλη της προηγούμενης χρονιάς, αναφέρονται και νέες απαιτήσεις «συλλογής συνδιαλέξεων» (sic) από περιοχές γύρω απ’ την Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου (βλέπετε, υπάρχει και το φοιτητικό κίνημα, αλλά και το πανεπιστημιακό άσυλο που βάλλεται από παντού), το Κουκάκι (3/09), το Γουδί (μετά την επίθεση σε κλούβα των ΜΑΤ, το Δεκέμβρη του ’08), την Αργυρούπολη (5/09), τη Νέα Ιωνία (3/09), τη Φιλοθέη, τη Γούβα (11/09), τη Νέα Κηφισιά (2/09) και τα Πετράλωνα, όπου έγινε άρση απορρήτου συνδιαλέξεων και sms για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα που έφτανε τις 12 ώρες, κατά τα έτη 2007, 2008, 2009. Με το πρόσχημα της διασφάλισης της «εθνικής ασφάλειας» βρέθηκαν στο στόχαστρο της αστυνομικής «επιτήρησης» όλοι οι πολίτες που ζουν ή βρέθηκαν στις περιοχές αυτές, το περιεχόμενο των συνδιαλέξεών τους, το όνοματεπώνυμο καλούντος και καλούμενου, η διάρκεια κλήσης, το σημείο που βρίσκονταν όταν έκαναν την κλήση, τα μηνύματα κ.ο.κ.. Και βέβαια εδώ αναφερθήκαμε μόνο στις περιοχές και στα χρονικά διαστήματα που ήρθαν στη δημοσιότητα.
Η σοβαρότητα της εξέλιξης δεν βρίσκεται στο ότι τα παραπάνω αποτελούν κάποιου είδους μεμονωμένα «κρούσματα» παραβίασης των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού. Αλλά στο γεγονός ότι η κυβέρνηση, το Υπουργείο «Προστασίας του Πολίτη», η Ασφάλεια, η Ε.Υ.Π., η Αντιτρομοκρατική και –γιατί όχι– και οι υπηρεσίες των μεγάλων αφεντικών, έχουν τη δυνατότητα, όποτε το απαιτούν οι ανάγκες τους, όποτε το κρίνουν, για όσο χρόνο κρίνουν, με όποια πρόφαση βρουν, να παρακολουθούν, να καταγράφουν, να φακελώνουν τις κάθε είδους συνδιαλέξεις του ύποπτου -γι’ αυτούς-… λαού. Και σ’ αυτό το «έργο» καμιά «Αρχή Διασφάλισης Απορρήτου» δεν θα σταθεί εμπόδιο (όπως απέδειξε και η ανάλογη εξέλιξη με τις κάμερες). Αυτό απαιτεί η «θωράκιση» ενός συστήματος, που έχει κηρύξει τον πόλεμο στον «εχθρό–λαό», αυτό απαιτεί η επιχείρηση ελέγχου και τρομοκράτησής του.
