Την προηγούμενη εβδομάδα οι εργαζόμενοι του Μετρό της Αθήνας σταμάτησαν τη λειτουργία του με τη μορφή των κατά τμήματα στάσεων εργασίας. Ο λόγος ήταν η μη ανανέωση των συμβάσεων 276 συναδέλφων τους και η συνακόλουθη απόλυσή τους. Σε μια εποχή μάλιστα όπου πρόκειται να δοθούν στη κυκλοφορία νέοι σταθμοί, πράγμα που σημαίνει ότι θα έπρεπε να γίνονται προσλήψεις κι όχι απολύσεις. Για τέσσερις μέρες το Μετρό δεν λειτούργησε σχεδόν καθόλου, μια κινητοποίηση που έκανε αίσθηση στην Αθήνα και ανησύχησε την κυβέρνηση και τη διοίκηση της εταιρίας, γι' αυτό και χρησιμοποίησε όλα τα μέσα για να τη σπάσει. Από τη συκοφάντηση των εργαζόμενων μέσω των ΜΜΕ ως την ανοιχτή τρομοκρατία δια τηλεφώνου και τέλος τις δικαστικές αποφάσεις. Έπαιρναν τηλέφωνο τους εργαζόμενους και τους απειλούσαν πως αν δε πάνε στη δουλειά τη Δευτέρα (21/6), μέρα της απαγορευμένης απεργίας, θα είχαν συνέπειες.
Σύμμαχος της κυβέρνησης, όχι των εργαζομένων, ήταν και η πλειοψηφία της συνδικαλιστικής τους ηγεσίας. Μια ηγεσία που κάτω από το βάρος της παρουσίας των εργαζόμενων, συμβασιούχων και αορίστου, αναγκαζόταν να παίρνει αγωνιστικές αποφάσεις. Να σημειωθεί εδώ ότι η συνέλευση είναι κάτι άγνωστο στο χώρο τους. Μόνιμη επιδίωξη της πλειοψηφίας των Δ.Σ. (τα σωματεία είναι… τρία!) ήταν πώς να σταματήσουν τις κινητοποιήσεις μη τυχόν και… «φορτιστεί το κλίμα»! Βρήκαν πάτημα τις δικαστικές απαγορεύσεις και με πρόσχημα τις απειλές προς τους εργαζόμενους από τη διοίκηση για να τους προστατεύσουν (!!) αποφάσισαν την αναστολή της απεργίας και τη συμμετοχή σε διαπραγματεύσεις. Να διαπραγματευτούν δηλαδή το πόσοι θα φύγουν και πόσοι θα μείνουν, μέχρι και σκέψη να αναλάβει το σωματείο την αξιολόγηση των εργαζόμενων υπήρξε!
Από την άλλη όμως, υπάρχει η ανησυχία και η αγανάκτηση των εργαζόμενων. Είτε είναι αορίστου χρόνου, είτε συμβασιούχοι. Και έχουν να κάνουν με την ανησυχία τους για το μέλλον, και με βάση τη γενικότερη επίθεση, αλλά και όσα ακούγονται περί ξεπουλήματος της εταιρίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι η κουβέντα των αορίστου χρόνου ήταν πως «τώρα απολύουν τους συμβασιούχους, αύριο θα έρθει η σειρά μας».
Δημιουργήθηκε η «Πρωτοβουλία Εργαζομένων στους Χώρους του Μετρό», που κινείται στη λογική της οργάνωσης των εργαζόμενων για να ξεπεραστεί η συμβιβασμένη ηγεσία τους, καλώντας σε συνέλευση με το μάζεμα υπογραφών. Επιδίωξή τους είναι οι αποφάσεις να παίρνονται από τους ίδιους τους εργαζόμενους και όχι από τα Δ.Σ., καλούν σε συνέχιση των απεργιών εντάσσοντας τις εξελίξεις στο χώρο της δουλειάς τους στη γενικότερη επίθεση στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Προσπαθούν ο αγώνας τους να μη μείνει κλεισμένος στους χώρους του Μετρό. Το περασμένο Σάββατο πραγματοποίησαν εξορμήσεις στους μεγαλύτερους σταθμούς για να ενημερώσουν τον κόσμο και να τον καλέσουν να δείξει την αλληλεγγύη του. Στην περιοχή των Σεπολίων, η Επιτροπή Εργαζόμενων- Κατοίκων 4ου Διαμερίσματος (όπου βρίσκεται το αμαξοστάσιο και τα γραφεία διοίκησης) βρέθηκε στο πλευρό τους, έβγαλε ανακοίνωση και συμμετείχε στην εξόρμηση στο όμορρο Περιστέρι. Επιπλέον, υπάρχουν σκέψεις για εκδηλώσεις στη γειτονιά με προσπάθεια να καλεστούν και άλλες επιτροπές που τυχόν υπάρχουν σε περιοχές απ’ όπου περνάει το Μετρό.
Αυτό που κυριαρχεί στα μυαλά αρκετών εργαζόμενων είναι το πώς θα σπάσει ο φόβος για το μέλλον, πώς η οργή θα μετουσιωθεί σε αγώνα, γιατί ενώ από τη μια πλευρά υπάρχει η απογοήτευση κυρίως από τη στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών, από την άλλη δε βλέπουν άλλο δρόμο από αυτόν της αντίστασης και του αγώνα. Είναι χαρακτηριστική η κουβέντα που μας είπε ένας χρόνια εργαζόμενος στην επιχείρηση, τεχνικός μόνιμος… συμβασιούχος με παιδιά και δάνεια. «Με τέτοια συνδικαλιστική ηγεσία και με τέτοια αριστερά, πώς να μη περνάνε τα μέτρα;» καταλήγοντας, ότι παρ’ όλα αυτά, ο μόνος δρόμος που απομένει σε όλους τους εργαζόμενους, είναι ο αγώνας.
