Η οργή των μαθητών πλημμυρίζει τους δρόμους

Η είδηση της εν ψυχρώ δολοφονίας του 15χρονου Αλέξη έσκασε σαν βόμβα στα σχολεία όλης της χώρας. Οι μαθητές των γυμνασίων και λυκείων ένιωσαν το όπλο του ειδικού φρουρού να σημαδεύει τον κάθε έναν από αυτούς και ακόμη παραπέρα. Ενιωσαν να τους σημαδεύει ένα ολόκληρο σύστημα, ένα σύστημα που θωρακίζει τη δολοφονική-αντιδραστική του πολιτική πίσω από τα πάνοπλα σώματα καταστολής, πίσω από τα χημικά αλλά και τις σφαίρες.
Τη Δευτέρα 8/12 τα σχολεία άδειασαν. Λειτούργησαν μόνο σαν χώροι προσυγκέντρωσης χιλιάδων διαδηλωτών και ύστερα οι μαθητές ξεχύθηκαν στους δρόμους. Σχημάτισαν πορείες από όλες τις γειτονιές και τις πόλεις της χώρας και συγκεντρώθηκαν έξω από τη ΓΑΔΑ, τα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα, τις νομαρχίες, τα δημαρχεία. Βροντοφώναξαν την οργή τους για τη δολοφονία του συμμαθητή τους, δεν τρομοκρατήθηκαν από τις απειλές και την προκλητική στάση των ΜΑΤ και της αστυνομίας που πανικόβλητοι φόρεσαν τις αντιασφυξιογόνες μάσκες τους, έτοιμοι να διαλύσουν τους πιτσιρικάδες που τους «απειλούσαν».
Την Τρίτη 9/12 οι μαθητές και πάλι στους δρόμους σε όλες τις πόλεις. Στη Βουλή αντιμετώπισαν για μια ακόμη φορά την κρατική καταστολή, τις δυνάμεις οχύρωσης ενός συστήματος που τρέμει μπροστά στην οργή και το θυμό των δεκαεξάχρονων. Γιατί όλες αυτές τις μέρες, κανείς τους δεν κατέβηκε για να πενθήσει. Κατέβηκε για να ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙ. Βγήκε στους δρόμους για να ΑΓΩΝΙΣΤΕΙ ενάντια στη δολοφονική πολιτική ενός συστήματος που έχει τσαλαπατήσει με τον πιο βίαιο τρόπο το δικαίωμά τους στην ίδια τη ζωή. Και που έφτασε στο σημείο να τραβήξει το πιστόλι. Να δολοφονήσει εν ψυχρώ.
Το σχολείο τις επόμενες μέρες δεν τους χώραγε. Στις σχολικές τάξεις μπορούσαν μόνο να γίνουν μαζικές συνελεύσεις με μία και μοναδική απόφαση. ΑΓΩΝΑΣ! Οι μαθητικές καταλήψεις άρχισαν να φουντώνουν, παρά τις εκκλήσεις της κυβέρνησης για «χαλαρή διδασκαλία» και «ψυχαγωγικές εκδρομές» που θα ηρεμήσουν τα πνεύματα και θα καταλαγιάσουν την οργή και την αγανάκτηση. Τα πανό κρεμιούνται στα σχολεία. «Δολοφόνοι». Οι μαθητές προγραμματίζουν νέες κινητοποιήσεις, νέα μαζικά συλλαλητήρια.
Μέσα σε λίγες μόνο ώρες, άλλαξαν ολόκληρες συνειδήσεις. Αναζητήθηκε η αγωνιστική διέξοδος. Στα σχολεία έγιναν μαζικές διαδικασίες και συνελεύσεις που δεν έχουν γίνει σε καμιά εκπαιδευτική κινητοποίηση τα τελευταία χρόνια. Ενιωσαν την ανάγκη να πάρουν το λόγο. Να πουν τη γνώμη τους για όσα συμβαίνουν. Να υπερασπιστούν τις διαδηλώσεις απέναντι σε ένα σύστημα που τις θέλει στο περιθώριο, που τις απονομιμοποιεί. Να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους ως αγωνιστές και όχι ως τρομοκράτες όπως τους θέλει το σύστημα. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά σε μακρύ πολιτικό χρόνο, οι μαθητές έκαναν άλματα στην πολιτικοποίησή τους. Ξεπέρασαν αδυναμίες που κουβαλούσαν μέχρι και πριν λίγες εβδομάδες, στις πρόσφατες κινητοποιήσεις τους το φθινόπωρο.
Το τρομακτικό ζήτημα για το σύστημα είναι ότι οι μαθητές εκφράζουν κάτι πολύ περισσότερο από οργή. Το γεγονός της δολοφονίας του Αλέξη αποκάλυψε στα μάτια των μαθητών μια αλήθεια, μια πραγματικότητα που ένιωθαν να τους κατακλύζει αλλά δεν μπορούσαν να στοιχειοθετήσουν σε πολιτική βάση. Αποκάλυψε το πραγματικό πρόσωπο του συστήματος, τους στόχους της πολιτικής του, το αντικείμενο της επίθεσής του. Και απέναντι σε όλο αυτό τον ορυμαγδό των εξελίξεων και των γεγονότων, απέναντι στη συντονισμένη προσπάθεια του συστήματος, των υποστηρικτών του και των μηχανισμών ιδεολογικής χειραγώγησης που γαλουχεί, οι μαθητές δεν τρομοκρατήθηκαν, δεν φοβήθηκαν. Πλησίασαν τα σώματα ασφαλείας σε απόσταση αναπνοής και σ’ αυτούς είδαν όχι μόνο αυτούς που δολοφόνησαν τον Αλέξη, αλλά αυτούς που δολοφονούν καθημερινά τη ζωή τους και τσακίζουν τα δικαιώματά τους. Είδαν αυτούς που προστατεύουν οι ασπίδες και τα κλομπ, εντόπισαν τον κύριο υπεύθυνο για το μαύρο μέλλον με το οποίο έρχονται αντιμέτωποι.
Οσο κι αν προσπάθησαν οι συνήθεις καλοθελητές του κινήματος να εγκλωβίσουν τους μαθητές στην, όχι απλώς αντικινηματική λογική τους, αλλά σε μια λογική πέρα για πέρα εχθρική για το κίνημα, δεν τα κατάφεραν. Τι κι αν ενεργοποίησαν το ΣΑΣΑ για μια ακόμη φορά, πέρα και έξω από κάθε συλλογική διαδικασία; Οι μαθητές είχαν ήδη συντονιστεί στην κατεύθυνση του αγώνα και της διαδήλωσης, της αντιπαράθεσης με το σύστημα. Τι κι αν πανικόβλητοι προσπάθησαν στα σχολεία όπως και στις σχολές να απαγορεύσουν ουσιαστικά τις συνελεύσεις; Οι μαθητές αποφάσισαν συλλογικά.
Ο δρόμος που άρχισαν να βαδίζουν οι μαθητές, ο δρόμος του αγώνα και της πάλης, είναι ένας δρόμος που δεν φαίνεται να τελειώνει εύκολα. Η οργή τους, που με γοργούς ρυθμούς μετουσιώνεται σε πολιτικοποιημένη κινηματική δράση, θα συνεχίσει να πλημμυρίζει τους δρόμους και να δίνει ελπίδα σε όλο το λαό. Θα συνεχίσουν με τη ζωντάνια τους και την αποφασιστικότητά τους να φωνάζουν με όλη τους τη δύναμη πως… «ό,τι και να είναι τ’ άστρα, εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω»…