Μαζικές διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας

Η οργή και η αγανάκτηση ξεχειλίζουν και αναζητούν αγωνιστική συνέχεια

Διαδήλωση Δευτέρας 8 Δεκέμβρη

Περισσότεροι από 15.000 διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της Αθήνας τη Δευτέρα 8 Δεκέμβρη και διαδήλωσαν διαμαρτυρόμενοι για τη δολοφονία του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου. Μετά την πρώτη άμεση απάντηση που δόθηκε από όσους αγωνιστές, νέους και εργαζόμενους συμμετείχαν στη διαδήλωση της Κυριακής 7 Δεκέμβρη, η συμμετοχή του κόσμου αυξήθηκε κατά πολύ, προοίμιο της μεγάλης συμμετοχής στην απεργιακή συγκέντρωση της Τετάρτης. Από τη μεριά της η κυβέρνηση είχε ήδη φροντίσει να καλλιεργήσει κλίμα τρομοκρατίας, αφού από το πρωί της Δευτέρας είχαν αποκλειστεί από την αστυνομία αρκετοί δρόμοι στο κέντρο της πόλης, δίνοντας μια εικόνα ερημιάς για την Αθήνα. Πρακτική που συνέχισε να εφαρμόζει και τις επόμενες ημέρες.
Οι χιλιάδες διαδηλωτών που συγκεντρώθηκαν στα Προπύλαια δεν άργησαν να δεχτούν επίθεση από τα ΜΑΤ, λίγο μετά την έναρξη της πορείας. Με την πρόφαση της «προστασίας των περιουσιών», οι δυνάμεις καταστολής δεν άργησαν να επέμβουν αφότου οι «γνωστοί θερμόαιμοι» έκαναν αισθητή την παρουσία τους σπάζοντας βιτρίνες και πετώντας μολότοφ στα πλάγια της πορείας.
Διατηρώντας την ψυχραιμία τους και μπροστά στον κίνδυνο αποκλεισμού στην Πανεπιστημίου επάνω από την Ομόνοια, όπου η πορεία φράκαρε, κάποια μπλοκ έστριψαν προς τη Σταδίου, στο ύψος της Μπενάκη, ενώ άλλα αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν, αλλάζοντας κατεύθυνση και ανεβαίνοντας την Πανεπιστημίου.
Τελικά, παρά το γεγονός ότι ο κύριος όγκος της πορείας διασπάστηκε, μετά τις επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής που έκαναν εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων, ο μεγαλύτερος αριθμός των διαδηλωτών κατόρθωσε να φτάσει μέχρι τη Βουλή.
Το ΚΚΕ, παρά την αρχική εντύπωση ότι ενδεχομένως θα συμπορευόταν έστω με τους υπόλοιπους διαδηλωτές, ακολούθησε για άλλη μια φορά διασπαστική τακτική. Ετσι, μετά τη συγκέντρωση των δυνάμεών του στην Ομόνοια, προσπάθησε να προσεγγίσει το Σύνταγμα από την Ερμού. Ομως μόνο μερικές από τις δυνάμεις του κατόρθωσαν να φτάσουν στη Βουλή, αφού δέχτηκαν και αυτοί την επίθεση των ΜΑΤ, με αποτέλεσμα να διαλυθούν ολόκληρα μπλοκ.
Εκτός από το όργιο των δακρυγόνων και της καταστολής που εξαπολύθηκε στους διαδηλωτές, φανερώνοντας τις προθέσεις τις κυβέρνησης, έγινε επίσης φανερό ότι το ζήτημα που ανοίγει με τη δολοφονία του νεαρού μαθητή δεν πρόκειται να κλείσει εύκολα. Παρά τις πραγματικά δύσκολες συνθήκες οι διαδηλωτές επέμειναν να πορεύονται για ώρες στο κέντρο της πόλης, σε ένα κλίμα φορτισμένο, που δηλώνει τη διάθεση για συνέχεια.



Απεργία Τετάρτης 10 Δεκέμβρη

Το κεντρικό πολιτικό σημείο που αναδείχτηκε αλλά και μαζικοποίησε την κινητοποίηση δεν ήταν ο προϋπολογισμός ή τα οικονομικά αιτήματα, αλλά η δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου. Η οργή και αγανάκτηση ενός λαού που, ενώ δέχεται τη βίαιη επίθεση του συστήματος στο σύνολο των δικαιωμάτων του, εργάζεται κάτω από συνθήκες μεσαίωνα και οι μισθοί και τα μεροκάματα δεν φτάνουν ούτε για τους λογαριασμούς, τώρα καλείται, ούτε λίγο ούτε πολύ, να αποδεχτεί και το φόνο των παιδιών του! Αποτέλεσμα αυτού του κλίματος στο λαό ήταν να έχουμε μια από τις μαζικότερες απεργιακές κινητοποιήσεις.
Από τη μεριά της ΓΣΕΕ η απεργία της Τετάρτης είχε αφεθεί στα «αζήτητα», αφού ουσιαστικά δεν έκανε καμία προσπάθεια για τη μαζικοποίησή της όλο το προηγούμενο διάστημα και πριν από τη δολοφονία του Αλέξη. Ολα έδειχναν ότι η ξεπουλημένη συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΣΕΕ πήγαινε για μια επετειακού τύπου, άμαζη απεργία ενόψει προϋπολογισμού, χωρίς να έχει συμβάλει ούτε στο ελάχιστο για τη δημιουργία απεργιακού κλίματος. Και μάλιστα σε μια περίοδο όπου είχε βουήξει ο τόπος από την οικονομική κρίση και τα πρώτα κύματα απολύσεων. Σαν να μην έφτανε αυτό, μετά τα γεγονότα που ακολούθησαν τον άδικο χαμό του μαθητή και ενώ γινόταν πλέον φανερό ότι η απεργιακή κινητοποίηση θα έπαιρνε άλλο χαρακτήρα, οι εργατοπατέρες ξέπεσαν ακόμα πιο χαμηλά. Αποδεχόμενοι την πρόταση Πουπάκη (ΔΑΚΕ) να μην πραγματοποιηθεί πορεία «λόγω επεισοδίων», άλλαξαν το σημείο συγκέντρωσης από το πεδίο του Αρεως στο Σύνταγμα, στηρίζοντας στην ουσία την κυβερνητική πολιτική στην προσπάθειά της να εντείνει το κλίμα τρομοκρατίας που έχει επιβάλει στους δρόμους της Αθήνας τις τελευταίες μέρες.
Η Αυτόνομη Παρέμβαση και συνολικά ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στην αρχή δήλωνε ότι θα παραμείνει στον αρχικό σχεδιασμό και δεν θα αλλάξει το κάλεσμα για συγκέντρωση στο Πεδίο του Αρεως, τελικά κατέληξε σε κοινή προσυγκέντρωση με δυνάμεις της ΓΣΕΕ στην Κλαυθμώνος.
Μόνο θλιβερή μπορεί να χαρακτηριστεί η στάση που κράτησε το ΚΚΕ. Εχοντας από τα πριν ανακοινώσει ξεχωριστή συγκέντρωση στην Ομόνοια και αφού παρέταξε τα «κορδόνια» του απέναντι στους διαδηλωτές που με αφετηρία το Μουσείο περνούσαν από το ύψος της πλατείας, επέλεξε τελικά να κατευθυνθεί προς το υπουργείο Απασχόλησης στην Πειραιώς, αποφεύγοντας να πορευτεί προς τη Βουλή. Δεν το βοήθησε άλλωστε και η μικρή συμμετοχή στα μπλοκ του που, παρ' όλες τις διαβεβαιώσεις ότι εκεί η ασφάλεια του κάθε διαδηλωτή είναι «εγγυημένη», δεν ξεπέρασε τα συνηθισμένα.
Δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς απάντησαν με την επιμονή τους να πραγματοποιηθεί κανονικά η απεργιακή διαδήλωση από το Μουσείο, όπου οι περισσότεροι είχαν από πριν ανακοινώσει τις προσυγκεντρώσεις τους, προς τη Βουλή. Το αποτέλεσμα δικαίωσε πλήρως αυτή την επιλογή, αφού ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία που συμμετείχε στην κινητοποίηση μαζικοποίησε αυτά τα μπλοκ. Ενδεικτικό της πίεσης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η προσπάθεια της ηγεσίας του ΣΥΝ να τεθεί στην κεφαλή της πορείας που είχε ξεκινήσει από το Μουσείο, πράγμα που φυσικά δεν αποδέχτηκαν οι διοργανωτές.
Δεν έλειψαν δυστυχώς οι οπορτουνισμοί και στα μπλοκ του Μουσείου, αφού ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ, εκμεταλλευόμενοι τη μαζική παρουσία φοιτητών στο Σύνταγμα και ενώ είχε αποχωρήσει η κεφαλή της πορείας, επέλεξαν να «φρενάρουν» την πορεία για αρκετά λεπτά μπροστά στη Βουλή, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένταση η οποία κατέληξε και σε μικρής έκτασης χτύπημα της πορείας.
Παρά τις όποιες δυσκολίες, η κινητοποίηση της Τετάρτης πέτυχε το στόχο της να διαδηλώσει, σπάζοντας το κλίμα τρομοκρατίας με μαζικούς όρους ενάντια στην αντιλαϊκή και δολοφονική πολιτική.