Να ανακληθεί η απόλυση του συνδικαλιστή Κώστα Μπεκιάρη!

Όχι στην εργοδοτική τρομοκρατία!

Δύο ολόκληρα χρόνια, από τις 15 Μαρτίου του 2007, περίμενε η διοίκηση της εκτυπωτικής εταιρείας «Φωτόλιο & Τύπικον» να βρει την κατάλληλη ευκαιρία να απολύσει τον εργαζόμενο Κώστα Μπεκιάρη. Δύο χρόνια από τότε που ο εργαζόμενος-συνδικαλιστής «τόλμησε» να καταθέσει στο δικαστήριο υπέρ συναδέλφου του ο οποίος είχε απολυθεί από τη συγκεκριμένη εταιρεία και διεκδικούσε απλήρωτες υπερωρίες.
Δεν μπορούσαν να χωνέψουν τα αφεντικά της επιχείρησης το γεγονός ότι εργαζόμενος αμφισβητεί τις αποφάσεις τους, συγκρούεται με αυτές και υπερασπίζεται έναν άλλο συνάδελφό του. Δεν μπορούσαν να χωνέψουν το ότι στην επιχείρηση «τους» οι εργαζόμενοι έχουν λόγο και δικαιώματα. Πόσω μάλλον όταν αυτό λερώνει την καλογυαλισμένη βιτρίνα της επιχείρησης.
Ο πόλεμος εναντίον του ξεκίνησε πριν από τη δίκη, όταν ο Κ. Μπεκιάρης ανακοίνωσε στην εργοδοσία ότι στην επικείμενη δίκη θα καταθέσει υπέρ του συναδέλφου του. Την αμέσως επόμενη ημέρα η εργοδοσία κάλεσε σε συγκέντρωση όλους τους εργαζόμενους στην οποία περίσσεψαν η υποκρισία, η κινδυνολογία και η προσπάθεια τρομοκράτησης των εργαζομένων. Ούτε λίγο ούτε πολύ η εταιρεία προσπάθησε να πείσει τους εργαζόμενους ότι η εταιρεία κινδύνευε να κλείσει εάν κέρδιζε τη δίκη ο απολυμένος συνάδελφός τους (!!!), ότι οι ίδιοι θα καλούνταν να πληρώσουν πρόστιμα στο ΙΚΑ και άλλα τέτοια φαιδρά! Μάλιστα, έφτασε στο σημείο να εκβιάσει τους εργαζόμενους, απαιτώντας την παρουσία στο δικαστήριο όσων ήταν με το μέρος της εταιρείας (με το μεροκάματο πληρωμένο και δικά της οχήματα).
Ωστόσο, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν πτόησε τον Κ. Μπεκιάρη να καταθέσει υπέρ του συναδέλφου του ο οποίος δικαιώθηκε τόσο πρωτόδικα όσο και από το εφετείο στο οποίο προσέφυγε η εταιρεία.
Δεν τον πτόησε ούτε το εχθρικό κλίμα που επικρατούσε από την πλευρά της εργοδοσίας στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν. Ένα κλίμα το οποίο επιχειρούνταν να περάσει και στους εργαζόμενους ώστε να απομονωθεί ο συγκεκριμένος συνδικαλιστής. Ωστόσο, παρά τις προσπάθειες της εταιρείας, η επιχείρηση αυτή έπεσε στο κενό, καθώς τόσο η δράση και στάση του Κ. Μπεκιάρη όσο και η αντεργατική πολιτική που ξετυλιγόταν αργά αλλά σταθερά από την πλευρά της επιχείρησης έκαναν ξεκάθαρο το ποιος είναι με τους εργαζόμενους και ποιος εναντίον τους.
Την ευκαιρία για την απόλυση την έδωσε -ποιος άλλος;- η κρίση. Στις 29 Μάη η διοίκηση της εταιρείας, με πρόσχημα τη μείωση της παραγωγής, απέλυσε τρεις εργαζόμενους, μεταξύ των οποίων και ο Κ. Μπεκιάρης. Ωστόσο, όπως ομολόγησε και ο εργοδότης που του ανακοίνωσε την απόλυση, η πραγματική αιτία είναι η στάση του στη συγκεκριμένη δίκη. (Μάλιστα, η απόλυση έγινε μόλις μία εβδομάδα μετά την απόφαση του εφετείου!)
Χωρίς αμφιβολία η ανάδειξη του ζητήματος και η υπεράσπιση του απολυμένου συνδικαλιστή έχει μεγάλη σημασία. Η έκφραση της ταξικής αλληλεγγύης που για τους εργοδότες αποτελεί αιτία απόλυσης, για τους εργαζόμενους αποτελεί καθήκον. Απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία και στο καθεστώς καθημερινής τρομοκρατίας στους χώρους δουλειάς, ο φόβος, η σιωπή και η υποταγή δεν αποτελούν απάντηση, αποτελούν το «πράσινο φως» για μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης και της τρομοκρατίας.
Η προσπάθεια του κεφάλαιου και της εργοδοσίας να μετατρέψουν την κρίση σε «Κολυμβήθρα του Σιλωάμ», στην οποία θα ξεπλύνουν κάθε τους αυθαιρεσία, μπορεί και πρέπει να πέσει στο κενό!