Οι πρώτες αντιδράσεις κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά, σχετικά με τα αποτελέσματά τους στις ευρωεκλογές, αποτελούν συνέχεια και προέκταση της λογικής με την οποία συμμετείχαν σε αυτές. Για να αποφύγουν να αναγνωρίσουν το ουσιαστικό πρόβλημα που θέτουν στον καθένα τους τα αποτελέσματα, καταφεύγουν σε πολιτικούς και αριθμητικούς ακροβατισμούς και υποκειμενισμούς. Για παράδειγμα Αυγή και Ριζοσπάστης συμφωνούν πως η αποχή ευνοήθηκε και υποδείχτηκε από τα κέντρα του συστήματος (!!), ενώ ταυτόχρονα θεωρούν πως επρόκειτο για εκλογές «σκληρές» που δεν μπορούν να συγκριθούν με τις προηγούμενες «χαλαρές» ευρωεκλογές, αφού για ΝΔ και ΠΑΣΟΚ οι φετινές ήταν πρόκριμα των επερχόμενων βουλευτικών…
Με την ίδια «διαύγεια» προσπερνούν και τα αριθμητικά δεδομένα των αποτελεσμάτων. Η ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ μιλά για «θετικό αποτέλεσμα», όταν το ΚΚΕ όχι μόνο χάνει έναν ευρωβουλευτή και άρα δεν πιάνει το στόχο των 3 ευρωβουλευτών που προεκλογικά έθεσε, αλλά ακόμα περισσότερο είναι περίπου 155.000 ψήφους κάτω από τις βουλευτικές του 2007 και 152.000 ψήφους κάτω από τις ευρωεκλογές του 2004.
Ανάλογα, στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χαιρετίζει το «ιστορικά υψηλότερο ποσοστό που πέτυχε η αντικαπιταλιστική αριστερά», «ξεχνώντας» πως το 0,43% το δημιούργησε το ιστορικά υψηλό 47% της αποχής, μιας και ο απόλυτος αριθμός των ψήφων της (21.951), είναι ο ίδιος σχεδόν με αυτόν που είχε το ΜΛ-ΚΚΕ στις ευρωεκλογές του 2004 (21.220). Οσο για το τελευταίο, δεν γνωρίζουμε αν και πως θα εξηγήσει το φετινό του αποτέλεσμα (13.142), καθώς στην πρώτη μετεκλογική του ανακοίνωση αρκείται στη διαπίστωση της «σκληρής πολιτικής μάχης» που έδωσε.
Σε κάθε περίπτωση και για όλους παραμένει επίμονο το ερώτημα των μεγεθών της αποχής: 1.000.000 λιγότεροι είναι οι ψηφοφόροι της 7/6/09 συγκριτικά με αυτούς των ευρωεκλογών του 2004, όπου ήδη είχαμε ρεκόρ αποχής! (περισσότεροι από 2.200.000 είναι η αποχή της 7/6 σε σχέση με τις βουλευτικές του 2007). Τι είναι όλος αυτός ο κόσμος; «Απελπισμένοι», «αδιάφοροι», «απολίτικοι ιδιώτες», όπως σπεύδουν να «εξηγήσουν» ένα κάρο αναλυτές; Και όλοι αυτοί οι «ιδιώτες» προέκυψαν σε μια περίοδο έντασης της ταξικής πάλης, σε μια περίοδο με τις πιο μεγάλες κινηματικές εκρήξεις; Και ακόμα: σχετίζεται αυτό το μέγεθος με το ποιες εκλογές είχαμε στις 7/6; Υπάρχει περίπτωση κάποιοι να ξεφύγουν από τη λογική του «σχεδίου» τους, και να επιχειρήσουν μια ουσιαστική απάντηση σε όλα αυτά;
