Αυτοαποκαλούνται συχνά "οι μόνες συνεπείς αριστερές δυνάμεις μέσα στα πανεπιστήμια". Χρίζουν τους εαυτούς τους καθοδηγητές του φοιτητικού κινήματος και ισχυρίζονται ότι με τη δική τους πολιτική στήριξη συνέβη το μεγαλειώδες ξέσπασμα για την ανατροπή του νόμου-πλαίσιο και το κίνημα ενάντια στο άρθρο 16 (ανεξάρτητα αν στην πρώτη περίπτωση ήταν από τους πρώτους που τράβηξαν πίσω τους φοιτητές και ανεξάρτητα αν στο άρθρο 16 μπλόκαραν κάθε προσπάθεια που δεν έβαζε "βαθιά" πλαίσια που να αφορούν το σύνολο της αναθεώρησης και ενός... άλλου συντάγματος).
Θεωρούν ότι έκφρασαν και εκφράζουν τις αγωνίες του φοιτητικού κινήματος. Προβάλλουν τα στελέχη τους ως επιφανή μέλη των συντονιστικών αγώνα της προηγούμενης περιόδου. Όλα αυτά έπρεπε, με κάθε τρόπο, να αποκρυσταλλωθούν και στο ευρωεκλογικό επίπεδο.
Οπλίστηκαν, λοιπόν, με όλη αυτήν την πείρα, φούσκωσαν σαν τα κοκόρια από κινηματική υπερηφάνεια και κατέθεσαν στη διαδικασία των ευρωεκλογών το ...αγωνιστικό ευρωψηφοδέλτιο. Η ζωή, όμως, συνεχίζεται και μετά τις 7 Ιούνη, και να που έφτασε η ώρα για προεδρικές εκλογές σε κάποια πανεπιστήμια της χώρας. Σε τμήμα του ΑΠΘ φαρδιά πλατιά η υποψηφιότητα για την προεδρία ενός εκ των ευρωϋποψηφίων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Υποψηφιότητα σε εκλογική διαδικασία που ορίζει ο νόμος-πλαίσιο, σε μια διαδικασία που προστίθεται στις προσπάθειες του συστήματος να τον εφαρμόσει με κάθε τρόπο.
Διακηρύξεις για την ορθότητα της πολιτικής του άποψης και τη συνέπεια της πολιτικής του πρακτικής μπορεί εύκολα να κάνει ο καθένας. Τα προβλήματα ξεκινούν όταν όλα αυτά αποδεικνύονται απλώς παχιά λόγια που εγκλωβίζουν και αποπροσανατολίζουν το κίνημα και τις αγωνίες της νεολαίας.
