Το απόγευμα της Παρασκευής 15 του Ιούλη, ο Πακιστανός μετανάστης Μπαμπέρ Χαν, πεθαίνει, μέσα στο κτίριο της Διεύθυνσης Αλλοδαπών, στο Ελληνικό, όπου βρίσκονταν κρατούμενος, γιατί δεν κατείχε τα «νόμιμα έγγραφα», και προς απέλαση.
Είχε προηγηθεί σοβαρή αδιαθεσία του, το πρωί, όπου εξετάστηκε από γιατρό μιας Μ.Κ.Ο. και κρίθηκε πως δε χρειάζεται να μεταφερθεί στο Νοσοκομείο, να του χορηγηθεί παυσίπονο Zantac και να παραμείνει στο κρατητήριο. Όταν, δυόμισι ώρες μετά, αισθάνεται και πάλι άσχημα, κι αποφασίζουν να τον στείλουν τελικά στο Νοσοκομείο, η κατάστασή του δηλώνεται ως «λιποθυμικό επεισόδιο», το ασθενοφόρο αργεί, και ο μετανάστης πεθαίνει!
Ενώ τα αίτια του θανάτου του, δεν είχαν – κι ούτε ακόμα, έχουν - ανακοινωθεί, η είδηση, προκάλεσε, όπως ήταν αναμενόμενο, την οργή, των 100 περίπου συγκρατούμενων του. Η απάντηση που τους δόθηκε, ήταν οι ξυλοδαρμοί από τα ΜΑΤ, «για παραδειγματισμό», και η άσκηση ποινικών διώξεων σε 8 απ’ αυτούς, με βαριές κατηγορίες, όπως «στάση κρατουμένων», «εμπρησμός», «απόπειρα απόδρασης», «διακεκριμένη φθορά» και «διέγερση σε απείθεια».
Σε μια περίοδο όπου, τόσο η καθημερινή αντιλαϊκή πολιτική του συστήματος της εκμετάλλευσης, της κυβέρνησής του, και όλου του πολιτικού του προσωπικού, όσο και η κρατική βία και τρομοκρατία, σκληραίνουν και οξύνονται απέναντι στους εργαζόμενους, στους απεργούς, στη νεολαία, στους ανέργους, σ’ όλους όσους «τολμούν» ν’ αντισταθούν, στο λαό ολόκληρο, οι μετανάστες, αποτελούν έναν ιδιαίτερο αποδέκτη εκμετάλλευσης και βίας.
‘Η - στην «καλύτερη» των περιπτώσεων - αδιαφορίας, για την ίδια τη ζωή τους. Οπως αυτή που έδειξε η «Διέυθυνση Αλλοδαπών» και που προσπάθησε να συγκαλύψει, στη συνέχεια, στην περίπτωση του Μπαμπερ Χαν. Όταν δεν δολοφονούνται από βασανισμούς, μέσα σε αστυνομικά τμήματα, ή κυνηγημένοι για ν’ απελαθούν, ή από επιθέσεις φασιστικών και παρακρατικών ομάδων.
Σε μια περίοδο, όπου ο έλληνας εργαζόμενος αντιμετωπίζεται από το σύστημα, ως «αναλώσιμος», πόσο μάλλον ο μετανάστης. Που εγκατέλειψε βίαια, τη διαλυμένη απ΄ τον ιμπεριαλισμό, χώρα του, για ν΄ αναζητήσει καλύτερη τύχη. Γιά να πυκνώσει, τελικά, τις γραμμές της εργατικής τάξης της χώρας μας, και να γίνει θύμα αιματηρής - μέχρι ξεζουμίσματος - εκμετάλλευσης, για να κάνει το κεφάλαιο, «χρυσές δουλειές».
