Η δυσκολία καταρχάς έγκειται στο πλήθος των διεθνών παραγόντων που εμπλέκονται και συγκρούονται για το τι μορφές θα πάρει και τι έκταση θα έχει η αναζητούμενη ρύθμιση. Τα ιμπεριαλιστικά κράτη της ΕΕ, οι θεσμοί και οι μηχανισμοί της, με την όποια σχετική αυτοτέλεια αυτοί έχουν από τα κράτη, οι περίφημοι «ιδιώτες» (δηλαδή ιδιωτικές τράπεζες και εκπρόσωποι του χρηματιστικού κεφαλαίου) και βέβαια οι ΗΠΑ, τόσο αυτοτελώς όσο και μέσω ΔΝΤ, έχουν δημιουργήσει ένα ατελείωτο κουβάρι. Ενα κουβάρι αντιθέσεων στο οποίο το πρώτο και προφανές ζητούμενο για τον καθένα είναι να περιορίσει το ενδεχόμενο άμεσο κόστος που θα προκύψει από την όποια ρύθμιση για τον ίδιο και να το αυξήσει για τους άλλους. Αυτή η επιδίωξη μπορεί να ισχύει ακόμα και για παράγοντες που αναφέρονται στην ίδια χώρα (π.χ. Γερμανία) όπου οι «ιδιώτες» ζητούν από το συλλογικό καπιταλιστή (κράτος) να επωμιστεί αυτός τη «ζημιά», αλλά και αντίστροφα.
Ολα τα παραπάνω ωστόσο είναι λιγότερα και από τη μισή αλήθεια! Η επίσημη ειδησεογραφία, μένοντας μόνο σε αυτά, αποκρύπτει και διαστρέφει την πολιτική, ιμπεριαλιστική, ταξική πραγματικότητα με την οποία είναι αντιμέτωπος ο λαός μας. Γιατί, πρώτον, εμφανίζει τους ιμπεριαλιστές να «έχουν φορτωθεί» με ένα πρόβλημα για το οποίο «δεν ευθύνονται» και το οποίο έστω και με «βαριά καρδιά» και «ιδιοτέλειες» επιχειρούν να αντιμετωπίσουν. (Μάλιστα οι «ευρωαριστεροί» κάνουν… οξεία κριτική στην Ευρώπη που «δεν αναλαμβάνει πρόθυμα, έγκαιρα και αποφασιστικά τις ευθύνες της», μέμφονται δηλαδή το… ιμπεριαλιστικό ευρωπαϊκό κεφάλαιο γιατί δεν οικοδομεί την «Ευρώπη των λαών».) Γιατί, δεύτερον, κρύβει το βάθος των αντιθέσεων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, το πραγματικό επίδικό τους, που δεν περιορίζεται βέβαια σε μερικές δεκάδες δισ. ευρώ! Τα «λεφτά» είναι πολλά και αφορούν τις αντιθέσεις για την πολιτική, οικονομική, στρατιωτική κυριαρχία στην Ευρώπη και σε όλο τον πλανήτη. Μια άκρη αυτών των αντιθέσεων είναι για τον ιμπεριαλιστικό κόσμο το «ελληνικό ζήτημα», και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης, που διαρκώς «αναπαράγεται» και επεκτείνεται ώστε να απειλεί έως και με παγκόσμιο κραχ! Γιατί, τρίτον, εμφανίζει και το «ελληνικό ζήτημα» σαν ένα «οικονομικό ζήτημα» ακριβώς γιατί το αποκόβει από το συνολικό πλαίσιο των αντιθέσεων και της κρίσης, ακριβώς γιατί το τοποθετεί έξω από τη συνολική οικονομική, πολιτική, στρατιωτική σχέση υποτέλειας της χώρας στον ιμπεριαλισμό, στη βάση της οποίας και «προέκυψε» το ζήτημα, αλλά και επιχειρούνται οι απαντήσεις του! Γιατί, τέταρτον, με βάση τα προηγούμενα εμφανίζουν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, και συνολικά το αστικό πολιτικό προσωπικό, να «δίνει μάχες» στην Ευρώπη και διεθνώς, να «επιδιώκει» στο πλαίσιο των ζυμώσεων και αντιπαραθέσεων που διεξάγονται την «καλύτερη λύση» για τα «ελληνικά συμφέροντα». Η αλήθεια όμως είναι ότι η κυβέρνηση ούτε ατελώς ούτε στοιχειωδώς δεν διεκδικεί ή δεν υπερασπίζεται κάποια κατεύθυνση. Αγεται και φέρεται κατά πως φυσάνε οι ιμπεριαλιστικοί άνεμοι, δεν μπορεί ούτε να γύρει την πλάστιγγα υπέρ του ενός ή του άλλου σχεδιασμού στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών αναζητήσεων που ασχολούνται με τα της Ελλάδας. Αρκεί κανείς να παρακολουθήσει τις παλινωδίες τους το τελευταίο διάστημα (ο Βενιζέλος «εισάγει» την επιλεκτική χρεοκοπία και μετά την ανακαλεί για να την ξαναεισαγάγει, ο ΓΑΠ «απαιτεί» εγγράφως τη μη συμμετοχή των ιδιωτών και την επομένη αναιρεί την «απαίτησή» του κ.ο.κ.) για να αντιληφθεί πως τρέχουν πίσω από αυτό που εκτιμούν ότι θα (τους) συμβεί, παριστάνοντας στο λαό πως συνδιαμορφώνουν τις εξελίξεις…
«Διάσωση» ή υποδούλωση και χρεοκοπία;
Τώρα έφτασαν στο σημείο να επιχειρούν να πείσουν το λαό πως η ονομαζόμενη επιλεκτική χρεοκοπία δεν είναι παρά άλλη μια βαθμίδα αξιολόγησης που χρησιμοποιείται από τους περίφημους οίκους, χωρίς όμως η ανακήρυξή της να έχει κάποια συνέπεια για τη χώρα και τους εργαζόμενους! Και, άρα, αν η «ανακήρυξη» αυτή προκύψει μετά τη Σύνοδο της ΕΕ στις 21/7 ή στις επόμενες εβδομάδες, σαν αποτέλεσμα της «βοήθειας» που θα αποφασιστεί για την Ελλάδα, ο λαός δεν θα πρέπει να ανησυχήσει, αντίθετα θα πρέπει να την εκλάβει ακόμα και ως επιτυχία!!! Σα να λέμε ότι ήταν επιτυχία και όλες οι προηγούμενες αρνητικές αξιολογήσεις των οίκων και ότι αυτές δεν είχαν καμιά συνέπεια για τη χώρα και το λαό μας! Σα να ισχυρίζεται κανείς ότι όσα ζούμε εδώ και περίπου 20 μήνες με την καταιγίδα των μέτρων που πνίγουν τη ζωή μας –μέτρα που είχαν ως «οδηγό» και αφορμή ακριβώς αυτές τις αξιολογήσεις- δεν ήταν βαρύτατες συνέπειες για τους εργαζόμενους και τη νεολαία!
Ας πούμε όμως και κάτι πιο συγκεκριμένο για αυτή τη νέα «βοήθεια», που είναι -υποτίθεται- απαίτηση της κυβέρνησης να είναι τόση ώστε να εξασφαλίζει την «οριστική διάσωση» της χώρας. Η συζήτηση στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστών της ΕΕ –και με άμεση παρέμβαση των ΗΠΑ με Γκάιτνερ, Χίλαρι κ.λπ.- ασχολείται πράγματι με το αν και πώς θα φρενάρει την υπερδιόγκωση του ελληνικού χρέους. Η συζήτηση αυτή –και χωρίς να αποκλείεται το ενδεχόμενο να μην υπάρξει τελικά παρέμβαση- δεν έχει βέβαια ως αιτία της το «φιλελληνισμό» των ιμπεριαλιστών. Μοναδική αιτία της είναι η αναζήτηση όρων ελέγχου της επέκτασης της κρίσης που έφτασε να χτυπάει την ιταλική –και μέσω αυτής και τη γαλλική- πόρτα. Σε αυτό το πλαίσιο η Ελλάδα είναι απλώς ένα αναλώσιμο μέγεθος, αλλά για τον έλεγχο της κρίσης έχει σημασία ο τρόπος που θα αναλωθεί, θα καταστραφεί. Οι ιμπεριαλιστές γενικά επιδιώκουν να είναι η χώρα (τμήμα) της αντιπυρικής ζώνης. Να καεί με τέτοιον τρόπο ώστε να σταματήσει σε αυτήν η φωτιά. Σε αυτή τη βάση και μόνο μπαίνουν στη συζήτηση να κάψουν κάποια χαρτιά τους! Να υποβιβάσουν δηλαδή την ονομαστική αξία κάποιων ομολόγων, να επιμηκύνουν το χρόνο είσπραξής τους, να μειώσουν τα επιτόκιά τους κ.λπ. Οπως ήδη αναφέραμε, η αντιπαράθεση για τις «τεχνικές» που θα εφαρμοστούν, για το τι ακριβώς θα επιλεγεί σχετικά με όλα αυτά είναι η αντιπαράθεση για το ποιος και πόσο «κόστος» θα επωμιστεί. Ομως ταυτόχρονα και κυρίως είναι η αντιπαράθεση για το ποιος και τι κέρδος θα αποκομίσει. Κέρδος που θα εισπραχθεί από τη μετακύλιση στο πολλαπλάσιο του «κόστους» που θα έχουν από το κάψιμο των χαρτιών. Μια μετακύλιση που ήδη γίνεται με τα μνημόνια, το μεσοπρόθεσμο, τον εφαρμοστικό και όλο τον κατακλυσμό των μέτρων ληστείας των εργαζομένων και λεηλασίας της χώρας που έχουν επιβληθεί. Και για την οποία είναι σίγουρο πως στο παρασκήνιο υπάρχουν ήδη άγριες κόντρες για τη νομή των μεγάλων φιλέτων. Αλλά και τη μετακύλιση που θα προβλέπει η νέα «βοήθεια», όταν και αν αυτή υπάρξει, που θα συνοδευτεί με δεσμεύσεις-χαλκάδες δεκαετιών, όπως από τώρα ανακοινώνεται, για να «προετοιμάζεται» ο λαός. Εκεί λοιπόν βρίσκονται σήμερα τα πράγματα και έτσι εξηγούνται και οι δυσκολίες στο να υπάρξει η νέα «μεγάλη βοήθεια», το νέο σχέδιο Μάρσαλ όπως ιμπεριαλιστικοί παράγοντες αλλά και τα ντόπια ενεργούμενά τους το αποκαλούν. Ομως, το σχέδιο Μάρσαλ εγκρίθηκε μεταπολεμικά με δοσμένη όχι μόνο τη Δυτική Συμμαχία αλλά ακόμα και τους ρόλους και τις ιεραρχίες εντός της. Σήμερα τα πράγματα από αυτή την άποψη δεν είναι καθόλου καθαρά.
Ομως είναι πολύ καθαρά για το λαό και για το τι αυτός αντιμετωπίζει. Η χώρα είναι σε διακηρυγμένη τροχιά εκποίησης, όχι με βάση τις καμπύλες του χρέους αλλά στη βάση της ιμπεριαλιστικής επέλασης και της υποτέλειας της αστικής τάξης. Ακόμα και άμεσα αυτή η τροχιά μπορεί να εκτινάξει στα ύψη την ήδη αβάσταχτη κατάσταση που αντιμετωπίζει ο λαός. Η επισήμανση του Παπανδρέου πως είναι άλλο η επιλεκτική χρεοκοπία να διαρκέσει μερικά 24ωρα και άλλο να διαρκέσει μεγάλο διάστημα είναι μια επίσημη ομολογία της άγριας δυναμικής της κρίσης και των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων στο πλαίσιό της. Σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από τις επιταχύνσεις ή επιβραδύνσεις που μπορεί να υπάρξουν, η ρότα δεν αλλάζει! Ή, αλλιώς, η ρότα έχει θέσει στο λαό πιο επιτακτικά από κάθε άλλη φορά το καθήκον να αγωνιστεί ενάντια στα μέτρα και να συγκροτήσει μέσα σε αυτό τον αγώνα το κίνημά του για τη συνολική αντιπαράθεση και ανατροπή του συστήματος της υποτέλειας.
