ΤΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΗΣ:
Της σύνταξης
Οι δρόμοι των νέων καιρών, του Βασίλη Σαμαρά
Ξανά μπροστά μας τα προγράμματα "μετάβασης", του Δημήτρη Μάνου
Αιώνιος και αδιάσπαστος ο ιμπεριαλιστικός κόσμος;, του Νίκου Παπαβασιλείου
Σχετικά με κάποια πολιτικά ζητήματα που έχουν αναδειχτεί στο χώρο της εκπαίδευσης, του Πάνου Χουντή
Η μετάβαση του κομμουνιστικού κινήματος από το παρελθόν στο μέλλον, του Ορέστη Νούσια
Στο δρόμο για την Παρισινή Κομμούνα: η εξέλιξη του εργατικού κινήματος και το παρισινό τμήμα της Α' Διεθνούς, της Ξένιας Μαρίνου
Περιδιαβάζοντας: Περιοδικά Λεύγα, Κομπρεσέρ
Ακολουθεί το κείμενο της σύνταξης:
Με αρκετή καθυστέρηση κυκλοφορεί το νέο τεύχος, σε περίοδο μάλιστα που τρέχουν τα πολιτικά γεγονότα τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς. Η έξαρση της παγκόσμιας κρίσης απογύμνωσε ακόμη περισσότερο τη βαθιά πολιτική κρίση του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Συγχρόνως βέβαια, όξυνε την ταξική επίθεση από την πλευρά των κυρίαρχων τάξεων. Έχει υποστηριχθεί επανειλημμένως ότι η κρίση που ξεκίνησε το 1973 συνεχίζεται αμείωτη με τακτικές εξάρσεις. Σαν τέτοια και μάλιστα η πιο έντονη χαρακτηρίζεται η πρόσφατη που ξεκίνησε το 2008. Όλα αυτά τα χρόνια, η επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις, που είχαν πετύχει με τους αγώνες τους οι λαϊκές μάζες μεταπολεμικά, εντείνεται με σοβαρές επιπτώσεις στην ίδια την συγκρότηση της εργατικής τάξης και τω υπόλοιπων εργαζομένων.
Η ήττα του κομμουνιστικού κινήματος και η αδυναμία γενικότερα των αριστερών δυνάμεων να αντισταθούν αποτελεσματικά οδηγεί στην ένταση της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης όχι μόνο των λαών στην ιμπεριαλιστική περιφέρεια αλλά και στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Φυσικά, δείγματα λαϊκής αντίστασης συνεχίζουν να υπάρχουν και σε ορισμένες περιπτώσεις σε ανώτερο ποιοτικό επίπεδο, όπως στην Νότια Ασία (Νεπάλ, Ινδία). Το ζητούμενο όμως παραμένει η ιδεολογική και πολιτική συγκρότηση της εργατικής τάξης και των πλατύτερων λαϊκών στρωμάτων ειδικά στις χώρες όπου παρατηρείται και ένταση της εκμετάλλευσης και της καταστολής όσο και σοβαρά δείγματα αντίστασης από τη μεριά των λαϊκών μαζών. Οι εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο, οι κινητοποιήσεις στη Νότια Ευρώπη (Ελλάδα, Ισπανία κ.λπ.) οι απεργίες στην Κίνα καταδεικνύουν ότι ναι μεν οι λαϊκές μάζες ξαναβγαίνουν στο προσκήνιο, αλλά με έντονα χαρακτηριστικά αυθόρμητης και αποσπασματικής δράσης. Αποτέλεσμα, όπως ειπώθηκε και παραπάνω, της αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης και της κρίσης αναδιαμόρφωσης του πολιτικού της υποκειμένου. Ζητήματα που εξετάζει, το πρώτο και εκτενέστερο κείμενο αυτού του τεύχους του Βασίλη Σαμαρά, στο οποίο επισημαίνεται ότι οι εξεγέρσεις των αραβικών λαών αποτελούν το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα της περιόδου, ανεξάρτητα από τα άμεσα αποτελέσματά τους.
Στον ελληνικό χώρο , οι ιμπεριαλιστές σε αγαστή συνεργασία με την ντόπια εξαρτημένη αστική τάξη δεν λένε να σταματήσουν τη λυσσώδη επίθεσή τους, όχι μόνο στο βιοτικό επίπεδο αλλά και σε κάθε στοιχειώδες δικαίωμα που είχε κατακτηθεί στο παρελθόν. Από τη μια πλευρά έχουμε την αφαίμαξη του πλούτου της χώρας και των λαϊκών εισοδημάτων, με χαρακτηριστικά που θυμίζουν διαδικασία πρωταρχικής συσσώρευσης, και θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε επίσης συσσώρευση διά της αφαίρεσης. Από την άλλη, η έξαρση της ανεργίας, η απονομιμοποίηση τω συλλογικών συμβάσεων, η ουσιαστική κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο τομέα αποτελούν μέτρα που επιδιώκουν την παραπέρα διάλυση κάθε συλλογικής συγκρότησης των εργαζομένων και σε οργανωτικό και σε ιδεολογικό επίπεδο.
Όλες αυτές οι εξελίξεις έχουν οδηγήσει στην πλήρη απαξίωση του παραδοσιακού ρεφορμιστικού συνδικαλιστικού κινήματος, προκαλώντας επίσης σοβαρούς τριγμούς και στους πολιτικούς σχηματισμούς τόσο της σοσιαλδημοκρατίας όσο και της ευρύτερης Αριστεράς. Είναι πλέον φανερό ότι το πολιτικό σκηνικό αλλάζει και για το πολιτικό καταστημένο αλλά και για την οργανωμένη πολιτική έκφραση των λαϊκών αντιστάσεων. Ένδειξη των εξελίξεων που έρχονται αποτελούν τα πρόσφατα γεγονότα με τις καθημερινές συγκεντρώσεις έξω από το κοινοβούλιο και η κατάληψη της πλατείας Συντάγματος με τις τακτικές ανοικτές συνελεύσεις. Φαινόμενο που έχει εξαπλωθεί στη Θεσσαλονίκη και σε πολλές άλλες επαρχιακές πόλεις. Βέβαια, διάφορες πολιτικές τάσεις, οργανώσεις και κόμματα προσπάθησαν από την αρχή να εκμεταλλευτούν την αντικομματική ρητορεία, δρώντας μ’ ένα χυδαίο οπορτουνιστικό τρόπο. Επιδίωξαν να εκμεταλλευτούν τις συγκεκριμένες συνθήκες για να προωθήσουν την δική τους αντίληψη για την ανάπτυξη του κινήματος και την εναντίωση στη πολιτική του συστήματος. Παρ’ ότι πίσω από το «απολίτικο» και «αντικομματικό» ρεύμα αποκρύπτονται δεξιές και φασίζουσες αντιλήψεις.
Πρόκειται ουσιαστικά για άλλη μια ένδειξη της κρίσης ταυτότητας στον ευρύτερο ριζοσπαστικό χώρο. Η εχθρότητα σε κόμματα, συνδικάτα, οργανώσεις, δεν συμβαδίζει με εναλλακτικές διαδικασίες για τη συγκρότηση νέων συλλογικοτήτων. Συνήθως, απάντηση στην κρίση των υποκειμένων δίνεται με την απαξίωση κάθε υποκειμένου, πρώτα και κύρια της εργατικής τάξης, και προβάλλεται το νεφέλωμα ενός «πλήθους», ακαθόριστου και απροσδιόριστου, που συγκροτείται, όπως συγκροτείται, μέσω της αμεσοδημοκρατικής φόρμουλας. Τι σημαίνει αυτό; Αν κρίνουμε από την έως τώρα εμπειρία των συνελεύσεων στις πλατείες όχι και πολλά πράγματα. Οι πραγματικά οριζόντιες διαδικασίες δεν υλοποιούνται με φαεινές, απαιτούν υποκείμενα και έτσι επιστρέφουμε στην αρχή της συζήτησης, Ευελπιστούμε κι εμείς να συμβάλουμε σ’ αυτή τη συζήτηση στο άμεσο μέλλον.
