Το σκηνικό γνώριμο και... θλιβερό όπως έσπευσαν να αναγγείλουν με θλίψη τα Μέσα της Κυβερνητικής Προπαγάνδας. Οι έκτακτοι απολυμένοι και απλήρωτοι συμβασιούχοι του Υπουργείου Πολιτισμού (και προσφάτως... Τουρισμού) «αμαύρωσαν» για άλλη μια φορά τον ιερό βράχο της Ακρόπολης «αναγκάζοντας» τα ΜΑΤ (κατά τη φράση γνωστού δημοσιογράφου) να χρησιμοποιήσουν δακρυγόνα εναντίον τους. Ο λόγος; Οι εργαζόμενοι απολύονται, και είναι εδώ και μήνες απλήρωτοι!
Απολύονται λόγω του περίφημου προεδρικού Διατάγματος Παυλόπουλου (ΠΔ 164/04) οριστικά και αμετάκλητα. Το ΠΔ Παυλόπουλου ορίζει ότι όσοι συμβασιούχοι υπερβαίνουν τους 24 μήνες εργασίας στον ίδιο φορέα του δημόσιου τομέα δεν έχουν το δικαίωμα να επαναπροσληφθούν στον ίδιο εργασιακό φορέα. Επομένως, οι πολιτικές λογικές που επιβάλλουν την αφαίρεση εργασιακών κεκτημένων, όπως η μόνιμη και σταθερή εργασία, οδήγησαν τους εργαζόμενους στην κατάληψη της Ακρόπολης.
Οι μεγάλες κινητοποιήσεις των εργαζομένων του ΥΠΠΟ σε όλη τη χώρα το 2009 ανέδειξαν τη δύναμη των εργαζόμενων να διεκδικούν το δικαίωμά τους στη μόνιμη και σταθερή δουλειά. Οι τότε κινητοποιήσεις σταμάτησαν «άδοξα» λόγω... εκλογών, τις οποίες ακολούθησε μια εσκεμμένη στάση αναμονής από τις κυρίαρχες συνδικαλιστικές δυνάμεις της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚΕ. Η ΕΑΚ (Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση) -παρά τις σαφείς πολιτικές διαφορές με τις κυρίαρχες παρατάξεις- φέρει σημαντική ευθύνη -αναλογικά με τη δύναμη της- για την εδώ κι ένα χρόνο στάση αναμονής του πανελλαδικού σωματείου. Ένας χρόνος όπου αναμέναμε να εκπληρωθεί το αίτημα της εξαίρεσης από το 24μηνο των εργαζομένων του ΥΠΠΟ.
Μετά τα γεγονότα του 2009 πολλοί από τους χρόνια εργαζόμενους στο ΥΠΠΟ, απογοητευμένοι από τη στάση αναμονής του ΔΣ του σωματείου, παραιτήθηκαν από τις όποιες δίκαιες διεκδικήσεις τους, αλλάζοντας -όπως είναι επόμενο- και εργασία.
Οι ραγδαίες, ωστόσο, εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό (ΔΝΤ, απολύσεις, αύξηση της ανεργίας) δείχνουν ασφαλώς ότι το σύστημα επιχειρεί να οξύνει την ταξική αντιπαράθεση, θέλοντας να πάρει κατακτήσεις ετών και όχι να αντιπαρατεθεί απλώς μεμονωμένα με τη μια ή την άλλη ομάδα εργαζομένων. Όσο, λοιπόν, το σύστημα συσπειρώνεται και οργανώνεται (παράνομες απεργίες, αντιτρομοκρατικοί νόμοι, καταστολή) γιατί περιμένει ασφαλώς την κοινωνική έκρηξη, άλλο τόσο και οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι θα πρέπει να πάρουν το σωματείο στα χέρια τους ουσιαστικά και αποφασιστικά, μέσω γενικών συνελεύσεων και μαζικών αποφάσεων. Αποφάσεων που θα έχουν συγκεκριμένη και ουσιαστική πρόταση: την άμεση και χωρίς όρους κατάργηση του 24μηνου και των άλλων περιοριστικών διατάξεων του ΠΔ Παυλόπουλου, την επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων συναδέλφων, τη σταθερή και μόνιμη εργασία για όλους τους εργαζόμενους.
Και λίγα λόγια σχετικά με την ιερότητα του βράχου της Ακρόπολης: Η Ακρόπολη δεν φύτρωσε μέσα από το βράχο (απ’ όσα θυμάμαι από τη μυθολογία, η Αθηνά έμπηξε το δόρυ της και φύτρωσε η ελιά...). Άνθρωποι τη φτιάξανε, με πολύ κόπο και αίμα. Από το 1200 π.Χ., οπότε και άρχισαν να «φυτρώνουν» τα πρώτα ιερά κτίσματα, μέχρι το 2010 μ.Χ. γνώρισε πολλές αλλαγές και γλίτωσε από αρκετές... κακομεταχειρίσεις. Για να φυλαχθεί, να συντηρηθεί και να παρουσιαστεί στο ευρύ κοινό, κάποιοι άλλοι άνθρωποι δούλεψαν και δουλεύουν.
Και για να το προεκτείνω λιγάκι: όλοι σχεδόν οι αρχαιολογικοί χώροι, τα μουσεία και διάφορα άλλα μνημεία ανά τη χώρα, εντοπίστηκαν, συντηρήθηκαν και φυλάσσονται στην πλειονότητα τους από τους... χρόνια έκτακτους εργαζόμενους, μιας και η αρχαιολογική υπηρεσία είναι από τις πιο υποστελεχωμένες. Και αυτό το γνωρίζουν και οι... πέτρες!
Μαρία Πετρά
Πρώην συμβασιούχος αρχαιολόγος
