Μια σαρωτική εργοδοτική επίθεση εξελίσσεται τους τελευταίους μήνες στο χώρο των ΜΜΕ, με κορύφωση, τις τελευταίες μέρες, στο χώρο του Τύπου. Μόλις η κυβέρνηση απελευθέρωσε τα χέρια των ιδιοκτητών, νομοθετώντας την αύξηση του ορίου των απολύσεων, τον εκτοπισμό των συμβασιούχων και υποσχόμενη να επανέλθει σύντομα με νόμους για την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, την κατάργηση της διαιτησίας, τη θεσμοθέτηση επιχειρησιακών συμβάσεων, το φάγωμα των επικουρικών συντάξεων, απελευθερώθηκαν και οι ορέξεις των αφεντικών. Κι ενώ ένα προηγούμενο διάστημα παρακολουθήσαμε το κλείσιμο περιοδικών πανελλαδικής κυκλοφορίας και -επαρχιακών κυρίως- εφημερίδων καθώς και μονοψήφια νούμερα απολύσεων, ξαφνικά άνοιξε ο ασκός του Αιόλου και η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα χτύπησε την πόρτα των μεγάλων «μαγαζιών». Στην αρχή ήταν το ξωπέταγμα εκατοντάδων συμβασιούχων της ΕΡΤ, στην πλειονότητά τους χαμηλόμισθοι νέοι εργαζόμενοι, χωρίς άδειες, επιδόματα, υπερωρίες, ταμείο ανεργίας, εργαζόμενοι χωρίς κανένα δικαίωμα, αλλά με την υποχρέωση να βγάζουν όλη την εξοντωτική δουλειά για λογαριασμό των χρυσοκάνθαρων της ΕΡΤ. Επειτα ήρθε η στάση πληρωμών στην «Απογευματινή» -οι εργαζόμενοι παραμένουν απλήρωτοι από τις 15 Ιουλίου- οι απολύσεις συνδικαλιστών που διεκδίκησαν τα δικαιώματά τους -συνδικαλιστικός εκπρόσωπος της εφημερίδας «Κέρδος»- οι απειλές στο συγκρότημα του Αλαφούζου (ΣΚΑΪ και «Καθημερινή») για περικοπές μισθών ή απολύσεις, απανωτές απολύσεις στις «Αττικές Εκδόσεις» του Φιλιππόπουλου...
Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σαρωμένο εργασιακό τοπίο στις εφημερίδες του Μπόμπολα («Εθνος», «Ημερησία»), του ΔΟΛ («Βήμα», «ΝΕΑ»,) και στην «Ελευθεροτυπία». Επικαλούμενοι την οικονομική κρίση, τη μείωση των διαφημιστικών εσόδων και την πτώση των κυκλοφοριών, οι ιδιοκτήτες επιχειρούν να απαλλαγούν από τους «περισσευόμενους» εργαζόμενους και να μειώσουν συνολικά το εργασιακό κόστος, αλλάζοντας ακόμα και τον τρόπο παραγωγής. Σε ένα κλίμα πρωτοφανούς τρομοκρατίας, εκβιασμών, τραμπουκισμών, προχωρούν σε μαζικές απολύσεις. Εχοντας εφαρμόσει, άλλοτε αριστοτεχνικά και άλλοτε χοντροκομμένα, την τακτική του «διαίρει και βασίλευε», κατάφεραν να «σαλαμοποιήσουν» τους εργαζόμενους. Ξεκίνησαν έτσι τις εκκαθαρίσεις από τους πιο «αδύναμους» κλάδους (διοικητικούς, τεχνικούς), υποσχόμενοι να μην πειράξουν τους «δυνατούς» (δημοσιογράφους).
Το πείραμα των εργοδοτών πέτυχε, αλλά οι συνδικαλιστές γιατί χαίρονται;
Σε έναν εργασιακό χώρο κατακερματισμένο, όπου συνυπάρχουν οι «μαύροι», οι επισφαλώς εργαζόμενοι («μπλοκάκια»), οι χαμηλόμισθοι, μαζί με τους υψηλόμισθους, τους διπλο-τριπλοθεσίτες, την ελίτ των μηχανισμών, σε έναν χώρο που επιτελεί συγκεκριμένο ρόλο ιδεολογικής στήριξης του καπιταλιστικού/ιμπεριαλιστικού συστήματος και των κυβερνήσεών του, σε έναν χώρο που διασφαλίζει με το αζημίωτο το πέρασμα της αστικής προπαγάνδας στις λαϊκές μάζες και την κατασυκοφάντηση των αντιστάσεών τους, κάποιοι πίστευαν ότι ο ταχυδρόμος δεν θα χτυπήσει ποτέ την πόρτα τους. Πρόθυμα έκλειναν τα μάτια στη σταδιακή αφαίρεση κατακτήσεων από τα λαϊκά στρώματα, όταν δεν αναλάμβαναν και να τη δικαιολογήσουν. Σήμερα που η επίθεση συμπιέζει και τα μεσαία στρώματα, οι αυταπάτες των προνομιούχων κονδυλοφόρων σκοντάφτουν πάνω στην αδυσώπητη αλήθεια: η δεξαμενή των «περισσευούμενων» μεγαλώνει!
Σε αυτό το ταραγμένο τοπίο, οι συνδικαλιστές του κλάδου από όλο το φάσμα του Κοινοβουλίου έρχονται να θολώσουν ακόμα περισσότερο τα νερά. Εχοντας κατοχυρώσει τη συνδιαλλαγή με το πολιτικό σύστημα και με τους εργοδότες, έχοντας δημιουργήσει με κόπο μια παράδοση καπελώματος των συλλογικών διαδικασιών, έρχονται σήμερα να προτείνουν -στην καλύτερη περίπτωση- λογικές συνδιαχείρισης των επιχειρήσεων. Ούτε αυτές τις κρίσιμες ώρες δεν καταλαβαίνουν ότι οι ιδιοκτήτες των «μαγαζιών» δεν χρειάζονται σ' αυτή τη φάση «συνιδιοκτήτες». Δεν καταλαβαίνουν ή είναι το τελευταίο τους χαρτί για να διασώσουν την ύπαρξή τους;
Στη ναρκισσιστική «Ελευθεροτυπία»
Η αρχή έγινε στα τέλη του Αυγούστου, με 18 απολύσεις από τα πιεστήρια της εφημερίδας. Εργαζόμενοι χαμηλόμισθοι, που δούλευαν ακόμα και 15ωρα, συχνά με τη σύμβαση της ΓΣΕΕ, που είναι μικρότερη από τις κλαδικές συμβάσεις των λιθογράφων και της ΕΤΗΠΤΑ. Απάντηση των συνδικαλιστικών φορέων, σιγή ιχθύος. Στο ΔΣ της Ενωσης Λιθογράφων (σωματείο ελεγχόμενο από το ΠΑΜΕ), που συγκλήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου, η αγωνιστική απάντηση ήταν ένα θολό συλλαλητήριο προγραμματιζόμενο για ένα μήνα αργότερα και μια ακόμα πιο θολή απεργία προγραμματιζόμενη για ευθετότερο χρόνο! Το σωματείο των λιθογράφων, έχοντας «καταπιεί» το προηγούμενο διάστημα τις απολύσεις στον «Ριζοσπάστη» και στον ραδιοσταθμό «902», προφανώς θα συνεχίσει να «ξεροκαταπίνει» αμήχανο μπροστά στο ξεδίπλωμα της επίθεσης. Και ο «Ριζοσπάστης» να αμύνεται αδέξια, λέγοντας ότι κανένας δεν δικαιούται να συγκρίνει τους ιδιοκτήτες των αστικών εφημερίδων με τον δικό του ιδιοκτήτη, το κόμμα της εργατικής τάξης, που όμως υπόκειται στους νόμους του καπιταλισμού!!!
Το δεύτερο κύμα μαζικών απολύσεων εκδηλώθηκε πριν από λίγες μέρες, ταυτόχρονα με τα αντίστοιχα «κανόνια» στον ΔΟΛ και στον Πήγασο. 18 απολύσεις τεχνικών: 5 μελών της ΕΤΗΠΤΑ, από το κτήριο του Νέου Κόσμου, και 13 εργαζόμενων στα πιεστήρια του Κορωπιού. Η ΕΤΗΠΤΑ κηρύσσει 24ωρη απεργία στην «Ελευθεροτυπία» και ζητεί από τις συνεργαζόμενες ενώσεις, ΕΠΗΕΑ (διοικητικοί) και ΕΣΗΕΑ (δημοσιογράφοι), την έμπρακτη συμπαράσταση. Την ώρα που πραγματοποιείται γενική συνέλευση όλων των εργαζομένων της επιχείρησης, ανακοινώνεται η συμμετοχή στην απεργία της ΕΣΗΕΑ και της ΕΠΗΕΑ. Οι διαθέσεις των εργαζομένων ποικίλλουν ευθέως ανάλογα με τη μισθολογική τους κατάσταση: από διεκδίκηση 48ωρης απεργίας και μπλοκάρισμα των κυριακάτικων φύλλων, κατά το πρότυπο των ΔΟΛ-Πήγασου, μέχρι υποταγή στο «ρεαλισμό» τού «να σωθούμε όσοι μπορούμε», «να μην πάει αύτανδρο το σκάφος». Αυτό το τελευταίο, βέβαια, αφορά όσους (δημοσιογράφους) εξακολουθούν να έχουν αυταπάτες για το μέγεθος της επίθεσης και δεν εκφράζεται ανοιχτά στη συνέλευση. Σε κάποιες τοποθετήσεις που θέτουν το ζήτημα της γενίκευσης του αγώνα και της συμμετοχής σύσσωμου του κλάδου στις απεργιακές κινητοποιήσεις, η απάντηση των συνδικαλιστοπατέρων είναι ότι «οι απεργίες στα επιμέρους μαγαζιά, εκεί όπου κάθε φορά εκδηλώνεται η επίθεση, πονάει περισσότερο τα αφεντικά». Το ψήφισμα που βγαίνει με συνοπτικές διαδικασίες ζητεί την ανάκληση των απολύσεων και την υπογραφή συλλογικής σύμβασης και τελειώνει δηλώνοντας την αγωνιστική επαγρύπνηση ολόκληρου του κλάδου.
Λίγες ώρες αργότερα γνωστοποιείται η ανάκληση της απεργίας, ακολούθως προς την ανάκληση των απολύσεων. Ολων των απολύσεων; Οχι όλων! Μόνο των 5 (μελών της ΕΤΗΠΤΑ) από τις 18. Τόσοι χώρεσαν στο παζάρι εργοδοσίας-συνδικαλιστοπατέρων. Οι υπόλοιποι «περίσσεψαν»... Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις χαιρέτισαν το αποτέλεσμα ενός αγώνα που αναβλήθηκε, η εργοδοσία κόμπασε για το ήθος της σε σχέση με τους άλλους ιδιοκτήτες που καταφεύγουν στα δικαστήρια και οι εργαζόμενοι έμειναν μουδιασμένοι και σκυμμένοι, νιώθοντας ότι γενικώς «περισσεύουν»...
