Φέτος στις εγγραφές πρωτοετών φοιτητών στο ΑΠΘ ξεχώρισε από τη μια η δυναμική παρουσία της ΔΑΠ και από την άλλη η απουσία ή η υποτονική παρέμβαση της Αριστεράς, επίσημης (ΠΚΣ, ΑΡΕΝ) και μη (ΕΑΑΚ). Η ΔΑΠ ακολουθεί τη γνωστή τακτική να παρουσιάζεται στους πρωτοετείς σαν μια «μεγάλη παρέα», ενώ συγχρόνως προσπαθεί να εκμεταλλευτεί και το κλίμα ενάντια στα μέτρα που πιέζεται να περάσει το υπουργείο τούς επόμενους μήνες στα πανεπιστήμια. Παριστάνοντας την αντιπολίτευση, προβάλλεται σαν μια εναλλακτική λύση, εγκλωβίζοντας φυσικά τον κόσμο στην υποταγή, κρατώντας τον έξω από τις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων.
Η ΠΑΣΠ, σαν κυβερνητική παράταξη, φαίνεται να βρίσκεται σε δύσκολη θέση καθώς ούτε να υπερασπιστεί το μνημόνιο ανοιχτά μπορεί ούτε και να πείσει τους φοιτητές εύκολα σε ρόλο αντιπολίτευσης, όπως επιχείρησε πέρυσι. Ταυτόχρονα η στάση του συνόλου της Αριστεράς μόνο σαν απογοήτευση μπροστά στο μέγεθος της επίθεσης και της έλλειψης ουσιαστικής απάντησης από μεριάς της μπορεί να ερμηνευτεί. Αυτή η υποτονική στάση δεν συμβαδίζει ούτε με την οργή που υπάρχει στη σπουδάζουσα νεολαία ούτε και με την αναζήτηση πολιτικών απαντήσεων για την επίθεση που βιώνει.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις επιχείρησαν να παρέμβουν στους συναδέλφους τους κόντρα στο άσχημο κλίμα, αναδεικνύοντας την επίθεση στο δημόσιο πανεπιστήμιο και συνολικά στα δικαιώματα της νέας γενιάς, καλώντας τους πρωτοετείς στις γενικές τους συνελεύσεις ώστε να παρθούν αποφάσεις αγώνα σε κάθε σύλλογο. Το δυναμικό των Αγωνιστικών Κινήσεων έχει ωστόσο πολλά να δώσει ακόμα στην παρέμβαση στα αμφιθέατρα και στην οργάνωση της αντίστασης μέσα στα πανεπιστήμια στο μνημόνιο και στο μαύρο μέλλον που ετοιμάζουν στη νέα γενιά. Είναι απαραίτητο για τις Αγωνιστικές Κινήσεις να κάνουν περισσότερο διακριτή την άποψή τους, κόντρα στην υποταγή και την απογοήτευση, να δώσουν τη μάχη για την πολιτικοποίηση της οργής που υπάρχει στη νεολαία η οποία είναι σίγουρο ότι δεν θα αργήσει να ξεσπάσει.
