Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, οι φορτηγατζήδες συνεχίζουν τον αγώνα τους παρά την ψήφιση του νομοσχεδίου επί της αρχής. Αναμένονται οι αποφάσεις τους την Παρασκευή. Ο αγώνας αυτός είναι αγώνας ζωής για την συντριπτική πλειοψηφία των φορτηγατζήδων. Η κυβέρνηση, με το νομοσχέδιο που κατέθεσε—κατάργηση της προσωπικής άδειας και υποχρεωτική δημιουργία ΑΕ και ΕΠΕ—οδηγεί στον αφανισμό τους ιδιοκτήτες που έχουν ένα φορτηγό και το δουλεύουν οι ίδιοι, αφού το πλήρωσαν με ιδρώτα και αίμα, με την προσδοκία μιας καλύτερης ζωής. Στον αφανισμό οδηγούνται και οι μικρές εταιρείες. Στόχος είναι η εξυπηρέτηση των μεγάλων του χώρου, η συγκέντρωση της μεταφοράς προϊόντων εντός και εκτός της Ελλάδας σε λίγα χέρια.
Ο αγώνας αυτός κατασυκοφαντείται από τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση που εκμεταλλεύονται την ύπαρξη και τη «συμμετοχή» στις κινητοποιήσεις ιδιοκτητών εταιριών με πολλά φορτηγά οι οποίοι επιδιώκουν το καλύτερο πλασάρισμά τους στις μετέπειτα εξελίξεις στον κλάδο. Εξανίστανται οι Τρέμηδες και οι Πρετεντέρηδες, οι σύγχρονοι ραγιάδες, για τις μαύρες σημαίες και τη «βεβήλωση» του Άγνωστου Στρατιώτη την ίδια στιγμή που έχουν σκύψει για τα καλά, και αυτοί και η εξουσία που εκπροσωπούν και υπηρετούν με ζήλο, στην Τρόικα των ΔΝΤ, Ε.Ε., και ΕΚΤ και στηρίζουν με χέρια και με πόδια τη βεβήλωση των δικαιωμάτων του εργαζόμενου λαού.
Οι αδυναμίες και τα προβλήματα του αγώνα, η συνδικαλιστική ηγεσία των φορτηγατζήδων,η οποία κάθε άλλο παρά τα συμφέροντα της πλειοψηφίας τους εξυπηρετεί, δεν αλλάζουν την ουσία του ζητήματος (άλλωστε η ηγεσία αυτή δηλώνει υπέρ της απελευθέρωσης, είπαμε, για άλλους λόγους «κινητοποιείται»). Η κυβέρνηση με εντολή των ξένων αφεντικών της προχωρά την επίθεση και στα μικροαστικά στρώματα προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, ξένου και ντόπιου. Και σε αυτή την περίπτωση το «ιερόν δικαίωμα» στην ιδιοκτησία που τόσο υπερασπίζονται, κατά τα άλλα, τα παπαγαλάκια και οι υπηρέτες του καπιταλισμού δεν έχει καμιά θέση. Αποφάσισαν να τους τα πάρουν και θα τους τα πάρουν, αρκεί να εξυπηρετηθεί το «δικαίωμα» αρπαγής των μεγάλων. Ότι ακριβώς συμβαίνει και με τις ΔΕΚΟ, ότι ακριβώς συμβαίνει και με τον ΟΣΕ. Άραγε να είναι σύμπτωση ότι και οι δύο περιπτώσεις βιασύνης της «απελευθέρωσης» αφορούν τις μεταφορές;
Ο αγώνας αυτός, όπως και κάθε αγώνας, θα πρέπει να συνεχιστεί παραμερίζοντας τις ξεπουλημένες ηγεσίες, ανεξάρτητα από το αν ψηφίστηκε ο νόμος ή όχι. Αγνοώντας ακόμη και τις απειλές του Ρέππα για συλλήψεις με παραπομπή στο αυτόφωρο και οριστικής αφαίρεσης της άδειας. Ποιάς άδειας, αυτής που τους κλέβουν ήδη; Από τον αγώνα αυτόν θα πρέπει να βγάλουν τα συμπεράσματά τους και οι υπόλοιποι κλάδοι που έχουν σειρά. Τους κατονομάζει άλλωστε ξεκάθαρα το επικαιροποιημένο μνημόνιο.
