ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ «ΧΩΡΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ»

18/6

Ενας μήνας στο Σύνταγμα προσφέρεται για κάποιες σκέψεις και συμπεράσματα. Αρκετά πράγματα έχουμε γράψει για το τι κατά τη γνώμη μας γίνεται εκεί, για τις επιδιώξεις του συστήματος, για τις υπαρκτές και τεχνητές αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις, για τη σύνθεση του κόσμου, για τη στάση των δυνάμεων της Αριστεράς, για τη στάση του ΚΚΕ(μ-λ) και κυρίως για τη στάση του λαού μας που επί ένα μήνα επιμένει να βρίσκεται στο Σύνταγμα και στις άλλες πλατείες της χώρας, εκφράζοντας την οργή του κατά της μνημονιακής πολιτικής και απαιτώντας να παρθεί πίσω το μνημόνιο αλλά και να μην ψηφιστεί το νέο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.
Αφορμή γι’ αυτό το σημείωμα στάθηκαν οι συζητήσεις που πραγματοποιήθηκαν με πρωτοβουλία του «χώρου Αριστερά στην πλατεία». Είναι γνωστό ότι ο χώρος αυτός δεν είναι, όπως λεγόταν, του ΚΚΕ(μ-λ), αλλά χώρος ο οποίος στήθηκε με πρωτοβουλία του ΚΚΕ(μ-λ) και άλλων συναγωνιστών σαν αποτέλεσμα της μάχης που δινόταν για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Φυσικά δεν καταλήξαμε σε αυτό ως ένδειξη υποταγής σε αυτούς που απαγόρευαν το μοίρασμα κομματικής προκήρυξης, κάτι που δεν σταμάτησε άλλωστε, αλλά σαν προσπάθεια να μπορέσουμε να επικεντρώσουμε στο πλέον επίδικο, που δεν είναι άλλο από το κίνημα και τη συνέχισή του.
Οι συζητήσεις αυτές γίνανε σε χρονική στιγμή τέτοια που να μη συμπίπτουν με τις συνελεύσεις και σε μια προσπάθεια ουσιαστικής συμβολής στις διεργασίες της πλατείας, οι οποίες δεν περιορίζονται έτσι κι αλλιώς στις συνελεύσεις.

21/6

Αυτό που γίνεται στο Σύνταγμα θα μπορούσε, εκτός από τη γενική έκφραση της αντίθεσης στην κυβερνητική πολιτική, να είναι και ένα εργαστήρι ανταλλαγής απόψεων, αντιπαραθέσεων, διαμόρφωσης προτάσεων, ακόμη και επί τόπου ομαδοποιήσεων με σκοπό την προώθηση του κινήματος αντίστασης από καλύτερες θέσεις και με άμεση συμμετοχή του λαού σε αυτές τις διαδικασίες. Με αυτά δεν εννοούμε αποκλειστικά την κεντρική συνέλευση, για την οποία έχουμε εκφράσει τις ενστάσεις μας για τον τρόπο που γίνεται: από τα χρονικά όρια μέχρι το πώς ψηφίζονται οι διάφορες προτάσεις κ.λπ. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι την απαξιώνουμε, θα μπορούσε όμως να έχει έναν πολύ πιο ουσιαστικό χαρακτήρα.
Θα μπορούσαν να διοργανώνονται με την ενθάρρυνση της συνέλευσης περιφερειακές συζητήσεις όπου θα δινόταν η δυνατότητα να εκφράζεται πιο πολύς κόσμος χωρίς χρονικά όρια και να καταλήγουν ακόμη και σε προτάσεις για τη συνέχιση του κινήματος που θα κατατίθονταν μετά σε αυτήν, αποκτώντας έτσι έναν πιο ουσιαστικό και συντονιστικό χαρακτήρα.
Οι σκέψεις αυτές υπήρχαν από την αρχή σχεδόν και θέλαμε να τις προτείνουμε. Δυστυχώς αναγκαστήκαμε να δώσουμε αρχικά τη μάχη του… δικαιώματος του να μπορεί ο καθένας να εκφράζεται όπως επιλέγει! Επιβεβαιώθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τις συζητήσεις που διοργανώσαμε. Σε αυτές συμμετείχαν αρκετές εκατοντάδες κόσμου και μίλησαν πολλοί, χωρίς χρονικά όρια και χωρίς όρους για το αν εκπροσωπούν τον εαυτό τους ή κάτι άλλο. Φάνηκε η ανάγκη που έχει ο κόσμος να τοποθετηθεί, να πει τη γνώμη του, να συμβάλει στην εξέλιξη του κινήματος ουσιαστικά και όχι απλά και μόνο διά της ανατάσεως του χεριού του. Η δε αυτοπειθαρχία ήταν παραδειγματική, αυθόρμητη θα λέγαμε! Η ανάγκη να γίνει ένας ουσιαστικός διάλογος και το γεγονός ότι οι απόψεις που εκφράστηκαν υπήρχαν στα μυαλά των ανθρώπων από μέρες και απλά έψαχναν τρόπο να «βγουν» προς τα έξω βοήθησαν στο να μην υπάρχουν μακρόσυρτες και κουραστικές ομιλίες και από τα πάνω χρονικοί περιορισμοί του ενάμισι ή των τριών λεπτών όπου χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες για να μπορεί κανείς να εκφραστεί όπως θα ήθελε!
Αν λοιπόν οι αυτόκλητοι «συντονιστές» και «περιφρουρητές» του Συντάγματος δεν περιόριζαν τη δραστηριότητά τους στο να διώκουν τις, κατά τη γνώμη τους, αντιπαθείς στον πολύ κόσμο οποιασδήποτε μορφής συλλογικότητες (ουσιαστικά ό,τι δεν συμφωνούσε μαζί τους, ανεξάρτητα από ταμπέλα) και κινιόντουσαν στη λογική ενθάρρυνσης τέτοιων συζητήσεων ,τότε τα πράγματα στην πλατεία θα ήταν μάλλον πιο προωθημένα και ουσιαστικά. Τότε οι κουβέντες περί δημοκρατίας και οι αμεσοδημοκρατικές μεγαλοστομίες θα περίσσευαν μιας και θα αναπτυσσόταν μια πραγματική κινηματική και λαϊκή δημοκρατική διαδικασία. Το μέλλον του χώρου αυτού προφανώς θα εξαρτηθεί από την πορεία του όλου κινήματος στις πλατείες και όχι μόνο. Σαν εμπειρία όμως είναι αρκετή για να αξιοποιηθεί στην προοπτική ανάπτυξης της πάλης.