Αφιερωμένο εξαιρετικά!

H στήλη συνηθίζει να παραθέτει ολόκληρα κομμάτια που έχει γράψει κάποιος όταν υπάρχει κάτι σημαντικό να ειπωθεί από μόνο του. Αρχικά παρατίθεται το κείμενο ενός «σεσημασμένου» συγγραφέα που αναφέρεται από τον προπροηγούμενο αιώνα στο ζήτημα της οργανικής σύνδεσης του χρέους με το καπιταλιστικό σύστημα. Πράγμα που απασχόλησε πρόσφατα και ένα συνέδριο κόμματος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Το παραθέτουμε:

«Το σύστημα της δημόσιας πίστης, δηλαδή των κρατικών χρεών που στις αρχές τις ανακαλύπτουμε κιόλας στο Μεσαίωνα στη Γένουα και στη Βενετία, διαδόθηκε σε όλη την Ευρώπη στη διάρκεια της περιόδου της μανιφακτούρας. Το αποικιακό σύστημα με το θαλάσσιο εμπόριό του και με τους εμπορικούς του πολέμους του χρησίμευε σαν θερμοκήπιο. Ετσι στέριωσε πρώτα στην Ολλανδία.» Το δημόσιο χρέος, δηλαδή το ξεπούλημα του κράτους -αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος-, βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους.
»Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστήριους μοχλούς πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν με μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο, χωρίς να είναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στους κόπους και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι από τη βιομηχανική, μα ακόμα και από την τοκογλυφική τοποθέτηση. Οι πιστωτές του Δημοσίου στην πραγματικότητα δεν δίνουν τίποτε, γιατί το ποσό που δανείζουν μετατρέπεται σε κρατικά ευκολομεταβιβάσιμα χρεόγραφα, που στα χέρια τους εξακολουθούν να λειτουργούν όπως θα λειτουργούσαν αν ήταν ισόποσο μετρητό χρήμα [...]
»Ασχετα όμως και από την τάξη των αργόσχολων εισοδηματιών που δημιουργιέται μ' αυτό τον τρόπο και τον αυτοσχέδιο πλούτο των χρηματιστών που παίζουν το ρόλο του μεσίτη ανάμεσα στην κυβέρνηση και στο έθνος -καθώς και των φοροενοικιαστών, των εμπόρων, των ιδιωτών εργοστασιαρχών, που μια καλή μερίδα κάθε κρατικού δανείου τους προσφέρει υπηρεσία ενός κεφαλαίου πεσμένου από τον ουρανό- το δημόσιο χρέος έχει δημιουργήσει τις μετοχικές εταιρίες, το εμπόριο με συναλλάξιμες αξίες όλων, την επικαταλλαγή, με δυο λόγια: το παιχνίδι στο χρηματιστήριο και τη σύγχρονη τραπεζοκρατία.
»Οι στολισμένες με εθνικούς τίτλους μεγάλες τράπεζες ήταν από τη γέννησή τους απλώς εταιρίες ιδιωτών σπεκουλάντηδων, που στάθηκαν στο πλευρό των κυβερνήσεων και που, χάρη στα προνόμια που πήραν, ήταν σε θέση να δανείζουν σε αυτές χρήματα. Γι' αυτό η διόγκωση του δημόσιου χρέους δεν έχει άλλον αλάθητο μετρητή από την προοδευτική άνοδο των μετοχών αυτών των τραπεζών, που η πλέρια ανάπτυξή τους χρονολογείται από την ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας».
Ο «σεσημασμένος» δεν είναι άλλος από τον Κ. Μαρξ, πρώτος τόμος του «Κεφαλαίου», κεφάλαιο εικοστό τρίτο - «Η λεγόμενη πρωταρχική συσσώρευση». Συνεπώς, δεν υπάρχει ενδιάμεση βαθμίδα ή πρόγραμμα διαγραφής ή κατάργησης του δημόσιου χρέους χωρίς την «οργανική» κατάργηση του κεφαλαιοκρατικού ζυγού.
Το δεύτερο κομμάτι προέρχεται από (έναν διόλου «σεσημασμένο») αμερικάνο σοσιαλδημοκράτη οικονομολόγο Ρίτσαρντ Γούλφ, καθηγητή του Γιώργου Παπανδρέου (από τις λίγες περιπτώσεις που ο καθηγητής απορρίπτει δημόσια το… μαθητή του). Είναι πράγματι αξιοσημείωτο πως αυτό που βλέπει ο αμερικάνος σοσιαλδημοκράτης οικονομολόγος δεν μπορούν να το δουν κάποιοι που δηλώνουν επαναστάτες και ριζοσπάστες μαρξιστές, συνεχίζοντας να φιλολογούν για το αν «αρκεί» το σύνθημα της αντίστασης:
«Ο αντίκτυπος από αυτή την εικόνα στους εργαζομένους στη Γερμανία, Ολλανδία, Βρετανία είναι πιο επικίνδυνος από το να διαγράψουν το μισό χρέος της Ελλάδας! Αν αυτοί έβλεπαν στην Ελλάδα μια αντίσταση που να αποτελέσει έμπνευση στις χώρες τους, θα ακύρωναν το χρέος, δεν θα τους έπαιρνε ούτε 3 λεπτά για να πάρουν αυτή την απόφαση! Θα υπήρχαν τηλεφωνήματα και το θέμα θα έκλεινε. Δεν θα ρισκάρουν όλα τα καπιταλιστικά σχέδια στην Ευρώπη. Το μέλλον του ευρώ και η κοινή αγορά κινδυνεύουν περισσότερο από την εξέγερση της εργατικής τάξης ενάντια στη λιτότητα παρά από τη διαγραφή του χρέους σε μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα με ΑΕΠ στο 2% αυτού της ΕΕ. Δεν είναι τόσο τρελοί. Αν βέβαια μπορούν να σας πείσουν να υποχωρήσετε, να μη δραστηριοποιηθείτε, τότε ακόμα καλύτερα. Θα κάθονταν τότε ανέμελοι πίνοντας σαμπάνια στο Παρίσι και στο Βερολίνο, προσδοκώντας ότι ίσως ο Γιώργος Παπανδρέου θα ήταν ο διαμεσολαβητής που θα εξασφαλίσει την πραγματοποίηση όλων αυτών. Αυτό θα ήταν πολύ βολικό. Θα τον συμπαθούσαν πολύ. Ομως στην πραγματικότητα δεν ελπίζουν σε αυτό. Αναμένουν ότι θα υπάρξουν συμφωνίες που πρέπει να γίνουν, προφανώς και ο κ. Παπανδρέου αντιλαμβάνεται πως όλο αυτό είναι ένα καλοσχεδιασμένο θέατρο για να πιέσεις την ελληνική εργατική τάξη όσο περισσότερο μπορείς και, όταν δεν πάει άλλο, τότε κάνεις συμφωνία. Ακριβώς σε αυτό το πρώτο στάδιο βρίσκονται, στο να δουν πόσο πολύ μπορούν να πιέσουν. Το ερώτημα για την ελληνική και την αμερικάνικη εργατική τάξη είναι πόσο θα τους αφήνουν να τις πιέσουν και πότε θα πουν “Αν πιέσετε περισσότερο, θα το μετανιώσετε πικρά”. Τότε θα φέρετε στο προσκήνιο τον χειρότερό τους εφιάλτη, γιατί δεν θέλουν να πιέσουν μέχρι αυτού του σημείου. Δεν τους συμφέρει».