Προς χρεοκοπία μέσω νέας καταλήστευσης οδηγούν τη χώρα οι Ευρωπαίοι «σωτήρες»

Απροκάλυπτος και απερίγραπτος είναι ο ιμπεριαλιστικός κυνισμός στη διαδικασία λεηλασίας της χώρας και σφαγιασμού του λαού μας, όπως αυτός αποτυπώνεται στα στιγμιότυπα των Συνόδων Κορυφής της ΕΕ. Την ίδια ώρα το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πρωτοστατούσα, συμμετέχει… σε διαγωνισμό εξευτελισμού, καθώς η υποτέλεια με τα συνοδευτικά της καραγκιοζιλίκια φτάνει σε πρωτόγνωρα βάθη!
Ας θυμηθούμε: Η σύνοδος Κορυφής του Μάρτη θα ήταν «ορόσημο», αφού θα ενέτασσε την Ελλάδα στον Μόνιμο Μηχανισμό Στήριξης (ΜΜΣ) που θα εξασφάλιζε τη «σταθερότητα» στη χώρα και τη «λύση» των προβλημάτων της. Τοn Μάρτη όμως τελικά αποφασίστηκε η αναβολή αυτής της απόφασης για τη Σύνοδο του Ιούνη. Αυτό βέβαια καθόλου δεν εμπόδισε την κυβέρνηση να πανηγυρίσει τότε την «εθνική επιτυχία» της παράτασης αποπληρωμής του δανείου και της μείωσης κατά 1% του επιτοκίου.
(Παρεμπιπτόντως, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα ισχύσουν αυτές οι τροποποιήσεις, μια και ήδη ετοιμάζεται νέα δανειακή σύμβαση.) Η απόφαση για τον ΜΜΣ –που ουσιαστικά αφορά συνολικότερες επιλογές των Eυρωπαίων ιμπεριαλιστών για το τι θα κάνουν με την ΕΕ τους– αναβλήθηκε για τη Σύνοδο του Ιουνίου ώστε να «προλάβουν να τον εγκρίνουν τα κοινοβούλια των κρατών-μελών». Τους επόμενους μήνες η ίδια η ιδέα για τον ΜΜΣ χάθηκε κάπου ανάμεσα στο σχέδιο της Βιέννης, στην ιδέα εφαρμογής για την Ελλάδα των όρων προσάρτησης της Ανατολικής Γερμανίας από τη Δ. Γερμανία την περίοδο των καταρρεύσεων, στο ερώτημα της συμμετοχής των ιδιωτών στο κούρεμα του ελληνικού χρέους και στην βίαιη εκδίωξη του Στρος Καν από την προεδρία του ΔΝΤ! Έτσι το μόνο που πραγματικά περίμεναν οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές στη Σύνοδο του Ιουνίου ήταν η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου και του εφαρμοστικού για να εγκρίνουν την εκταμίευση της 5ης δόσης της δανειακής σύμβασης που υπογράφτηκε τον Μάη του 2010! Μια έγκριση που παραπέμφθηκε να… ολοκληρωθεί στις 15/7, ενώ ακριβώς την επομένη της ματωμένης ψήφισης του μεσοπρόθεσμου άρχισαν τους εκβιασμούς για την 6η δόση που πρόκειται να καταβληθεί τον Σεπτέμβριο! Παράλληλα η κυβέρνηση και ο «νέος» υπουργός Οικονομικών πανηγύρισαν ξανά τη νέα επιτυχία και συνεχίζουν να καμώνονται πως «από κοινού» συμφωνούν και προωθούν «λύσεις» με τους «εταίρους τους». Ανάλογα συμπεριφέρεται και ο Α. Σαμαράς, που υποστηρίζει δήθεν «αναδιαπραγμάτευση» του μνημονίου, ενώ στον ευρωπαϊκό Τύπο γράφεται πως ο Ρομπάι τον απείλησε πως δεν θα έχουν λεφτά ούτε για τύπωμα ψηφοδελτίων αν θέλουν να πάνε σε εκλογές στην Ελλάδα! Παρόμοια μπόχα ευτέλειας και υποτέλειας αναδύεται και από τις περιπτώσεις των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, που εμφανίζονταν ως «διαφωνούντες» με το μεσοπρόθεσμο, με κορυφαία περίπτωση τον βουλευτή Κοζάνης που δήλωσε πως ψήφισε τελικά «Ναι» γιατί απειλήθηκε από το εξωτερικό!
Νέα μέτρα, νέο δάνειο και χρεοκοπία!
Ήδη, όμως, το χρονικό της κατακρεούργησης της χώρας και της ζωής του λαού μας έχει περάσει σε νέα φάση, που τα χαρακτηριστικά της τα διαμορφώνουν η αρπακτικότητα και οι άγριες κόντρες των ιμπεριαλιστών, μαζί με την αδυναμία-απόφαση των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών να συγκρατήσουν το εγχείρημα της ΕΕ και της ευρωζώνης στη σημερινή του μορφή.
Σχετικά με αυτό το τελευταίο ενδεικτική είναι η δήλωση του υπουργού Οικονομικών της Πολωνίας –προεδρεύουσα στην ΕΕ αυτό το εξάμηνο–, σύμφωνα με την οποία «ευτυχώς που ενεπλάκη το ΔΝΤ στην ευρωζώνη, στα προγράμματα που αφορούν Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιρλανδία»! Δήλωση που δεν αξιολογεί βέβαια «οικονομικά» το εγχείρημα των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, αλλά έχει σαφή πολιτική διάσταση προερχόμενη από χώρα της –κατά Ράμσφελντ– «Νέας Ευρώπης», την οποία οι ΗΠΑ λογαριάζουν σημαντικά για τα συνολικότερα επιθετικά γεωπολιτικά τους σχέδια. Εξάλλου έχει ήδη αναιρεθεί η προοπτική ένταξης στην ευρωζώνη των «ανατολικών» χωρών (Πολωνία, Λετονία, Ουγγαρία), αλλά ακόμα πιο σοβαρό ζήτημα έχει τεθεί με την «υπαρκτή» ευρωζώνη.
Η νέα φάση, λοιπόν, αναφορικά με τη χώρα μας ξεκινάει από τη... δυναμική εφαρμογή του εφαρμοστικού (που φτάνει σε πολύ περισσότερα μέτρα απ' όσα ανατριχιαστικά διατυπώνει) και επικεντρώνεται στην υπογραφή ενός νέου δανείου που θα αποτελέσει την εγγύηση για τη συνέχιση της πληρωμής των οφειλομένων! Αυτός είναι ο τρόπος που φαίνεται να καταλήγουν οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές –μετά και το ναυάγιο, λόγω αμερικάνικης παρέμβασης, του πολυθρύλητου γαλλικού σχεδίου– για να περιορίσουν τις συνέπειες που οι ίδιοι θα υποστούν από την ελληνική κρίση και τη μεθόδευση της χρεοκοπίας που τώρα την ονομάζουν «επιλεκτική»! Μια χρεοκοπία που και επίσημα πια συζητείται ως επερχόμενη (π.χ. από τον Σόιμπλε), αλλά που βέβαια με κάθε τρόπο θα την κάνουν χρεοκοπία των εργαζομένων, των μαζών και της χώρας, διασώζοντας όμως τις βασικές τράπεζες και τις ροές προς τα δικά τους ταμεία. Εργαλείο για μια τέτοια εξέλιξη θα είναι ακριβώς το νέο δάνειο. Θα πρέπει να αναζητήσουμε νέες λέξεις για να περιγράψουμε τον βαθμό υποδούλωσης της χώρας που αυτό το νέο πακέτο θα φέρει –αναφέρονται επιτόκια 7,5%-8%!–, για το οποίο ήδη η κυβέρνηση αναζητεί πολιτικούς όρους (ψήφιση με 180 βουλευτές κ.λπ.) στήριξής του. Απέναντι από αυτό το ενδεχόμενο είναι που προσπαθεί να «διαφύγει» ο Σαμαράς και η ΝΔ. Για να αναλάβει «μετά» την κυβερνητική εξουσία, με την «υποχρέωση» να τηρήσει βέβαια τις συμβάσεις της χώρας…
Σε κάθε περίπτωση, οι ιμπεριαλιστές μετά τη Σύνοδο του Ιούνη και την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου και του εφαρμοστικού νόμου ανανέωσαν και αναβάθμισαν τους όρους ληστείας της χώρας, τους όρους υποταγής του αστικού πολιτικού προσωπικού. Έφτασαν να δηλώνουν οι ίδιοι απερίφραστα πως «περιορίζεται δραστικά η εθνική κυριαρχία της χώρας» (ο Γιούνκερ, που ο Βενιζέλος χαρακτήρισε «μεγάλο φιλέλληνα»!) με αφορμή και τις στρατιές των επιτρόπων τους που εγκαθίστανται πλέον στα υπουργεία. Αλλά κυρίως για να εμπεδώσουν στον λαό την κυριαρχία τους και να απαιτήσουν ακόμα και άμεσα, χωρίς τη βοήθεια των ντόπιων τελάληδών τους, υποταγή. Γιατί είναι βέβαιο πως με ή χωρίς «πιστωτικό γεγονός», με την όποιας μορφής, επίσημη ή άτυπη, χρεοκοπία ανακηρύξουν για την Ελλάδα, έχουν αποφασίσει και ήδη το κάνουν, την κατακρεούργησή της.
Έξω από την ΕΕ!
Ο πυκνός πολιτικά χρόνος που διανύουμε όλο το τελευταίο διάστημα, αλλά και όσα ακολουθούν, προσφέρει πολύτιμα διδάγματα στον αγωνιζόμενο λαό. Στη βάση των οδυνηρών δεδομένων που καθημερινά προκύπτουν, πριν απ' όλα στο πολιτικό επίπεδο, χρειάζεται να ανοίξει ουσιαστικά και συνολικά η συζήτηση για την ΕΕ και το μέλλον της χώρας μέσα σε αυτόν τον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό. Ολόκληρη η 30χρονη εμπειρία της διάλυσης κάθε παραγωγικής λειτουργίας και συγκρότησης της χώρας με βάση την ένταξή της στην ΕΟΚ και την πορεία της προς την ΕΕ/ΟΝΕ πρέπει να συζητηθεί ξανά, από τη σκοπιά των σημερινών εκρηκτικών δεδομένων.
Δεν πρόκειται για μια ακαδημαϊκή συζήτηση ή για προβληματισμούς που μένουν στα στενά όρια κάποιων πολιτικών δυνάμεων όπως το ΚΚΕ(μ-λ), αλλά για πλατιά πολιτική συζήτηση που αντικειμενικά έχει ανοίξει σε όλον τον λαό. Φυσικά, έχει ανοίξει με τους όρους και τους εκβιασμούς των ιμπεριαλιστών και του συστήματος. Με τις απειλές πως δεν υπάρχει αύριο έξω από την ΕΕ, με τη «λογική» πως ένας λαός –οι λαοί– δεν μπορεί να ζήσει χωρίς ιμπεριαλιστική καταλήστευση και κυριαρχία! Έχει ανοίξει στη βάση της θέσης πως δεν μπορεί μια χώρα σαν την Ελλάδα να είναι ανεξάρτητη και ο λαός της να είναι αφέντης στον τόπο του.
Η συνολική και ολοκληρωμένη στο επίπεδο της μαζικής πάλης απάντηση σε όλα αυτά δεν είναι βέβαια υπόθεση «μιας μέρας» ή μιας προεκλογικής διακήρυξης, σαν τις πολλές που κυκλοφορούν εδώ και κάμποσες εβδομάδες. Όμως η απάντησή τους δεν μπορεί και δεν πρέπει να «παραπέμπεται» στο μέλλον, αλλά να αντιμετωπίζεται από σήμερα, στη βάση της πάλης που υπάρχει και διευρύνεται, στη βάση του αγώνα για τη συγκρότηση του κινήματος που χρειάζεται ο λαός και η εργατική τάξη της χώρας. Και αναφερόμαστε ιδιαίτερα στο ζήτημα της ΕΕ όχι βέβαια για να παρακάμψουμε ή να αγνοήσουμε τον κυρίαρχο ρόλο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη χώρα και στην περιοχή. Δεν είμαστε από αυτούς που –εδώ και χρόνια– «ξέχασαν» τον αμερικάνικο παράγοντα και ακόμα και σήμερα αρνούνται ή δυσκολεύονται να τον δουν να αλωνίζει πολιτικά, στρατιωτικά, οικονομικά μέσα στη χώρα και μέσα στην... ΕΕ. Αναφερόμαστε στην ΕΕ, γιατί η ίδια η κρίση αναδεικνύει όχι μόνο πως η συγκρότησή της δεν είναι μια «αντικειμενική» εξέλιξη στον καπιταλισμό (όπως ουσιαστικά υποστηρίζει η θεωρία των «ολοκληρώσεων»), αλλά και ότι τα αιτήματα της δουλειάς, της δημοκρατίας, της ελευθερίας, των εργατών και των εργαζομένων στη χώρα δεν μπορούν να ικανοποιηθούν με την Ελλάδα μέσα στην ΕΕ.
Σε αυτή τη βάση, η θέση «να σπάσουμε τα δεσμά ΕΕ και ΔΝΤ» που σταθερά το ΚΚΕ(μ-λ) προβάλλει σε όλη τη διάρκεια της πάλης και των αγώνων που ως τώρα έδωσε ο λαός απέναντι στα μνημόνια και στο μεσοπρόθεσμο, δεν είναι «ένα ακόμα σύνθημα», αλλά κεντρικό ζήτημα της πάλης που επιδιώκουμε να ακουστεί και να κατακτηθεί από τον αγωνιζόμενο κόσμο. Ακόμα πιο μαχητικά, πολιτικά και κινηματικά, πρέπει να τεθεί το κεντρικό αυτό ζήτημα στους λαϊκούς αγώνες που θα ξεσηκωθούν το αμέσως επόμενο διάστημα απέναντι στην κλιμακούμενη αγριότητα των ευρωπαϊκών καγκελαριών και του ιμπεριαλισμού.