Δέσμιο της εδώ και δεκαετίες επιλογής του να παίζει στο πλαίσιο του αποδεκτού από το σύστημα, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, και να μην υπερασπίζεται τις όποιες μεγάλες κινητοποιήσεις του εργαζόμενου λαού από τις επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής, κράτησε την ίδια στάση απομάκρυνσης και απομόνωσης, όσο μπορούσε τουλάχιστον, του κόσμου του από το κίνημα.
Ενώ λοιπόν πολύ σωστά το ΠΑΜΕ προγραμμάτισε και πραγματοποίησε πρωινή συγκέντρωση, αρκετά άμαζη, με το πρόσχημα των αντιδράσεων από ακροδεξιά στοιχεία και τραμπούκους, ασφαλίτες κ.λπ. και της αποφυγής προβοκάτσιας την πρώτη μέρα φρόντισε να βρεθεί στο Σύνταγμα νωρίς και να φύγει αρκετή ώρα πριν πλησιάσουν οι… «άλλοι»!
Το απόγευμα της Τρίτης έκανε μια απόπειρα να πλησιάσει την πλατεία αλλά και πάλι αποχώρησε ύστερα από τις αντιδράσεις που υπήρξαν. Η εντύπωση που άφησε ήταν πολύ αλγεινή στον κόσμο που τους περικύκλωσε απαιτώντας μια απάντηση στο γιατί ήρθαν για παρέλαση στη λεωφόρο Αμαλίας και μάλιστα με πολύ μαζικό και συγκροτημένο μπλοκ τώρα και όχι όταν ο κόσμος συγκρουόταν για να υπερασπιστεί την απεργιακή του συγκέντρωσή. Και αν κάποιοι από αυτούς που του την έπεσαν διακατέχονταν από την ίδια λαθεμένη αντίληψη για κόμματα –με την οποία το ΚΚΕ(μ-λ) συγκρούστηκε, με τις μικρές του δυνάμεις– γιατί δεν το επιχείρησε με ένα μπλοκ χιλιάδων μελών του; Την Τετάρτη το πρωί ενώ σωστά πραγματοποίησε πρωινό συλλαλητήριο στάθηκε σε απόσταση από το Σύνταγμα επί της οδού Πανεπιστημίου, για να αποχωρήσει στη συνέχεια, επιδεινώνοντας ακόμη περισσότερο την εικόνα που δημιούργησε όλον αυτό τον καιρό που ανασαίνει η πλατεία.
Από εκεί και πέρα ακολούθησε ένα μπαράζ δημοσιευμάτων, στα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα του, επίσημα και μη, όπου σε μια προσπάθεια ντοπαρίσματος του κόσμου του, αλλά και δικαιολόγησης της στάσης του απέναντι σε υπαρκτές αντιδράσεις μελών και οπαδών του, υιοθετήθηκε σχεδόν πλήρως η αστική προπαγάνδα περί επεισοδίων, υπερβάλλοντας ως συνήθως στην προβοκατορολογία, θέτοντας σε δεύτερη μοίρα τους στόχους της καταστολής (θα έλεγε κανείς ότι έμμεσα σχεδόν δικαιολογούσε την… κυβέρνηση) και τελικά με τις «κριτικές» περί έλλειψης περιφρούρησης εκ μέρους των «αυθόρμητων αγανακτισμένων» επέρριπτε την ευθύνη για την καταστολή στον ίδιο τον λαό που κινητοποιήθηκε εκείνες τις ημέρες!
Υπήρξε και μια άλλη διάσταση πιο ιδεολογική στη δικαιολόγηση. Ξεκινώντας από τα υπαρκτά προβλήματα, αυτά που έχουμε αναφερθεί και εμείς πολλές φορές, του κινήματος των πλατειών και αντιπαραβάλλοντάς το (διαχωρισμός από τα αριστερά του λαού) με το οργανωμένο λαϊκό/εργατικό κίνημα, το ΠΑΜΕ δηλαδή, κατέληγε στις θεωρίες περί αναποτελεσματικότητας των αγώνων. Κάποια δημοσιεύματα μάλιστα έθεταν ακόμη και το ζήτημα της μη διαδήλωσης στο κέντρο της Αθήνας (αν θυμίζει κάτι αυτό δεν είναι τυχαίο!) αλλά στις βιομηχανικές περιοχές ή και στο λιμάνι του Πειραιά διαφημίζοντας ως ούλτρα ταξική στάση την περικύκλωση της ΒΙΠΕ Σίνδου ή την περιφρούρηση της απεργίας στο λιμάνι του Πειραιά από τα μέλη του βεβαίως και όχι τόσο από τους απεργούς! Μάλιστα την ίδια την απεργία την παρουσιάζει ως απόλυτα επιτυχημένη, χάρη στη στάση του προφανώς, παρά τη γενική ομολογία ότι οι απεργοί και ιδιαίτερα για 48 ώρες ήταν λιγότεροι από άλλες φορές!
Είναι ξεκάθαρο ότι η ηγεσία του ΚΚΕ αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα με το κίνημα των πλατειών από την αρχή. Μεγαλύτερο απ' ό,τι τον Δεκέμβρη του 2008, ίσως λόγω των διαφορετικών χαρακτηριστικών των δύο ξεσηκωμών. Δεν είναι εύκολο για μια ηγεσία που αυτοπροβάλλεται ως επαναστατική και κομμουνιστική, που υποστηρίζει ότι διαγράφει το κακό της παρελθόν με τις συναλλαγές με το σύστημα και τον οπορτουνισμό, που καλεί σε αντιστάσεις, ρήξεις και… ανυπακοές στο σύστημα να δικαιολογήσει σε περιόδους εξάρσεων των λαϊκών αντιστάσεων μια στάση «κριτικής απόστασης», αντιπαλότητας στην πραγματικότητα, από αυτές.
Όπως δεν είναι εύκολο να δικαιολογήσει, ιδιαίτερα στα μέλη και στους οπαδούς του, που –να σημειώσουμε– αρκετοί πέρασαν όλες τις ημέρες ή έμεναν κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων στο Σύνταγμα, γιατί ενώ συγκεντρώνονται εκεί όλοι αυτοί (εργάτες, άνεργοι, αγρότες, μικρομεσαίοι, νεολαίοι) που αποτελούν το υποκείμενο της «λαϊκής εξουσίας», όπως την εννοεί τέλος πάντων το ΚΚΕ, αυτοί στην καλύτερη περίπτωση θα πρέπει απλώς να περνάνε ως θεατές ενός παράξενου θεάματος από εκεί! Ούτε είναι εύκολο να δικαιολογήσει τη στάση άρνησης να δοθεί ουσιαστική και επί τόπου κόντρα με αντιδημοκρατικές απόψεις που ουσιαστικά στοχεύουν οτιδήποτε αριστερό, κομμουνιστικό και οργανωμένο στο κίνημα σε μια προσπάθεια του συστήματος να οδηγήσει τον αγανακτισμένο και κινητοποιημένο λαό σε δρόμους ανώδυνους γι’ αυτό.
Και πώς να εξηγήσει τη στάση της που αντί να μπει συγκροτημένα στο Σύνταγμα και να προσπαθήσει να εμποδίσει τη διάλυση της συγκέντρωσης, υπερασπιζόμενο έτσι τη λογική που λέει ότι προωθεί την οργάνωση του κινήματος κόντρα στο ευάλωτο «χύμα», στηρίζοντας και βοηθώντας τους χιλιάδες του λαού, που έδινε τη μάχη μέχρις αργά τις νύχτες, να συγκροτηθούν και να συγκρουστούν με τη διά ροπάλου απαγόρευση των διαδηλώσεων και συγκεντρώσεων. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που λέγεται από αγωνιστές που επέλεξαν να συμπορευτούν μαζί τους, και μετάνιωσαν, ότι ενώ ξεκίναγε μια από αυτές τις συγκρούσεις πολλοί που συμμετείχαν στο μπλοκ του ΠΑΜΕ, ιδιαίτερα από εργατικά σωματεία, ετοιμάζονταν γι' αυτή και οι επικεφαλής ζορίστηκαν να τους πείσουν για το αντίθετο!
Για άλλη μια φορά έγινε ξεκάθαρο ότι η ηγεσία του ΚΚΕ δεν θέλει, παρά τα μεγάλα λόγια, που όσο περνά ο καιρός γίνονται και πιο… επαναστατικά, να συγκρουστεί επί της ουσίας με το σύστημα. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το πώς θα πλασαριστεί καλύτερα στο αστικό πολιτικό παιχνίδι για να παίζει καλύτερα τον ρόλο του κυματοθραύστη των λαϊκών αγώνων, ιδιαίτερα όταν αυτοί τείνουν να απειλούν στα σοβαρά σημαντικές επιλογές του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών. Φάνηκε ξεκάθαρα αυτό από την προεκλογική συγκέντρωση που έκανε στις 16 Ιούνη, απαιτώντας –δίνοντας διέξοδο στο σύστημα ουσιαστικά– εκλογές, για τις οποίες όμως η κυβέρνηση και οι έξωθεν πάτρωνές της τελικά είχαν άλλα σχέδια, αφήνοντας όλους τους αριστερούς εκλογολάγνους στα κρύα του λουτρού! Φάνηκε κατά κάποιον τρόπο και στη συνέντευξη που έδωσε στον «Alter» όταν ρωτήθηκε από τον Χατζηνικολάου και η Παπαρήγα απέφυγε να απαντήσει για τις κυβερνήσεις της «κάθαρσης» του 1989 - 1990.
