Να σημειώσουμε, πρωτίστως, ότι η απεργία δεν ήταν από τις πιο πετυχημένες. Πολλοί εργαζόμενοι, που κατέβηκαν και μαζικοποίησαν την απογευματινή συγκέντρωση της Τρίτης, πριν ξαναχτυπηθεί, με τον φόβο της απόλυσης και ιδιαίτερα με τις δυσκολίες που έθετε μια 48ωρη απεργία, ή δεν απέργησαν καθόλου ή απέργησαν τη δεύτερη μέρα, κάτι που φάνηκε από τη πιο μαζική συμμετοχή, το πρωί της Τετάρτης, στο Σύνταγμα.
Να πούμε ότι παρά τα μεγάλα λόγια για τη σημασία της απεργίας από πολλούς παράγοντες υποτιμήθηκε στη πράξη. Πρώτ’ απ’ όλα βέβαια από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό για ευνόητους λόγους. Δυστυχώς όμως με τον τρόπο που κινήθηκαν και οι αριστερές δυνάμεις φάνηκε αυτή η υποτίμησή της.
Αναφερόμαστε κυρίως σε αυτές που έχουν κατοχυρωθεί σε κάθε απεργία σαν τις δυνάμεις που συγκεντρώνονται στο Μουσείο και θεωρούνται το πιο μάχιμο κομμάτι του κινήματος, αυτών που εδώ και πάνω από ένα χρόνο πολλές φορές κατάφεραν να συγκεντρώσουν περισσότερο κόσμο όχι μόνο από τη ΓΣΕΕ, αλλά και από το ΠΑΜΕ.
Οι δυνάμεις αυτές, στην πλειονότητά τους κινούμενες όλο το διάστημα του «Συντάγματος» στη γνωστή λογική υποταγής και χαϊδέματος των απόψεων και αντιλήψεων που υποτίθεται ότι επικρατούσαν στην πλατεία ενάντια σε σωματεία και κόμματα-οργανώσεις, δεν ξέφυγαν από αυτή ούτε κατά τη διάρκεια των απεργιακών κινητοποιήσεων. Σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον και κυρίως στο επίπεδο της από πριν οργάνωσής τους. Με τη λογική της… περικύκλωσης της Βουλής, για 48 ώρες, για να παρεμποδιστούν οι βουλευτές να μπουν μέσα, κατάφεραν να διασκορπίσουν στα τρία σημεία του ορίζοντα ένα σημαντικό δυναμικό που θα μπορούσε να παίξει καθοριστικό ρόλο στη μάχη κατά της καταστολής. Καπελώνοντας πολλές φορές συνελεύσεις γειτονιών, αποδυναμώνοντας την πρώτη μέρα το συλλαλητήριο του Μουσείου, και κάνοντας σχετικά πιο εύκολη την προσπάθεια των κατασταλτικών δυνάμεων να χτυπήσουν τον λαό. Δεν παίχτηκε πολύ στα ΜΜΕ, αλλά και τις δύο μέρες η καταστολή άρχισε από νωρίς στον Ευαγγελισμό και στο Καλλιμάρμαρο όπου είχαν εγκλωβιστεί διαδηλωτές από συνοικιακά μπλοκ, αλλά και σωματεία, όπως των ΟΤΑ. Η καταστολή σε αυτά τα σημεία, πέρα από το ότι έγινε χωρίς προσχήματα, ήταν τόσο άγρια που είχε σαν αποτέλεσμα πολλούς και σοβαρούς τραυματισμούς.
Η υποτίμηση των απεργιακών κινητοποιήσεων φάνηκε σε όλο της το μεγαλείο τη δεύτερη μέρα όπου, και παρά την πρόταση της Ταξικής Πορείας, κρίθηκε ότι δεν χρειαζόταν πρωινή απεργιακή συγκέντρωση και πορεία, προς όφελος της «κατάληψης» του Συντάγματος και της «περικύκλωσης» της Βουλής προφανώς! Στο κάλεσμα της Ταξικής Πορείας στην πλατεία Κλαυθμώνος, το πρωί της Τετάρτης, ανταποκρίθηκαν το ΕΕΚ και η συλλογικότητα από τα Πατήσια ΑΝΑΣΑ, με τους οποίους κινηθήκαμε μαζί μέχρι το τέλος σχεδόν.
Η καταστολή και τις δύο μέρες ήταν ιδιαίτερα άγρια. Μπορούμε να πούμε χωρίς κανέναν ενδοιασμό ότι η κυβέρνηση στο όνομα της διάλυσης των διαδηλωτών και του «καθαρίσματος» της πλατείας Συντάγματος ρίσκαρε ακόμη και την ύπαρξη νεκρών!
Την πρώτη μέρα ξεκίνησε από το σημείο όπου είχαν συγκεντρωθεί οι δυνάμεις του Μουσείου και με πρόσχημα όλως τυχαίως τον απεγκλωβισμό των γνωστών ασφαλιτών της Βουλής. Από εκείνη την ώρα και μετά ξεκίνησε ένας πρωτοφανής πόλεμος μεταξύ μπάχαλων, ακροδεξιών αλλά και ασφαλιτών με τα ΜΑΤ τα οποία εφορμούσαν στον κόσμο χτυπώντας και ρίχνοντας κατά δεκάδες τα χημικά. Ωθούσαν τους συγκεντρωμένους στη λεωφόρο Αμαλίας προς τα σκαλιά της πλατείας με τέτοια βιαιότητα που οι τραυματισμοί δεν μπορούσαν να αποφευχθούν. Από την άλλη μεριά βέβαια ο κόσμος ήταν τόσο αποφασισμένος να παραμείνει στο Σύνταγμα που «μοιραία» η καταστολή, με κάποιες μικρές ή μεγάλες ανάπαυλες (το απόγευμα έγινε εφικτό να συγκεντρωθεί και πάλι πολύς κόσμος) κράτησε μέχρι και μετά τα μεσάνυχτα. Αξίζει να αναφερθεί ότι η Ταξική Πορεία όπως και άλλες δυνάμεις του χώρου προσπάθησαν με παρεμβάσεις τους αλλά και με ντουντούκα να αποτρέψουν συνέχιση του πετροπόλεμου σε μια προσπάθεια να μαζικοποιηθεί η απεργία την επόμενη μέρα.
Τη δεύτερη μέρα τα πράγματα ήταν πιο άγρια. Αλλά και πιο αποφασιστικά από την πλευρά του κόσμου. Η επίθεση, που και αυτή εξελίχθηκε στον γνωστό πετροπόλεμο, ήταν ανελέητη. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας, μέχρις αργά τη νύχτα, και εξαπλώθηκε σε όλο το κέντρο της Αθήνας. Η προσπάθεια να διωχτεί ο κόσμος ήταν πολύ μεγάλη. Παρ’ όλα αυτά η Φιλελλήνων, η Μητροπόλεως, η Ερμού, η Καραγεώργη Σερβίας και η Σταδίου ήταν γεμάτες από κόσμο που όχι μόνο δεν έφευγε αλλά απέκρουε τις επιθέσεις των ΜΑΤ και των ΔΙΑΣ και προσπαθούσε να συγκροτήσει μπλοκ ώστε να γυρίσει στην πλατεία. Κάθε φορά που αυτό γινόταν εφικτό, όλως τυχαίως και πάλι οι συγκρούσεις μεταφέρονταν προς τα εκεί για να χτυπηθούν οι διαδηλωτές! Είναι γνωστές οι σκηνές αγριότητας μέσα στην πλατεία, στις εισόδους του μετρό, στο Μοναστηράκι και αλλού, όπου υπήρχε έστω και η υπόνοια ότι συγκροτείται κόσμος. Αυτό που δεν έγινε ιδιαίτερα γνωστό από τα ΜΜΕ, αλλά και το διαδίκτυο, ήταν ότι η επιχείρηση τρομοκρατία κράτησε μέχρις αργά το βράδυ και περιλάμβανε, εκτός από τα οργανωμένα μπλοκ που κατάφεραν να παραμείνουν, κόσμο μακριά από το πεδίο των «συγκρούσεων» αλλά και άσχετο με οποιαδήποτε διαδήλωση!
Για άλλη μια φορά, όπως και στις 15 Ιούνη, φάνηκε ότι αυτοί που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο κράτημα της πλατείας και στην ανακατάληψη του «πάνω μέρους» ήταν οι συλλογικότητες πολιτικών οργανώσεων, σωματείων και γειτονιών. Οι προσπάθειες επιστροφής στους δρόμους γύρω από την πλατεία αλλά και μέσα σε αυτήν έγιναν κατά κύριο λόγο κάτω από τα πανό των «οργανωμένων». Θα πρέπει να κατανοήσουμε όλοι ότι από τη στιγμή που αποφασίζουμε να δράσουμε ως συλλογικότητες και όχι ως άτομα –που μπορούν να περιφέρονται σε κάθε σημείο όπου υπήρχε δυνατότητα να ανασάνεις– για να υπερασπίσουμε την πλατεία και το δικαίωμα στη διαδήλωση του κόσμου που κατέβηκε, ο χειρισμός συγκροτημένων μπλοκ σε συνθήκες χημικού πολέμου αλλά και ενώ υπερίπτανται μάρμαρα κυρίως από τα ΜΑΤ που τα εκσφενδόνιζαν στα κεφάλια των διαδηλωτών είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και από τύχη δεν υπήρξαν σοβαρότατοι τραυματισμοί.
Η Ταξική Πορεία, μαζί και οι συναγωνιστές που προαναφέραμε, όλες τις ώρες που κράτησε η καταστολή, προσπάθησε να κινηθεί στη λογική επανασυγκρότησης του κόσμου ώστε να επιστρέψει στην Αμαλίας και μέσα στην πλατεία. Αργά το μεσημέρι έγινε εφικτό να ανακαταληφθεί η Αμαλίας. Εκεί, στη γωνία προς τη «Μεγάλη Βρετάνια», βρέθηκε και το μπλοκ της Ταξικής Πορείας όπου γίναμε μάρτυρες της δράσης ακροδεξιών όπου τα «έβαζαν» με τα ΜΑΤ βρίζοντάς τους «Τούρκους»! Στις εύλογες αντιδράσεις μας στράφηκαν εναντίον μας, λεκτικά, αλλά αναγκάστηκαν τελικά να αποχωρήσουν.
Λίγο μετά έγινε η μεγάλη επίθεση των ΜΑΤ για το άδειασμα της πλατείας. Όσοι ήμασταν στο πάνω μέρος (εκτός από εμάς ήταν η ΑΝΑΣΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΕΕΚ, ο Συντονισμός, το ΣΕΚ κ.ά.) αναγκαστήκαμε να αποχωρήσουμε προς την Πανεπιστημίου και τα Προπύλαια όπου και εκεί μαίνονταν συγκρούσεις με διαδηλωτές. Υπήρξαν προσπάθειες για συντονισμό μεταξύ των μπλοκ για να δούμε από πού θα γυρίσουμε αλλά δεν έγινε εφικτό κάτι τέτοιο ακόμη και για ένα κομμάτι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που για κάποιο διάστημα παρέμεινε στη Σταδίου.
