Όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν

Σε νέα αντιπαράθεση με την Αριστερά –και μάλιστα με διευρυμένο μέτωπο κυβερνητικών στελεχών πέρα από τον Πάγκαλο– τείνουν να αναδειχτούν οι αποδοκιμασίες, που συνεχώς πολλαπλασιάζονται, των κυβερνητικών βουλευτών, αλλά ενίοτε και αυτών των άλλων αστικών κομμάτων.
Το κράξιμο, τα γιαουρτώματα και εν γένει οι αποδοκιμασίες του πολιτικού προσωπικού που διαχειρίζεται την εξαθλίωση του λαού είναι καθημερινά φαινόμενα πλέον μετά την υπερψήφιση του επαίσχυντου μεσοπρόθεσμου προγράμματος. Πρόκειται για πολιτική αντίδραση του κόσμου που έχει ξεκινήσει από το μνημόνιο και πήρε έξαρση με τη δολοφονική επίθεση που εξαπέλυσε η κυβέρνηση απέναντι σε ένα ολόκληρο χωριό, την Κερατέα, που αρνήθηκε να αποδεχθεί να γίνει ο σκουπιδότοπος της Αττικής.
Είναι κάτι που όχι μόνο το γνώριζαν ότι θα γίνει, αλλά και το περιέγραψαν με τις δηλώσεις τους όταν πρωτοσυμφωνήθηκε το μνημόνιο και ήξεραν τις συνέπειες που θα 'χει στους εργαζόμενους και στη χώρα. Αυτό εννοούσε ο Λοβέρδος όταν μίλαγε για 1.000.000 άνεργους και ο Ρέππας για τα φάσκελα που θα τρώνε από τον κόσμο ή ο ίδιος ο πρωθυπουργός για το ότι «Θα μας πάρουν με τις πέτρες».
Συνεπώς δεν μπορεί σήμερα οι κάθε Καρχιμάκης και Πάγκαλος να το παίζουν μωρές παρθένες και να εξανίστανται όταν, μετά τον εξαναγκασμό σε εξαθλίωση ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων, μέσω των διαταγμάτων των ιμπεριαλιστών επικυρίαρχων ή τον ανοικτό πόλεμο σε δημοκρατικά και συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα, όπως αυτό της απεργίας και της διαδήλωσης που εξαπέλυσαν οι δολοφονικοί μηχανισμοί καταστολής τελευταία απέναντι στους απεργούς στις 11/5 αλλά και ιδιαίτερα στην τελευταία 48ωρη, απειλούν για τις επιθέσεις που δέχονται τα στελέχη τους και τα κομματικά τους γραφεία.

Ο κόσμος της εργασίας αλλά και κάθε νεολαίος, συνταξιούχος, ακόμη και μικρομεσαίοι, όλοι τους κυριολεκτικά βράζουν από οργή. Η μαζική και ορμητική έξοδος μεγάλων λαϊκών κομματιών στις πλατείες, με τα όποια αρνητικά στοιχεία φρόντισαν να του καλλιεργήσουν για χρόνια –και η ίδια η επίσημη Αριστερά–, δεν ανέχεται άλλο τον φασίζοντα λόγο του Πάγκαλου, την ασφαλίτικη νοοτροπία του Καρχιμάκη, τις αθλιότητες του Πεταλωτή για ταύτιση ακροαριστεράς και ακροδεξιάς ή τα τσαλιμάκια των πασόκων βουλευτών που ανακοινώνουν αντάρτικο για να βάλουν στη συνέχεια την υπογραφή τους φαρδιά πλατιά σε αυτό το κατάπτυστο κείμενο του μεσοπρόθεσμου που αλλάζει την ζωή εκατομμυρίων εργαζόμενων και νεολαίων σε βάθος χρόνου απροσδιόριστο. Πάρτε το χαμπάρι, σε λίγο δεν θα σας χωράει άλλο ο τόπος. Και εσάς και κάθε επίδοξο διαχειριστή της φτώχειας μας.
Όσο και αν προσπαθούν να ορθώσουν νέους αποπροσανατολισμούς, περί αντισυγκεντρώσεων και βιαιοπραγιών σε εκλεγμένους «εθνοπατέρες», ο λαός ξέρει πολύ καλά και να τους ξεπερνάει αλλά και να θεωρεί δικαίωμά του να απαντήσει στον γκαιμπελισμό των «υπέρ του έθνους πεσόντων» ξεπουλημένων βουλευτών.
Το σύστημα, με ομοφωνία του συνόλου των αστικών εκφραστών του αλλά και με αριστερούς κολαούζους, έχει εξαπολύσει την πιο σκληρή βία από την μεταπολίτευση εναντίον της ζωής μας. Αλίμονο αν περίμενε να την αποδεχτούμε αδιαμαρτύρητα και με σκυμμένο το κεφάλι. Ο λαός αξιολογεί και τιμωρεί όπως αυτός θα κρίνει όλο αυτό τον εσμό πολιτευτών, δημοσιογράφων ή υπηρετών του συστήματος που του σακατεύουν κάθε ελπίδα για μια αξιοπρεπή ζωή.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η αριστερή και κατά προέκταση η λαϊκή αντίδραση πρέπει να εκτραπεί σε λιντσαρίσματα ή σε φασίζουσες συμπεριφορές. Και έτσι έχει γίνει μέχρι σήμερα, όσο και αν τα στοιχισμένα ΜΜΕ μεγαλοποιούν τα γεγονότα ή αν το υπουργικό συμβούλιο επιδιώκει να αναδείξει σε κυρίαρχο ζήτημα την απειλή για απαξίωση του αστικού πολιτικού συστήματος διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα. Η πολιτική αποδοκιμασία που συνοδεύει κάθε εμφάνιση κυβερνητικού στελέχους είναι αναμενόμενη με βάση τον πολιτικό βιασμό της κοινωνίας που έχουν επιβάλει.
Το ερώτημα είναι γιατί αυτή η στοχοποίηση της Αριστεράς, και η ταύτισή της με φασιστικές ομάδες όπως η Χρυσή Αυγή, περνάει επικοινωνιακά μέσω του ΣΥΡΙΖΑ. Και λέμε επικοινωνιακά, γιατί στους δρόμους η στοχοποίηση έχει αρχίσει να παίρνει μπάλα, με πρόσχημα τους μπαχαλάκηδες, το σύνολο των εξωκοινοβουλευτικών δυνάμεων της Αριστεράς, αλλά και του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Οφείλουμε να επισημάνουμε ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται πρώτη φορά και έχει, βέβαια, τους λόγους του. Και στις κινητοποιήσεις για το άρθρο 16 αλλά και τον Δεκέμβρη του 2008 πάλι εγκαλούνταν η Αριστερά μέσω του Τσίπρα. Είναι φανερό ότι το σύστημα, έχοντας πρόβλημα οξυμένο όσον αφορά την αντιπολίτευση που θα πρέπει να 'χει θεσμοθετημένη η ψευτοδημοκρατική αστική δημοκρατία, μια και τα δυο βασικά κόμματα ταυτίζονται ολοένα περισσότερο, αναζητεί αναχώματα ώστε να μην αναδειχθεί ως τέτοια αυτή που είναι η πραγματική αντιπολίτευση, κάτι που άλλωστε προειδοποίησε από καιρού ο ίδιος ο Σαμαράς. Δηλαδή, οι λαϊκές μάζες που πλημμυρίζουν τους δρόμους και τις πλατείες και εν δυνάμει η κομμουνιστική Αριστερά που προσπαθεί να μπολιάσει την πολιτική τους δράση ανατρεπτικά.
Έχοντας εξασφαλίσει τον απόλυτα ελεγχόμενο –και διακηρυγμένο ως τέτοιον– αντιπολιτευτικό ρόλο του ΚΚΕ, αναζητεί ρήγματα και αποστασιοποιήσεις στο κινηματικό κομμάτι που αναφέρεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Έχουμε ήδη επισημάνει ότι αυτός ο χώρος, σε αντίθεση με το ΚΚΕ που έχει δικιά του πελατεία, αναζητεί νέους ψηφοφόρους μέσω της κινηματικής του εμπλοκής. Τα δύο προηγούμενα παραδείγματα επιβεβαίωσαν ότι οι... απειλές αποδίδουν και προσγειώνουν τις κινηματικές απογειώσεις αυτών των δυνάμεων που συσπειρώνονται γύρω από τον Τσίπρα ή τον Αλαβάνο. Και στο άρθρο 16 κατέληξαν σε πλήρη οπισθοχώρηση μέσω των προτάσεων που κατέθεσαν για την αναθεώρηση του Συντάγματος και τον Δεκέμβρη η κλήτευση στο Μαξίμου του ΣΥΡΙΖΑ είχε ως αποτέλεσμα τις πολλαπλές διαβεβαιώσεις για τον ειρηνικό και ρεφορμιστικό ρόλο του χώρου αυτού στην πολιτική σκηνή.
Σήμερα, ξέροντας την εμπλοκή αυτών των δυνάμεων στο Σύνταγμα, καθώς και την πατρότητα που τους αποδίδεται στον αχρωμάτιστο-ακομμάτιστο τάχα χαρακτήρα που πρέπει να 'χει και να διατηρήσει αυτό, πιέζουν για πλήρη συμμόρφωση προς τους αστικούς κανόνες της πολιτικής αντιπαράθεσης. Ξέρουν ότι ο βασικός κορμός του ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΝ, διακατέχεται από άγχος εκλογικής πελατείας που ενδεχόμενα θα προκύψει από την αποστασιοποίηση του κόσμου του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της ΝΔ, και συνεπώς δεν μπορεί να κατηγορείται για... εξτρεμισμούς. Οι δημόσιες συγγνώμες των στελεχών του που περιδιαβαίνουν τα κανάλια και οι εμετικές πλέον διαβεβαιώσεις (π.χ. Μπαλάφας, στο «Mega») ότι το DNA τους είναι διαποτισμένο με μη βία και αποστρέφονται μετά βδελυγμίας κάθε τι μη ειρηνικό, αλλά και οι δημόσιες αποκηρύξεις ενεργειών μελών τους ή ανακοινώσεις οργανώσεών τους, δείχνουν ότι και πάλι το σύστημα ξέρει πού πιέζει. Και ας μη θεωρηθεί ότι αυτή η στάση αφορά μόνο τους ΣΥΝασπισμένους. Ακόμη και το Μέτωπο του Αλαβάνου κυκλοφόρησε αφίσα με έμφαση στην ελληνική σημαία, ενώ στο Σύνταγμα ΚΟΕτζήδες και Συριζαίοι ανακηρύχτηκαν παμψηφεί οι δραγουμάνοι της πλατείας, φτάνοντας σε σημείο, όταν εμείς αλλά και άλλες δυνάμεις ή αγωνιστές έθεταν ζήτημα ανοικτής φασιστικής πρόκλησης από κάποιες ομάδες «ελληναράδων», να προστρέχουν ως ειρηνοποιοί γιατί η πλατεία «ενώνει και δεν έχει χρώμα».
«Η Κυβέρνηση θα ζητήσει αμέσως τη σύσταση Διακομματικής Επιτροπής της Βουλής προκειμένου να συζητηθούν και από κοινού να αποφασιστούν πολιτικές και μέτρα, στο πλαίσιο της υπάρχουσας νομοθεσίας, για την προστασία των θεσμών, τη διασφάλιση της ευνομίας, την καλύτερη οργάνωση των δημόσιων συναθροίσεων, τη λειτουργία της Αστυνομίας, με την εγγύηση της ασφάλειας και των δικαιωμάτων των πολιτών, τη συντεταγμένη λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας, την ενίσχυση των δημοκρατικών μας θεσμών» δήλωσε ο πρωθυπουργός ανοίγοντας νέο μέτωπο απέναντι στον λαό. Δεν ξέρουμε πόσο θα αντέξει σε αυτές τις πιέσεις ο ΣΥΡΙΖΑ ενιαία και πόσα ρήγματα –από αυτά που επιδιώκει το σύστημα– θα υπάρξουν, όμως είναι σίγουρο ότι σε αυτές τις προβοκάτσιες που η κυβέρνηση στήνει, τάχα για να προστατεύσει την εύρυθμη λειτουργία της δημοκρατίας και για να ενοχοποιήσει την Αριστερά, θα πρέπει να υπάρξει απάντηση από τις δυνάμεις της Αριστεράς που δεν σκοπεύουν να συμμορφωθούν προς τις υποδείξεις. Αν θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές είναι δικό του πρόβλημα, αλλά το παρελθόν έχει δείξει άλλα.
Ολοένα και συχνότερα προβάλλει η ανάγκη διαχωρισμού του κόσμου αλλά και των δυνάμεων της Αριστεράς από αυτό το τσουβάλισμα που επιδιώκουν οι πολιτικοί εκφραστές της υποτέλειας περί συνολικής χρεοκοπίας της πολιτικής των κομμάτων. Αυτή η συμπίεση οργανώσεων και συλλογικοτήτων της ανατρεπτικής Αριστεράς μέσα σε έναν χυλό αντικομματικό, αντικαπελλωτικό, καθώς και η ισοπεδωτική ρητορεία απέναντι σε κάθε κόμμα –που καλλιεργήθηκε από αυτούς που σήμερα το σύστημα ξεφωνίζει ότι συμπλέουν με χρυσαυγίτες–, πρέπει να ανατραπεί. Και όσοι δεν κατάλαβαν τι ολέθριο λάθος επέτρεψαν να ανθήσει στις πλατείες και απέναντι στο οποίο αντιστάθηκε το ΚΚΕ(μ-λ), το βιώνουν σήμερα μέσα από τη φασίζουσα γενίκευση που επιχειρεί να επιβάλει το σύστημα απέναντι σε όποιον διαμαρτύρεται. Η δίκαιη αγανάκτηση, ακόμη και μελών του ΠΑΣΟΚ, αποδίδεται σε ετερόκλητες οργανώσεις με σκοπό την ανάδειξη ενός νέου φαντάσματος αλλά από την ανάποδη. Αυτό της συνταγματικής εκτροπής, μόνο που αυτός που το διαλαλεί είναι αυτός που ήδη το εφαρμόζει απέναντι στον λαό.