Η σιδερένια φτέρνα αποστρέφεται τη βία!

Εξοργιστική παρά τη γελοιότητά της η παρέμβαση του πρωθυπουργού στο υπουργικό συμβούλιο κατά της «πολιτικής βίας». Παρέμβαση που γίνεται για να επιβληθούν τα βάρβαρα μέτρα του μεσοπρόθεσμου προγράμματος και του εφαρμοστικού νόμου, αποπροσανατολίζοντας τον αγώνα για την οικονομική και κοινωνική επιβίωση του λαού με μωρολογήματα «περί πολιτικής βίας».
Ο αρχιστράτηγος της πολιτικής βίας και του κοινωνικού... μπάχαλου πρωθυπουργός, που απειλεί με χρεοκοπία αν δεν χρεοκοπήσουμε ως εργαζόμενοι, που παρατάσσει «με τα κλομπ ανάποδα» χιλιάδες ΜΑΤ κατά διαδηλωτών, που πνίγει με χημικά το κέντρο της Αθήνας, αποστρέφεται τη βία των... λέξεων και των καφέδων που εκτοξεύονται κατά των βουλευτών του κόμματός του. Όσο και αν διαφωνεί κανείς με τέτοιες (αναπόφευκτες, ως έναν βαθμό) πρακτικές εξαιτίας των... πρακτικών αποτελεσμάτων που έχουν (ότι φταίνε αποκλειστικά τα πρόσωπα και όχι η εφαρμοζόμενη πολιτική), αλήθεια, τι σημασία έχει μπροστά στο όργιο βίας και τρομοκρατίας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και των... ευρύτερων δημοκρατικών δυνάμεων του ΔΝΤ - ΕΕ - ΕΚΤ;
Την κρατική βία και τρομοκρατία που απολαμβάνει την κατανόηση των εφεδρειών «ΝΔ - ΛΑΟΣ - Δ. Συμμαχία» αλλά και την «άσφαιρη» διαφωνία της ενοχικής Αριστεράς του κοινοβουλίου; Μια Αριστερά που πέφτει, δυστυχώς, στην παγίδα της αποπροσανατολιστικής συζήτησης περί «πολιτικής βίας» με ιδεοληψίες τύπου «καταδικάζουμε τη βία απ' όπου και αν προέρχεται και για οποιονδήποτε σκοπό» ή «στην πραγματική επανάσταση δεν θα ανοίξει ούτε ρουθούνι».
«Θα μας πάρουν με τις πέτρες αν αποτύχουμε» έλεγε ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός της τρόικας. Τώρα που τον «παίρνουν με τις βρισιές και τους... καφέδες» διαμαρτύρεται για την «αγριότητα» της πολιτικής βίας.
Όποιος θέλει όντως να μιλήσει για βία, την πραγματική βία που θέτει σε κίνδυνο την ανθρώπινη ζωή (και όχι σε κίνδυνο τη βουλευτική αμφίεση) δεν έχει παρά να κοιτάξει τις πρόσφατες (και όχι μόνο) διαδηλώσεις και απεργίες που βάφτηκαν με το αίμα ακινητοποιημένων (αλλά ακλόνητων) διαδηλωτών. Όταν μιλάς για τανκς που θα προστατεύσουν τράπεζες, πάει πολύ να κατηγορείς για βία και έλλειψη δημοκρατίας τους «αρβυλοπατημένους».
Μετά τη ψήφιση του μεσοπρόθεσμου χωρίς φοβερές κυβερνητικές απώλειες, όπως ήλπιζε και ανέμενε η «Συνταγματική» Αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά στο φόντο μιας Αθήνας που θύμισε κατοχή, κατέρρευσαν οι βολονταρισμοί «ότι έχει έρθει η ώρα να φύγουν όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται, μας κοροϊδεύουν και μας καταπιέζουν». Ο αγώνας θα είναι πολύμορφος και παρατεταμένος εντός και εκτός πλατείας. Πράγματι, η κυβέρνηση κλονίστηκε, είναι πολιτικά αδύναμη, όπως αδύναμο είναι και το πολιτικό σύστημα. Γι’ αυτό καταφεύγει όλο και πιο συχνά στην ωμή κρατική καταστολή. Έχουν, ωστόσο, τους «φιλέλληνες δανειστές» μας, «προστάτες» της... καταστροφής, τους ιμπεριαλιστές του ΔΝΤ και της ΕΕ που δεν μπορούν να κάνουν πίσω, ούτε απέναντι στον λαό ούτε απέναντι στις κόντρες και στα ιδιαίτερα συμφέρονται που έχουν μεταξύ τους. Και αυτό πρέπει να προσμετρηθεί στον αγώνα για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής (πόσο μάλλον για την επαναστατική ανατροπή του συστήματος και την οικοδόμηση ενός σύγχρονου σοσιαλισμού).
Οι εμπειρίες της ζωής και, κυρίως, η ιστορία των ταξικών αγώνων αποστομώνουν τις «δημοκρατικές» φλυαρίες για τη βία. Οι κυρίαρχοι είναι «πάντα ειρηνικοί» όσο δεν αμφισβητείται η κυριαρχία τους, ωστόσο θα χρησιμοποιήσουν οποιοδήποτε μέσο διαθέτουν, συμπεριλαμβανόμενης και της βίας, για να υπερασπιστούν τα προνόμια και τα συμφέροντά τους. Ο μαχόμενος λαός έχει το δικαίωμα, την υποχρέωση να αμυνθεί. Μπορεί και πρέπει να αντισταθεί. Να αντισταθεί έμπρακτα απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης-υπαλλήλων του ΔΝΤ - ΕΕ - ΕΚΤ, απέναντι στις δυνάμεις καταστολής που την προστατεύουν. Το πώς θα αντισταθεί δεν θα το αποφασίσει ο ένας, τα ΜΜΕ, οι νόμοι της κυβέρνησης. Θα το αποφασίσει ο ίδιος ο λαός μέσα από την οργανωμένη και συλλογική του πάλη. Γι’ αυτό επιβάλλεται να περιφρουρήσει αποφασιστικά τη μαζικότητα, τις δημοκρατικές διαδικασίες και τον αγωνιστικό χαρακτήρα των κινητοποιήσεων, αντιμετωπίζοντας λογικές τυφλής βίας και εκτόνωσης που στην πράξη βοηθούν το «έργο του υπουργείου... προστασίας του πολίτη».
Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Γιατί αποτελεί έκφραση των ασυμβίβαστων συμφερόντων μεταξύ των δυνάμεων της εργασίας και των δυνάμεων του κεφαλαίου. Είτε θα εκδηλωθεί αυτή η σύγκρουση ανοργάνωτα, τυφλά, ατομικά, οπότε είναι καταδικασμένη στην ήττα, είτε θα τεθούν οι βάσεις για μια αναμέτρηση που μόνο οργανωμένα και μαζικά μπορεί να κερδηθεί.
Όσο και αν δεν προγραμματίζεται η ένταση της ταξικής πάλης, αυτή δεν μπορεί να διεξαχθεί χωρίς μπούσουλα, να αρμενίζει όπου φυσάει η μεγαλοαστική τάξη. Είτε στον ύφαλο του κοινοβουλευτισμού είτε στον σκόπελο του «πολιτικού χουλιγκανισμού».
Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι αυτό που αντιστοιχεί στο επίπεδο της πολιτικής και ιδεολογικής συγκρότησης και οργάνωσης της ταξικής πάλης και του κινήματος. Ωστόσο, όσο περίεργο και αν ακούγεται, ακόμη και έτσι μας φοβούνται. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η βίαια αντίδραση και ο πανικός μπροστά στη μαζική αντίσταση.