Η «αφασία» του ΚΚΕ έκφραση της αμηχανίας της καθοδήγησής του

Σε όλο και πιο δεινή θέση βρίσκεται η καθοδήγηση του ΚΚΕ όσο το ξεπούλημα της χώρας και η αντεργατική καταιγίδα κλιμακώνονται. Με τοποθετήσεις εκτός θέματος, με ένα αντιφατικό μείγμα από βερμπαλισμούς και ταξικές κορόνες που προσγειώνονται απότομα σε… ταξικά αιτήματα εκλογών –και που συνοδεύονται από συγκεντρώσεις σε εξήντα(!) πόλεις–, η καθοδήγηση του ΚΚΕ επιδιώκει να ξεφύγει από τα ζητήματα που της θέτει η πραγματική ζωή και η ταξική πάλη όπως εξελίσσεται… Δυστυχώς, όμως, γι’ αυτήν, η εποχή της εικονικής πολιτικής και του εικονικού κινήματος βαδίζει με τυμπανοκρουσίες προς το τέλος της.
Το βάθεμα της εξάρτησης και η τυφλότητα του ΚΚΕ
Η πραγματικότητα είναι πολύ ανάγλυφη για να την αγνοεί κανείς. Η εξάρτηση της χώρας από ανταγωνιστικά ιμπεριαλιστικά κέντρα, η πλήρης παραρτηματοποίησή της, το ξεπούλημα των ζωτικών της πόρων, η πλήρης παραγωγική της αποσυγκρότηση, η παράδοση της εργατικής τάξης της χώρας στα ιμπεριαλιστικά αρπακτικά είναι πια γεγονότα που εμφανίζονται με ωμή καθαρότητα ακόμα και στον πιο άσχετο.

Όλα αυτά περιπλέκουν και οξύνουν το σύνολο των αντιφάσεων που εκφράζονται στην ελληνική κοινωνία, μια όξυνση που στο τέλος πληρώνεται οδυνηρά από τον λαό και την εργατική τάξη (ελληνική και ξένη) της χώρας.
Το γεγονός ότι η εργατική τάξη της χώρας δεν έχει μοναδικό αφεντικό την αστική τάξη, μια και αυτή με τη σειρά της έχει ξένα, πανίσχυρα, ιμπεριαλιστικά και ανταγωνιστικά αφεντικά, φέρνει αυτή την εργατική τάξη σε ακόμα πιο δεινή θέση. Και το γεγονός αυτό δεν μπορεί να απαντηθεί με ανοησίες ότι «όποιος θέτει το ζήτημα της εξάρτησης δίνει συγχωροχάρτι στην ελληνική αστική τάξη»!
Το γεγονός ότι η χώρα αποτελεί πεδίο μανιασμένων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με συνέπειες που μπορεί να οδηγήσουν από την απόλυτη εξαθλίωση του λαού έως την εμπλοκή σε πολεμικές περιπέτειες (καθώς όταν μαλώνουν οι ελέφαντες την πληρώνουν τα ποντίκια) δεν μπορεί να απαντηθεί με επιπόλαιες εκτιμήσεις ότι η κυβέρνηση κάνει απλώς τα χατίρια τα αστικής τάξης και με την υστερία να συγκαλυφθεί ο ρόλος του ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα.
Όταν η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός της χώρας θα βρεθούν σε θέση να ανατρέψουν βίαια τον ιμπεριαλισμό και την αστική τάξη, θα έχουν να αντιμετωπίσουν όχι μόνο τα ΜΑΤ και τους ΔΙΑΣ, όχι μόνο τον ελληνικό στρατό, αλλά και ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς καταστολής, αλλά και τις ίδιες τις νατοϊκές-αμερικάνικες βάσεις στη χώρα, και αυτό δεν μπορεί να απαντιέται με τοποθετήσεις της ελαφρότητας «Τι θα κάνουμε; Πάλη για ανεξαρτησία; Έλεος!» στις οποίες καταφεύγουν στελέχη του ΚΚΕ.
Όταν η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός της χώρας θα βρεθούν σε θέση να ανατρέψουν βίαια τον ιμπεριαλισμό και την αστική τάξη, θα «παραλάβουν» μια χώρα με πλήρως διαλυμένο τον παραγωγικό της ιστό, και αυτό δεν μπορεί να ξεπεραστεί από αόριστες τοποθετήσεις για τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, που αγνοούν την καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων που επιφέρει η καπιταλιστική κρίση, διογκωμένη δραματικά, ποσοτικά και ποιοτικά, από την εξάρτηση της χώρας.
Όλα αυτά είναι τόσο φανερά που έχουν αναγκάσει ακόμα και εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις που άκουγαν για τον ρόλο του ιμπεριαλισμού στα της χώρας και πάθαιναν αναφυλαξία να «ανακρούσουν πρύμναν», έστω και χωρίς να νιώθουν την υποχρέωση να κάνουν μια στοιχειώδη αυτοκριτική…
Είναι αλήθεια ότι η ανάλυση του ρόλου του ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα έχει γνωρίσει και αυτή το προβοκάρισμά της. Δυνάμεις ούλτρα «αντικαπιταλιστικές» που μπερδεύτηκαν από τη συστημική προπαγάνδα της ισχυρής Ελλάδας και κατήγγειλαν, σε μια προηγούμενη περίοδο, τον ελληνικό… ιμπεριαλισμό, είδαν την πραγματικότητα να τους βγάζει επιδεικτικά τη γλώσσα. Και αφού… εξάρτηση δεν υπάρχει, υπάρχει μάλλον «κατοχή»(!) του ελληνικού… ιμπεριαλισμού από τους άλλους. Αυτά τα εκτιμάμε βέβαια, γιατί μια ανοιχτή, έντιμη, πολιτική (και αυτοκριτική) τοποθέτηση των δυνάμεων αυτών δεν έχουμε δει. Και βλέπουμε τις δυνάμεις αυτές που ούτε λίγο ούτε πολύ μας κατήγγειλαν ότι η ανάλυσή μας παρέπεμπε σε απεύθυνσή μας σε «ανεξάρτητα» τμήματα της αστικής τάξης (παρά το γεγονός ότι η δική μας άποψη είναι ότι δεν υπάρχουν τέτοια), τώρα να τρέχουν για Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου με διάφορες Σακοράφες και να επενδύουν σε ανακατατάξεις μέσα στο ΠΑΣΟΚ –δηλαδή μέσα στην αστική τάξη. Δεν θέλουμε εδώ να επεκταθούμε άλλο. Θέλουμε μόνο να εξηγήσουμε αυτό που αναφέραμε για προβοκάρισμα της ανάλυσης του ρόλου του ιμπεριαλισμού στη χώρα.
Αυτές ακριβώς τις στρεβλώσεις και τους οπορτουνισμούς χρησιμοποιεί έντεχνα η ηγεσία του ΚΚΕ για να αποφύγει ένα από τα ζητήματα της περιόδου που πραγματικά «κάνουν τζιζ» για το σύστημα. Αυτό του βαθέματος της εξάρτησης, της παράδοσης της εργατικής τάξης και του ξεπουλήματος της χώρας στον ιμπεριαλισμό, της ολοσχερούς διάλυσης της παραγωγικής της βάσης.
Η καθοδήγηση του ΚΚΕ επιδιώκει να παρακάμψει από το παράθυρο τον νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης, τη θεωρία του αδύναμου κρίκου, και δεν είναι μακριά από την όψιμη δικαίωση της πρόσφατης συστημικής θεωρίας της παγκοσμιοποίησης και της παλιάς και ιστορικά καταδικασμένης καουτσκικής θεωρίας του υπεριμπεριαλισμού. Θα θέλαμε να κάνουμε λάθος, αλλά πολλές ενδείξεις εκεί οδηγούν…
Το ζήτημα της πάλης ενάντια στην εξάρτηση της χώρας είναι κρίσιμο ζήτημα της περιόδου που έχει ανοίξει. Σε μια χώρα που η αστική της τάξη έχει υπάρξει χάρη στην εξάρτησή της από ιμπεριαλιστικά κέντρα και έχει συνδέσει την ύπαρξη της με τα κέντρα αυτά, η πάλη για ανεξαρτησία έχει ταξικά χαρακτηριστικά, συνδέεται με την ανατροπή της αστικής τάξης και έχει άμεση υλική σχέση με την έκβαση της ταξικής πάλης και με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων που προλεταριοποιούνται με ταχύτητα.
Η υποτίμηση και η παράκαμψη του ζητήματος αυτού αποτελεί –εκούσια ή ακούσια– διευκόλυνση του ιμπεριαλισμού και της αστικής τάξης, υπονόμευση του στόχου για επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και των στηριγμάτων του. Τα υπόλοιπα αποτελούν κακοστημένο άλλοθι για να πει κάποιος ότι δεν ξέρει τίποτα για το έγκλημα…