Είναι αλήθεια ότι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος για το κίνημα των πλατειών ήταν το Σύνταγμα. Γι' ευνόητους λόγους, μιας και το κέντρο αποφάσεων βρίσκεται στην Αθήνα! Η Προλεταριακή Σημαία που κυλοφορεί έκανε μια προσπάθεια για ενημέρωση και από άλλες πόλεις. Ακολουθούν ανταποκρίσεις, όπως μας τις έστειλαν σύντροφοι και φίλοι.
Θεσσαλονίκη
Ο Λευκός Πύργος και η συνέχεια των αγώνων
Δειλινό της περασμένης Τετάρτης, γύρω στις 9, ο κόσμος στην πλατεία μπροστά στο Λευκό Πύργο ήταν λιγοστός. Μια μικρή ομάδα στο πλακόστρωτο προς την παραλία συζητούσε για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ, το ζήτημα του νερού και τις αντιδράσεις που πρέπει να οργανωθούν στο επόμενο διάστημα. Ανάμεσά τους ο πρόεδρος του σωματείου εργαζόμενων στην ΕΥΑΘ και κάποιοι παλιοί γνώριμοι από την Αραβησσό. Μια άλλη ομάδα μόλις ξεκινούσε μια διαδήλωση προς τα γραφεία των τοπικών βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Για την Πέμπτη και την Παρασκευή είχε προγραμματιστεί απολογιστική συνέλευση ενόψει της συμμετοχής στο πανελλαδικό κάλεσμα της πλατείας Συντάγματος το Σαββατοκύριακο. Υστερα από σχεδόν σαράντα ημέρες διαρκούς κινητοποίησης ο Λευκός Πύργος φαίνεται πως σταματά να είναι ένα σημείο μαζικής συνάντησης και συζήτησης, αποτέλεσμα όχι μόνο του καλοκαιριού και του φευγιού των φοιτητών, αλλά κυρίως των ορίων που αναδείχτηκαν στον πρόσφατο κύκλο των μαζικών αγώνων για την αποτροπή ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου.Στο Λευκό Πύργο εμφανής ήταν η παρουσία της νεολαίας, της εκπαίδευσης και της ανεργίας, αρκετών αγανακτισμένων από μεσαία στρώματα του κέντρου και των ανατολικών γειτονιών αλλά λιγοστών εργαζόμενων και λαϊκών τμημάτων από τη δυτική Θεσσαλονίκη. Η πρώτη αντιπαράθεση που δόθηκε για την παρουσία των σωματείων στην πλατεία, εκτός από τις αδυναμίες που ανέδειξε από την πλευρά της Αριστεράς, ήταν στην ουσία μια μάχη δίχως τον βασικό πρωταγωνιστή στην σκηνή. Δηλαδή τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα τους, που παρέμειναν μακριά από την πλατεία. Και αυτό όχι γιατί υπήρξε η γνωστή πρόθεση αποκλεισμού, αλλά γιατί στην πλειοψηφία τους οι εργαζόμενοι, παρά τη συσσωρευμένη οργή, δεν μπήκαν μαζικά στο τελευταίο κύμα των κινητοποιήσεων ή, για την ακρίβεια, δεν βρήκαν δρόμους για να μπούνε. Το έλλειμμα αυτό μόνο μερικώς καλύφθηκε από τη συνάντηση μιας μερίδας των αγανακτισμένων (κυρίως νέων) με τις δύο μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις στις 15 και στις 28 του Ιούνη και εκεί μάλιστα (ειδικά στην πρώτη) προσπαθώντας να κρατηθούν… οι αποστάσεις. Φυσικά η μάχη που δόθηκε για την παρουσία των σωματείων είχε και θετικές πλευρές μιας και ανέδειξε από την αρχή ένα πραγματικό επίδικο που απασχόλησε με διάφορες μορφές και αφορμές και στη συνέχεια τις συνελεύσεις και τις δράσεις στην πλατεία.
Η αντικομματική στάση, που στην ουσία ήταν μια αρνητική στάση απέναντι στην Αριστερά και τις ιδέες της συλλογικής πολιτικής κίνησης, όσο και αν γινόταν κατανοητή, έδειχνε ταυτόχρονα και τα όρια που μπορούσε να έχει η κινητοποίηση. Πολύ περισσότερο που η Αριστερά στην πλειοψηφία της (επίσημη και ανεπίσημη) σιγόνταρε αυτήν την κατάσταση. Είτε με την πλήρη απουσία της είτε με την προσαρμογή της στις απαιτήσεις της μέσης συνείδησης, όπως αυτή εκφραζόταν στρεβλά και ενστικτώδικα στις συνελεύσεις και στις διάφορες αντιπαραθέσεις. Ετσι, ούτε δυνατότητες τροποποίησης του κλίματος ανοίχθηκαν ούτε και πήραν αποστομωτική απάντηση οι διάφοροι «φασίστες με πολιτικά» που κυκλοφορούσαν με κάθε άνεση στην πλατεία. Αλλωστε, και αυτοί ακόμη οι «κυνηγοί φασιστών», δηλαδή τα διάφορα κομμάτια της αναρχίας, εκδήλωσαν μια διπλή συμπεριφορά. Μια μερίδα μέσω της «άμεσης δημοκρατίας» προσαρμόστηκε με ευχαρίστηση στο αντικομματικό κλίμα, ενώ μια άλλη δεν εμφανίστηκε στην πλατεία, εκτός από ένα απόγευμα που συγκεντρώθηκε η «Χρυσή Αυγή» στη νέα παραλία και ένα άλλο, στις 29 του Ιούνη, δεύτερη ημέρα της 48ωρης απεργίας, όταν προσπάθησε να επιβάλει την ατζέντα της άμεσης απάντησης στην καταστολή.
Οπως σε κάθε τέτοιας κλίμακας μαζική και παρατεταμένη κινητοποίηση, ο Λευκός Πύργος άφησε μια σειρά εμπειρίες και ανέδειξε χρήσιμα συμπεράσματα για το άμεσο μέλλον. Παρουσίασε επίσης αρκετά αρνητικά αλλά και υποδήλωσε βασικές αδυναμίες που σχετίζονται με αυτό που λέμε σύνδεση της επαναστατικής Αριστεράς με τις ευρύτερες λαϊκές μάζες. Οι μάχες που δόθηκαν μπροστά σε μεγάλα ακροατήρια, οι μαχητικές διαδηλώσεις, η αλληλεπίδραση του πολιτικού με το «απολίτικο», οι πολλές συζητήσεις που έγιναν με κόσμο που για πρώτη φορά κατέβηκε στο «πεζοδρόμιο», ακόμα και οι κόντρες με τους διάφορους «αριστερούς με τα πολιτικά» αποτελούν πολύτιμες παρακαταθήκες για τη συνέχεια.
Χανιά
Παρ' όλα αυτά, τον φετινό Ιούνη η κατάσταση και στα Χανιά είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον από την άποψη των νέων μορφών των λαϊκών κινητοποιήσεων, αλλά και της συμμετοχής σ’ αυτές ενός κόσμου που μέχρι χθες ίσως δεν φανταζόταν και ο ίδιος ότι θα βρισκόταν να διαδηλώνει και να οργίζεται τόσο με το σύστημα.
Στο πλαίσιο αυτής της θαυμάσιας κατάστασης στους δρόμους και στις πλατείες της πόλης γίνανε επί πολλές βδομάδες συζητήσεις και ζυμώσεις και πολλές χιλιάδες κόσμος ανέπνευσε την αύρα του μαζικού αγώνα. Ευτυχώς στα Χανιά δεν είχαμε τον χημικό πόλεμο της Αθήνας, παρ' ότι η τρομοκρατία με άλλες μορφές και κυρίως με το χαφιεδότσουρμο κάθε άλλο παρά έλειψε.
Από τις 25 Μάη εκατοντάδες και κάποτε χιλιάδες Χανιώτες πλημμύρισαν την πλατεία της Αγοράς, κάνοντάς την κέντρο αγώνα, κόντρα στην ιδεολογική τρομοκρατία του δημάρχου Σκουλάκη και άλλων που λίγο πριν από τις 25 Μάη σχεδόν ήθελαν να επιβάλουν απαγόρευση διαδηλώσεων χάριν των κρουαζιερόπλοιων και του τουρισμού.
Ομως εκεί που η πλατεία πλημμύρισε κυριολεκτικά ήταν με την απεργία στις 15 Ιούνη. Πάνω από 4.000 διαδηλωτές έδωσαν την αναγκαία νότα ελπίδας και αισιοδοξίας απέναντι στη ζοφερή πραγματικότητα. Η μαζικότητα δεν ήταν ανάλογη στις 28-29 Ιούνη, μάλιστα στις 29 το Εργατικό Κέντρο δεν στήριξε καν την απεργία με απεργιακή συγκέντρωση. Ομως, συνέχεια υπήρξε με διάφορους τρόπους, και διάθεση και αναζήτηση για κλιμάκωση με στόχο την ανατροπή των μέτρων εκδηλώθηκε ακόμη και μετά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Και αν το βράδυ της ψήφισης η οργή κάποιων εκατοντάδων νεολαίων επιχειρήθηκε από μια ορισμένη αντίληψη να εκτονωθεί στο σπάσιμο των γραφείων των βουλευτών, ωστόσο, και παρά την ευκαιρία που βρήκαν Μπακογιάννη-Μαρκογιαννάκης και άλλοι για να εκφραστούν, το αμέσως επόμενο βράδυ ξαναπλημμύρισαν οι δρόμοι από την πλατεία της Αγοράς προς το λιμάνι, κυρίως αυτή τη φορά από νεολαίους που κατήγγειλαν την κρατική τρομοκρατία και το δολοφονικό πόλεμο στην Αθήνα.
Σε τέτοιες συνθήκες αγωνιστικής ανάτασης του λαού, η Αριστερά λειτούργησε φοβικά απέναντι στην ιδεολογική τρομοκρατία του συστήματος και με τη μόνιμη πλέον εκλογική αγωνία της. Οπως παντού, το ΚΚΕ απείχε καταγγέλλοντας, ενώ ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τη μάσκα του «ακομμάτιστου» κανόνισαν με τις «οργανωτικές επιτροπές» των «αντιοργανωτικών» κάποια καπέλα που τους ενδιέφεραν και σε αντάλλαγμα ανέχθηκαν μια σειρά συχνά άθλιες, τραμπούκικες και αλήτικες, χωρίς υπερβολή, συμπεριφορές απέναντι στον αριστερό πολιτικό λόγο που συστηματικά και ανυποχώρητα κατέθετε η οργάνωσή μας αλλά και δεκάδες απλοί εργαζόμενοι, νεολαίοι και τίμιοι αγωνιστές της πόλης. Κόκκινο πανί στη συμμαχία των ακομμάτιστων το ΚΚΕ(μ-λ) που τολμούσε να αμφισβητήσει τις απαγορεύσεις των αυτόκλητων νταβατζήδων των νέων μορφών πάλης που δοκιμάζει ο λαός μας στην προσπάθειά του να προσπεράσει τους παραδοσιακούς εργατοπατέρες και ν’ αντισταθεί αποτελεσματικά. Το ΚΚΕ(μ-λ), η Ταξική Πορεία, η Πρωτοβουλία Αντίστασης, η Επιτροπή κατά των βάσεων και της εξάρτησης, η Μαθητική Αντίσταση και κάθε άλλο σχήμα όπου συμμετέχουν σύντροφοι και συναγωνιστές στα Χανιά όχι μόνο δεν υποχώρησαν στην κάθε λογής τρομοκρατία τον τελευταίο καιρό, μα σε γενικές γραμμές και παρά τις υψηλές απαιτήσεις της περιόδου καταφέραμε να σταθούμε στο επίπεδο που έχουμε κατακτήσει χρόνια τώρα στην πάλη του λαού και της νεολαίας.
Τρίκαλα
40 (και βάλε) μέρες στην πλατεία…
Από τις πρώτες μέρες αρκετοί Τρικαλινοί συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία της πόλης για να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στο Μνημόνιο, την κυβέρνηση, την ΕΕ και την προωθούμενη από όλους αυτούς πολιτική. Κόσμος που δεν είχε μεγάλη ή σταθερή παρουσία στα κινηματικά πράγματα της πόλης το προηγούμενο διάστημα, με διάθεση να φωνάξει, να αγωνιστεί, να κάνει κάτι για όλα αυτά που βιώνει και ο ίδιος. Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε η μαζική συμμετοχή της νεολαίας τις πρώτες κυρίως μέρες.
Τον αυθορμητισμό των πρώτων ημερών ακολούθησε η αναζήτηση συγκεκριμένου πολιτικού στόχου από πλευράς της «πλατείας» και δημιουργήθηκε η ανάγκη κάποιας στοιχειώδους οργάνωσης. Εκεί η παρέμβαση των δυνάμεων της Αριστεράς δεν ήταν η αναμενόμενη. Κυριάρχησαν σε πρώτη φάση οι αντιοργανωτικές απόψεις και ο αποπροσανατολισμός από τον κύριο πολιτικό στόχο της περιόδου. Οι πρώτες δράσεις ενός δυναμικού κόσμου που παρέμεινε στην «πλατεία», όπως η έκδοση ψηφίσματος, η συμμετοχή στην απεργία της 15/6 και οι δύο πορείες που έγιναν στο κέντρο της πόλης δημιουργώντας κινηματικό γεγονός ήταν αποτέλεσμα παρέμβασης εκείνων των δυνάμεων αλλά και κόσμου που αντιλήφθηκε την αναγκαιότητα να βγει ο αγώνας στο δρόμο και γενικότερα στον τρικαλινό λαό.
Μετά την 48ωρη απεργία στις 28-29/6, το όργιο τρομοκρατίας που ακολούθησε και την ψήφιση στη Βουλή του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, ο κόσμος της πλατείας των Τρικάλων θέλησε να αντισταθεί ξανά, πιο αποφασιστικά αυτή τη φορά. Οι συνελεύσεις εκείνων των ημερών ήταν πιο μαζικές και γεμάτες όρεξη για περαιτέρω δράση, γεγονός εξαιρετικά θετικό καθώς απέδειξε ότι το κλίμα τρομοκρατίας που επέβαλαν η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ δεν κατάφερε να περάσει στον κόσμο που όλο το προηγούμενο διάστημα έδωσε με αξιώσεις τον αγώνα για να μην περάσουν τα νέα μέτρα. Από την άλλη, η παρέμβαση δυνάμεων όπως η αναρχία-αυτονομία αλλά και άλλων που αποπροσανατολίζουν τον αγώνα από τον πολιτικό στόχο και αρέσκονται στην αποθέωση του αντικατασταλτικού έσπειρε αυταπάτες σε αυτή τη φάση.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς, εφόσον δεν είχαν μια συγκεκριμένη και στοχευμένη παρέμβαση όλο το τελευταίο διάστημα, δεν μπόρεσαν να αναδείξουν σε αυτή τη φάση τον πραγματικό εχθρό (το σύστημα και τους εκφραστές του) και οι όποιες παρεμβάσεις γίνανε δεν μπόρεσαν να ανατρέψουν το συνολικότερο κλίμα που είχε δημιουργηθεί. Το τελευταίο διάστημα γίνονται προσπάθειες ώστε η παρέμβασή μας να είναι πιο συνολική απέναντι στα ζητήματα που τίθενται καθημερινά για να ξαναμπεί το κίνημα της πλατείας στο δρόμο του αγώνα ενάντια στη νέα επιδρομή της κυβέρνησης και των ξένων αφεντικών της στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις όλου του λαού.
Συμπερασματικά η πλατεία των Τρικάλων, όπως και όλες φανταζόμαστε, έχει περάσει από πολλές πολιτικές φάσεις. Κανείς σε αυτή τη φάση δεν μπορεί να πει ότι επικρατεί η τάδε αντίληψη έναντι της άλλης. Σε πρώτη φάση πρέπει να δυναμώσουν οι φωνές που λένε ότι ο αγώνας αυτός είναι διαρκής και παρατεταμένος, ότι χρειάζεται να συστρατευτούν όλες οι δυνάμεις για την ανατροπή του μεσοπρόθεσμου προγράμματος και του Μνημονίου. Το κίνημα των πλατειών, όλος αυτός ο κόσμος που συμμετέχει σε αυτό αμείωτα όλο το τελευταίο διάστημα αποδεικνύει ότι υπάρχουν οι δυνάμεις εκείνες που μπορούν και θέλουν να δώσουν αυτή τη μάχη. Σε μια δεύτερη φάση, πιστεύουμε ότι αυτό το κίνημα πρέπει να αποκτήσει έναν ξεκάθαρο πολιτικό στόχο που σε αυτή τη φάση δεν μπορεί να είναι άλλος από την ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ χωρίς μισόλογα και μεσοβέζικες λύσεις. Η προσπάθεια συνένωσης της πλατείας με όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια του λαού σε αυτή την κατεύθυνση είναι το στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε το επόμενο διάστημα.
ΒΟΛΟΣ
Εδώ κι ενάμιση μήνα η παραλία του Βόλου έγινε σταθερό, καθημερινό σημείο συνάντησης και συζητήσεων πλήθους κόσμου, η προσέλευση του οποίου είναι αξιοσημείωτη. Ειδικά τις τρεις πρώτες εβδομάδες καθημερινά συγκεντρώνονταν περίπου 200 άτομα. Η συμμετοχή του κόσμου ήταν αρκετά ικανοποιητική, με τοποθετήσεις βιωματικού χαρακτήρα αλλά και πολιτικού, όπως η έκφραση συνολικής αμφισβήτησης αυτού του σάπιου πολιτικού συστήματος.Στην προσπάθεια οι συνελεύσεις να αποκτήσουν έναν πιο οργανωμένο ρυθμό, συγκροτήθηκαν ομάδες εργασίας και προγραμματίστηκαν συζητήσεις για την παιδεία, την υγεία, τον «Καλλικράτη». Από τις πιο μαζικές και ουσιαστικές συζητήσεις, η συζήτηση για την ανεργία που διοργανώθηκε από την ομάδα ανέργων η οποία πλαισιώθηκε από απολυμένους αλλά και νέους ανέργους
Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφερθεί η απουσία δυνάμεων της Αριστεράς με οργανωμένο τρόπο από τις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων. Με δικαιολογία το κλίμα του «απολιτίκ», του «έξω τα κόμματα» που καλλιεργούσε κομμάτι των αγανακτισμένων, η Αριστερά ή «καμουφλάριζε» την παρουσία της (ΣΥΡΙΖΑ) ή απουσίασε εντελώς, απαξιώνοντας το σύνολο του κινήματος (ΚΚΕ).
Η χρόνια υποχώρηση του κομμουνιστικού κινήματος και η προπαγάνδα του συστήματος με όλα τα μέσα που διαθέτει ενάντια σε κάθε μορφή λαϊκής οργάνωσης είχε ως αποτέλεσμα το «τσουβάλιασμα» των αστικών κομμάτων με τα κόμματα της Αριστεράς, της ξεπουλημένης ηγεσίας της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ με τα σωματεία και τους αγωνιστές συνδικαλιστές. Αυτά τα ζητήματα τέθηκαν σε αρκετές από τις συνελεύσεις. Ετσι λοιπόν, όταν μπήκε, από την αυτοαποκαλούμενη συντονιστική επιτροπή, το ζήτημα της «απαγόρευσης» ύπαρξης πανό συλλογικοτήτων και μοιράσματος προκήρυξης, η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης εργαζομένων και ανέργων, στην οποία συμμετέχει το ΚΚΕ (μ-λ), με παρεμβάσεις και τοποθετήσεις υπεράσπισε το δημοκρατικό δικαίωμα ύπαρξης συλλογικοτήτων και η συνέλευση ψήφισε υπέρ αυτής της άποψης.
Σημαντικό ρόλο, στο μέτρο των δυνατοτήτων της, έπαιξε η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στη διασφάλιση του ενωτικού χαρακτήρα της απεργιακής κινητοποίησης της 15ης Ιούνη ώστε όλες οι συγκεντρώσεις (εκτός του ΠΑΜΕ) να ενωθούν σε μια ενιαία πορεία, αναγκάζοντας την ηγεσία του ΕΚΒ να συρθεί και να οδηγήσει την πορεία στο χώρο συγκέντρωσης των αγανακτισμένων. Η πορεία που ακολούθησε ήταν από τις πιο μαζικές για τα δεδομένα του Βόλου, με μετριοπαθείς εκτιμήσεις να υπολογίζουν 3.000 άτομα.
Οι εξελίξεις που ακολούθησαν τις μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα βρήκαν τους αγανακτισμένους του Βόλου να συνεχίζουν τον αγώνα ενάντια στο μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Αποφασίστηκε και έγινε συνέλευση και σε άλλη συνοικία του Βόλου σε μια προσπάθεια διεύρυνσης του κόσμου και ανοίγματος των ζητημάτων.
Παρ’ όλα αυτά, η 48ωρη απεργία 28-29 Ιούνη δεν είχε την ανάλογη προετοιμασία και συμμετοχή με την προηγούμενη. Σε αυτό ρόλο έπαιξε και η απουσία μιας συνολικής τοποθέτησης από πλευράς Αριστεράς όσον αφορά τις διατάξεις του μεσοπρόθεσμου και ανάλυσης ενάντια στο εκλογικίστικο κλίμα που προωθείται και στον ανασχηματισμό της κυβέρνησης. Αντίθετα, μπήκαν ζητήματα με πιο έντονο τρόπο όπως του δημοψηφίσματος, της διαγραφής του χρέους και της παύσης πληρωμών ως βημάτων «περαιτέρω πολιτικοποίησης του κινήματος», ενώ οι πρωτοβουλίες για παρεμβάσεις σε χώρους δουλειάς και γειτονιές ήταν μεμονωμένες.
Σίγουρα τα «ελλείμματα» που παρουσιάστηκαν σε αυτό το κίνημα δεν μειώνουν το μεγαλειώδη και πρωτόγνωρο χαρακτήρα του. Οι λαϊκές δυνάμεις εδώ κι ενάμιση μήνα γεμίζουν τις πλατείες τους, διαδηλώνουν κι αγωνίζονται. Η αγανάκτηση κι η οργή μετατράπηκε σε αποφασιστικότητα, αγώνα και αντίσταση. Η ανελέητη κρατική καταστολή με χημικά και ξύλο δεν κατάφερε να στείλει τον κόσμο σπίτι του. Στο Βόλο η παραλία εξακολουθεί να είναι σημείο συνάντησης και συζητήσεων κόσμου που αναζητεί αγωνιστικές διεξόδους ενάντια στην άνευ προηγουμένου επίθεση.
ΞΑΝΘΗ
Οι συνελεύσεις στην πλατεία της Ξάνθης, αν και όχι πολύ μαζικές, ξανάφεραν την πολιτική συζήτηση και δράση στο κέντρο της πόληςΟι συγκεντρώσεις στην πλατεία της Ξάνθης ποτέ δεν πήραν πολύ μαζικά χαρακτηριστικά. Ξεκίνησαν με 200-300 άτομα, έφτασαν τα 500 τις πρώτες Κυριακές και σιγά σιγά φυλλορρόησαν. Οι συνελεύσεις τις πρώτες μέρες γίνονταν πολύ αργά το βράδυ και ήταν χαοτικές και άμαζες. Στη συνέχεια άρχισαν να γίνονται πολύ πιο νωρίς, μαζικοποιήθηκαν και αναβάθμισαν τη λειτουργία τους. Συμμετείχαν γύρω στα 200 άτομα, κυρίως νέοι μισοαπασχολούμενοι, άνεργοι και λίγοι φοιτητές, αλλά και μεγαλύτεροι επαγγελματίες και υπάλληλοι. Μετά όμως από την απεργία της 15ης Ιούνη οι συνελεύσεις άρχισαν να φθίνουν, με αποτέλεσμα στην τόσο σημαντική 48ωρη απεργία οι αγανακτισμένοι της Ξάνθης να μην μπορούν να κάνουν κάποια ξεχωριστή δράση.
Τις πρώτες μέρες επιχειρήθηκε από λίγους ακροδεξιούς και «σπίθες» να επιβληθούν εθνικιστικές απόψεις. Δεν τους πέρασε, όμως, απομονώθηκαν και περιορίστηκαν στο ρόλο του περιοδικού προβοκάτορα της συζήτησης. Ολως παραδόξως δεν υπήρξαν ελληνικές σημαίες, δεν επικράτησαν απόψεις ότι «πάνω απ’ όλα είμαστε Ελληνες» κ.λπ. Αντιθέτως, μάλιστα, η πρόταση να γραφεί το πρώτο κείμενο της συνέλευσης στα ελληνικά και στα τούρκικα έγινε αποδεκτή χωρίς αντιδράσεις.
Από κει και πέρα, δύο ήταν τα βασικά ζητήματα που τέθηκαν. Το πρώτο αναφερόταν στην προβολή της αντίληψης ότι τα κόμματα και οι οργανώσεις δεν έχουν θέση στην πλατεία και το δεύτερο στον προσανατολισμό του κινήματος, αν δηλαδή βασικός στόχος είναι το να μην περάσει το μεσοπρόθεσμο ή αν η συνέλευση θα εξελιχθεί σε ένα «κύτταρο άμεσης δημοκρατίας».
Από καμιά οργάνωση δεν επιχειρήθηκε να σπάσει το «ακομμάτιστο» κλίμα μέσω της διακίνησης έντυπου υλικού (πέρα από την ανάρτηση ενυπόγραφων πανό). Ηταν τόσο λίγοι στην πλατεία και είμαστε τόσο γνωστοί στην Ξάνθη, που δεν κρίθηκε αναγκαίο κάτι τέτοιο. Φρόντισαν άλλωστε κάποιοι καλοθελητές να «καταγγείλουν» από την αρχή ότι στη συνέλευση παρεμβαίνει οργανωμένα η Πρωτοβουλία Αντίστασης, κάτι που δεν έκανε φυσικά καμία αίσθηση στον κόσμο. Η «μάχη» επομένως δόθηκε μέσα στις συνελεύσεις με αναλυτικές τοποθετήσεις και ολοκληρώθηκε με την απεργία της 15ης Ιούνη όταν, ύστερα και από κάλεσμα της συνέλευσης, εκατοντάδες διαδηλωτές από τα μπλοκ της Πρωτοβουλίας Αντίστασης, του σωματείου του Καζίνου και της ΕΜΔΥΔΑΣ γέμισαν την πλατεία με τα πανό τους και τις κόκκινες σημαίες.
Θα πρέπει βέβαια να σημειωθεί ότι η άποψη «έξω τα κόμματα» δεν είχε κάποιον οργανωμένο πολιτικό εκφραστή. Περισσότερο ήταν μια γενική διάχυτη αντίληψη σε κόσμο που πρωτοκατέβαινε στο δρόμο, καλλιεργημένη και από το σύστημα, ενώ στην αρχή έγινε αποδεκτή για λόγους ενότητας και από κόσμο που είχε κάποια χαλαρή σχέση με το κίνημα.
Οσον αφορά τον προσανατολισμό του κινήματος της πλατείας, η άποψη για συγκεκριμένο πολιτικό προσανατολισμό, για απαίτηση να μην περάσει το μεσοπρόθεσμο και για ανατροπή του μνημονίου κέρδιζε έδαφος όταν η συνέλευση είχε κόσμο και παλευόταν με συγκεκριμένες προτάσεις, ενώ τις άλλες φορές υποχωρούσε μπροστά σε απόψεις για άμεση δημοκρατία, ΕΛΕ, χαριστικά παζάρια και άλλα τέτοια γραφικά. Σαν αποτέλεσμα αυτών ήρθε και η φυσιολογική φθορά, η αδυναμία πραγματοποίησης πολιτικών δράσεων (οι αποφάσεις για δύο πορείες δεν μπόρεσαν να υλοποιηθούν λόγω μικρής συμμετοχής) και το σταμάτημα στην ουσία των συνελεύσεων μετά τη 48ωρη.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η Πρωτοβουλία Αντίστασης δεν κατόρθωσε να παρέμβει συνολικά και αποφασιστικά, μολονότι συζήτησε το θέμα από τη δεύτερη κιόλας μέρα. Οι απόψεις και κυρίως η στάση των πολιτικών τάσεων που δρουν σ’ αυτήν ήταν διαφορετικές. Από τη συνεχή παρέμβαση (που υποστήριξαν και έκαναν τα μέλη του ΚΚΕ(μ-λ) για όσο διάστημα οι συνελεύσεις είχαν μια στοιχειώδη μαζικότητα) ως τη σποραδική παρουσία ή την πλήρη απαξίωση. Αυτό είναι ένα ζήτημα που έτσι κι αλλιώς θα τεθεί το επόμενο διάστημα, όχι τόσο απολογιστικά όσο σαν αναγκαιότητα συμμετοχής στα λαϊκά ξεσπάσματα που βρίσκονται μπροστά μας.
Αρτα
Είναι φανερό ότι ο πρώτος κύκλος αυτών των λαϊκών συνελεύσεων στην πλατεία και η δυναμική που δημιούργησε έκλεισε με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου στη Βουλή. Για πρώτη φορά στην πόλη μας ένας τόσος μεγάλος αριθμός συμπολιτών μας –πάνω από εκατό καθημερινά- συμμετείχε στις διαδικασίες που ανοίχτηκαν στην πλατεία. Ακουσε, μίλησε στη συνέλευση, συνδιαμόρφωσε αποφάσεις, συμμετείχε στην υλοποίησή τους. Νεολαίοι, εργαζόμενοι και άνεργοι στην πλειοψηφία τους, αρκετοί μαθητές και φοιτητές των ΤΕΙ. Ενα δυναμικό νέο στις κινηματικές διαδικασίες, που μέσα από τις συζητήσεις στην πλατεία άρχισε να γνωρίζει, να μαθαίνει, να προβληματίζεται. Ενα δυναμικό που κουβαλούσε τη ζωντάνια και τη διάθεση να δώσει, να προσφέρει. Ολα αυτά φάνηκαν στις θεματικές συζητήσεις που έγιναν στην πλατεία (παιδεία, υγεία-περίθαλψη, εργασιακές σχέσεις-ανεργία), αλλά και στις δράσεις μας στην πόλη. Δράσεις και ακτιβίστικες, όπως η ανάρτηση γιγαντοπανό στα ιστορικά μνημεία της πόλης, η αντισυγκέντρωση της 26ης Ιούνη στον εορτασμό της απελευθέρωσης της Αρτας. Δράσεις και κινηματικές, όπως το συλλαλητήριο στις 21 Ιούνη στο κέντρο της πόλης με συμμετοχή διακοσίων ατόμων, που κατήγγειλε όλο το πολιτικό προσωπικό που στηρίζει το μνημόνιο και τα μέτρα, με τις μαζικές αφισοκολλήσεις και με τη συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις και πορείες της 15 και της 28-29 Ιούνη.Δεν έλειψαν βέβαια και οι προσπάθειες είτε να χρωματιστεί «πατριωτικά» είτε να χρωματιστεί απολίτικα, έχοντας στο στόχαστρο ό,τι κινούνταν με κομματική υπογραφή. Η οργάνωσή μας ένιωσε αυτή την πίεση και στο μοίρασμα της κομματικής προκήρυξης και στις τοποθετήσεις της στην πλατεία το πρώτο διάστημα. Η επιμονή και συνέχεια στην παρέμβασή μας συνέβαλε στην πολιτικοποίηση των διαδικασιών της συνέλευσης, στον εξωστρεφή προσανατολισμό της και σε αποφάσεις-αναζητήσεις πέρα από λογικές διαχείρισης, κυβερνητικών λύσεων και αλλαγής του πολιτικού σκηνικού.
Η κούραση και η απογοήτευση, φυσιολογικά συναισθήματα για ένα δυναμικό που πρώτη φορά τολμούσε να βγει από το σπίτι του, αποτυπώνονται στις τελευταίες συνελεύσεις και παρεμβάσεις της πλατείας, όπως στην άμαζη πορεία που έγινε την 1η Ιούλη για την καταδίκη της κρατικής βίας και καταστολής.
Τα μέτρα ψηφίστηκαν. Η εφαρμογή τους είναι μπροστά μας. Η πολιτική στόχευση, ο προσανατολισμός και τα χαρακτηριστικά αυτού του κινήματος αλλάζουν. Η γείωσή του με τους χώρους δουλειάς, εκεί που θα υλοποιείται το μεσοπρόθεσμο, με τις γειτονιές, εκεί που θα αγκομαχάει η λαϊκή οικογένεια από τη φορομπηξία, είναι το επόμενο στοίχημα. Είναι και όρος ύπαρξής του.
ΚΑΡΔΙΤΣΑ
«…στους δρόμους τώρα γράφεται μια νέα ιστορία»
Η ψήφιση του «μεσοπρόθεσμου» και του «εφαρμοστικού νόμου» σηματοδοτεί το κλείσιμο αυτού του πρώτου γύρου και έτσι έχουν νόημα κάποια σημεία αποτίμησης της «πλατείας της Καρδίτσας». Μια αρχική επισήμανση αφορά την κοινωνική προέλευση του κόσμου της πλατείας. Κυρίως μεσαία στρώματα, δημόσιοι υπάλληλοι (πολλοί δάσκαλοι-καθηγητές), ελεύθεροι επαγγελματίες (δικηγόροι, μηχανικοί κ.λπ.). Ηταν φανερή η απουσία τόσο της αγροτιάς αλλά και εργαζομένων -ανέργων σήμερα- από το χώρο της οικοδομής ή επιχειρήσεων που κλείνουν, όπως και εκείνου του κομματιού της πόλης που ζει στη φτώχεια και την ανέχεια και δεν ήρθε στην πλατεία. Οι εξορμήσεις στα χωριά την παραμονή της διήμερης απεργίας και η επαφή με τον κόσμο αυτό κατά την περίοδο που γίνονταν οι πολιτιστικές εκδηλώσεις «Καραϊσκάκια» δεν αρκούσε να καλύψει το κενό.
Σημαντική ήταν η συμβολή της νεολαίας στην υπόθεση. Σπουδαστές των ΤΕΙ, φοιτητές της Κτηνιατρικής, μαθητές των σχολείων της πόλης, άνεργοι πτυχιούχοι έδωσαν ένα ξεχωριστό στίγμα αυθορμητισμού, ζωντάνιας και προσφοράς. Αυτό το τελευταίο κάποια στιγμή τέθηκε από τη μεριά τους -όχι με καλό τρόπο- ως παράπονο για ασυνέπεια των «μεγάλων», αλλά ξεπεράστηκε δημιουργικά, όπως αποτυπώθηκε στη συνέχεια.
Δεν εμφανίστηκαν στην πλατεία ακροδεξιοί, χρυσαυγίτες, εθνικιστικά στοιχεία κ.λπ. Συμμετείχαν μέλη οργανώσεων της Αριστεράς (πλην ΚΚΕ) αλλά και από τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Γενικά δεν υπήρξαν φωνές αποκλεισμού κομμάτων, οργανώσεων και οι όποιες αναφορές γίνονταν είχαν την έννοια της αποφυγής καπελώματος. Η θέση της οργάνωσης ότι όλοι χωράμε στην πλατεία, κόντρα στη συστημική προπαγάνδα αποκλεισμών και διαχωρισμών, έγινε πράξη. Βοήθησε σ’ αυτό και μια προϊστορία κοινών δράσεων στην περιοχή (Αντιπολεμική επιτροπή, δημοτικό σχήμα, Πρωτοβουλία εργαζομένων, Κοινή Δράση Εκπαιδευτικών) που έχουν οικοδομήσει μια κουλτούρα συνεργασίας, διαλόγου και μια ποιότητα στην αντιπαράθεση απόψεων και λογικών. Εχει κατοχυρωθεί και θα πρέπει να διαφυλαχθεί η συνεργασία, η εμπιστοσύνη, η ανεκτικότητα που θα υπηρετούν τον κοινό στόχο της ανατροπής της επίθεσης.
Αυτό το τελευταίο ήταν που καταγράφηκε ως πολιτικός στόχος της πλατείας. Τα «πάρτε πίσω το μνημόνιο, όχι στο μεσοπρόθεσμο, δεν χρωστάμε - δεν πουλάμε - δεν πληρώνουμε» ήταν τα συνθήματα-αιτήματα της πλατείας. Δεν υιοθετήθηκαν -παρ' ότι τέθηκαν- ζητήματα όπως να πέσει η κυβέρνηση, διαγραφή/επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, στήριξη της ΕΛΕ κ.λπ. Οπως αποφεύχθηκε δευτερεύοντα ζητήματα (αυτοδιοικητικά) να γίνουν πρωτεύοντα. Το μέγεθος αυτού του σημειώματος δεν επιτρέπει να χωρέσουν όλα αυτά που συνέβησαν τις περασμένες έξι εβδομάδες. Ενδεικτικά φωτογραφικό υλικό από δράσεις, παρεμβάσεις, εκδηλώσεις, κ.ά. υπάρχουν στο http://antigeitonies.blogspot.com/2011/07/48.html
Αξίζει ιδιαίτερη αναφορά στις 5 συναυλίες που έγιναν και την αφιλοκερδή συμμετοχή ντόπιων καλλιτεχνών και σχημάτων, στις δύο συζητήσεις για την παιδεία και το Μεσοπρόθεσμο και στο θεατρικό δρώμενο που προηγήθηκε της δεύτερης συζήτησης (παραμονή της απεργίας) με τον διάλογο-αντιπαράθεση απεργού και απεργοσπάστη. Ιδιαίτερη ήταν η διαδήλωση με τη δημοτική μπάντα (που έδωσε το «παρών» στην πλατεία) μπροστά να παίζει και να ακολουθούν οι διαδηλωτές με συνθήματα. Τρίτη 28/6 και Τετάρτη 29/6, τέσσερεις διαδηλώσεις πρωί–βράδυ δεν ξανάδαν οι Καρδιτσιώτες. Μαζικότατες, μαχητικότατες, με τις βραδινές να ξεκινούν με ανακοίνωση από την εξέδρα των Εκδηλώσεων «Καραϊσκάκια», με τα χειροκροτήματα των παρευρισκομένων, και την πρωινή της Τετάρτης να πάει και μέσα στη λαϊκή αγορά. Ενα διήμερο που συγκλόνισε την πόλη και τους πολίτες της. Και αυτούς που συμμετείχαμε και τους θεατές. Περιττή η αναφορά στο ΚΚΕ και την αμηχανία του.
Κλείνοντας, δυο λόγια για την παρέμβαση της οργάνωσης. Το ΚΚΕ(μ-λ) υπήρξε φωνή ηρεμίας και προσφοράς, κόντρα σε γκρίνιες και προσωρινές απογοητεύσεις. Πρόβαλε με συνέπεια, χωρίς τακτικισμούς και ηγεμονίστικες εκτροπές, την υλοποίηση της δράσης, των παρεμβάσεων και του αγώνα ως μοναδικού δρόμου. Κερδίσαμε την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη του κόσμου, απαραίτητα στοιχεία για να δυναμώσει και να πολιτικοποιηθεί παραπέρα η σχέση μας μαζί του.
Ο κόσμος συνεχίζει να μαζεύεται στην πλατεία. Συνεχίζει να συζητά, να αναζητά τα επόμενα βήματα που πρέπει να γίνουν. Την Τετάρτη 6/7 έγινε προβολή βίντεο για την καταστολή στην Αθήνα. Η αναμέτρηση με τη βαρβαρότητα συνεχίζεται. Η πλατεία δεν γυρίζει πίσω...
Κοζάνη
Εδώ και ένα μήνα ο λαός σε όλη τη χώρα πήρε την κατάσταση στα χέρια του, βγαίνοντας στο δρόμο, με όποια πολιτικά εφόδια και βαρίδια είχε, για να διαμαρτυρηθεί. Απ' τον αγώνα αυτό δεν θα μπορούσε να λείπει ο εργαζόμενος και άνεργος κόσμος της Κοζάνης, μιας πόλης με πολλά και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.Ολα ξεκίνησαν με ένα πανελλαδικό κάλεσμα στο οποίο ανταποκρίθηκαν αυθόρμητα οι πολίτες της Κοζάνης. Στη συγκέντρωση συμμετείχαν γύρω στα 500 άτομα. Αν και δεν υπήρχε ιδιαίτερος παλμός, έγινε μια πολύωρη διαμαρτυρία στο τέλος της οποίας έλαβε χώρα η πρώτη λαϊκή συνέλευση αγανακτισμένων πολιτών Κοζάνης. Απο τότε και κάθε μέρα ο κόσμος συγκεντρώνεται στις 8 το απόγευμα στην κεντρική πλατεία, στο ρολόι, όπου συζητάει ό,τι τον απασχολεί. Οι συνελεύσεις πραγματοποιούνται άλλοτε με μεγάλη μαζικότητα και άλλοτε με μικρή.
Οι δυσκολίες του εγχειρήματος ήταν χαρακτηριστηκές. Για πρώτη φορά ένα ετερόκλητο πλήθος με πολλές και διαφορετικές απόψεις και χωρίς καμία κινηματική εμπειρία προσπάθησε να συζητήσει και να καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα. Αρχικά χωρίς αποτέλεσμα. Το θετικό είναι ότι ο κόσμος ξεπέρασε αυτές τις δυσκολίες, άφησε το σπίτι του, γνώρισε τους συμπολίτες του και συζήτησε με αυτούς.
Αποτέλεσμα της προσπάθειας ήταν η συγγραφή κάποιων κειμένων και η οργάνωση εξορμήσεων και παρεμβάσεων, με πιο σημαντική τη συμμετοχή των αγανακτισμένων πολιτών με πανό και κείμενο στην απεργία στις 15/6, όπου και συμπορεύτηκε με το πρωτοβάθμιο σωματείο των εργαζομένων της Δ.Ε.Η. «Εργατική αλληλεγγύη».
Κατά τη διάρκεια της απεργίας των εργαζομένων στη Δ.Ε.Η., η πλατεία πήρε κι άλλη πνοή. Η καθημερινή παρέμβαση του εν λόγω σωματείου στην πλατεία κι η συμμετοχή σε αυτήν μερίδας κόσμου από τη λαϊκή συνέλευση νομιμοποίησαν την παρουσία των σωματείων. Μεγάλο αρνητικό αποτέλεσε το γεγονός ότι, παρά την πολυήμερη απεργία και τη μεγάλη συμμετοχή των εργαζομένων σε αυτήν, δεν έλαβε χώρα ούτε μία γενική συνέλευση των εργαζομένων στο χώρο εργασίας, με ευθύνη και των δύο σωματείων που παρεμβαίνουν στους εργαζόμενους.
Στις 29/6, μέρα ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου και άγριας καταστολής των διαδηλώσεων, ο αναρχικός χώρος προχώρησε σε κατάληψη του Εργατικού Κέντρου Κοζάνης με σκοπό τη δημιουργία ενος κέντρου αντιπληροφόρησης. Αναχωρώντας, λοιπόν, την πιο κρίσιμη στιγμή, από την πλατεία, το κέντρο της πόλης και τον ίδιο τον κόσμο, ο αναρχικός χώρος επέλεξε για μία ακόμη φορά την απομόνωση μιας κατάληψης και τη σιγουριά των στενών πολιτικών του επαφών. Αν και έγιναν προσπάθειες κοινής δράσης και συμπόρευσης των αγανακτισμένων και της κατάληψης, το πολιτικό πλαίσιο που έθετε η κατάληψη για τα σωματεία και τη λειτουργία τους, τσουβαλιάζοντας αφοριστικά ηγεσίες και πρωτοβάθμια σωματεία, δεν επετρέψε την ταύτιση. Παρ' όλα αυτά έγιναν κάποιες κοινές παρεμβάσεις, καλώντας σε κοινή κινητοποίηση με στόχο την καταγγελία του οργίου καταστολής και τη συνέχιση του αγώνα, λίγο πριν το κλείσιμο της κατάληψης.
Η τελευταία συνέλευση, αν και άμαζη, στο πνεύμα της συνέχισης του αγώνα, αποφάσισε να διοργανώσει πολιτική εκδήλωση-συζήτηση την Τετάρτη 13/6 στην κεντρική πλατεία, με θέμα: τι είναι το Μεσοπρόθεσμο και πώς συνεχίζουμε τον αγώνα.
Το Κ.Κ.Ε.(μ-λ) στην Κοζάνη προσπάθησε με τις μικρές του δυνάμεις να έχει καθημερινή παρουσία και πολιτική παρέμβαση στην πλατεία και στις συνελεύσεις, συμβάλλοντας όσο μπορεί στην ανάπτυξη του αγώνα και στην πολιτικοποίηση της συζήτησης. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, μοιράστηκαν κείμενα τις ημέρες της απεργίας καθώς και κείμενο αλληλεγγύης και στήριξης της απεργίας των εργαζομένων της Δ.Ε.Η.
