Υγειονομικός χάρτης: Ανάγκη ή πρόσχημα;

Κάθε σημαντική αλλαγή (για να χρησιμοποιήσουμε έναν ουδέτερο όρο) προϋποθέτει μια ιδεολογική-πολιτική επίκληση. Έτσι και η σημερινή κυβέρνηση προσπαθεί να θεμελιώσει τις πολιτικές της επιλογές πάνω σε μια θεωρητική-επιστημονικοφανή βάση. Οι αντιδραστικές αλλαγές που δρομολογούνται στον τομέα της δημόσιας περίθαλψης εντάσσονται μέσα σε αυτόν τον κανόνα. Είναι βλέπετε και το μνημόνιο…
Ο υγειονομικός χάρτης είναι θεωρητικά ένα σχέδιο δυναμικό που εξελίσσεται αέναα, σύμφωνα με τις υγειονομικές ανάγκες του πληθυσμού. Με βάση αυτόν και κάποια στατιστικά δεδομένα θα μπορούσε (πάντα θεωρητικά) να χαραχθεί η πολιτική υγείας της πολιτείας. Μόνο που μια τέτοια ανάγκη δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με το κεφάλαιο στην εξουσία, με την κυριαρχία του πάνω στις ζωτικές (κυριολεκτικά) λαϊκές ανάγκες.

Έτσι, λοιπόν, ο υγειονομικός χάρτης μετατρέπεται σε πρόσχημα στη βάση του οποίου διαμορφώνονται και επιχειρείται να εφαρμοστούν πολιτικές που μόνο τις ανάγκες του λαού δεν υπηρετούν. Για παράδειγμα, το πού και ποιας δυναμικότητας νοσοκομεία θα λειτουργήσουν έχει άμεση σχέση με τις προτεραιότητες που θέτει κάθε φορά το κεφάλαιο. Σήμερα είναι ολοφάνερο ότι εφαρμόζεται μια βαθειά ταξική, αντιλαϊκή, αντεργατική πολιτική μείωσης του κόστους της περίθαλψης, ιδιωτικοποίησης, κερδοφόρων τμημάτων της, μετακύλισης του κόστους της στις πλάτες των ασθενών, εμπορευματοποίησης του κοινωνικού αγαθού της υγείας. Οι διάφορες μελέτες ή «μελέτες» έρχονται να υπηρετήσουν την πολιτική των περικοπών και της δραστικής μείωσης του κρατικού τομέα.
Διάφοροι «σοφοί» και «επιστήμονες» επιστρατεύονται για να εκπονούν μελέτες με βασικό παρονομαστή την εξοικονόμηση πόρων και την ανταποδοτικότητα. Καλοπληρωμένοι «αναλυτές» και καθηγητές –ορισμένοι επιφανή στελέχη του συστήματος, κάποιοι από αυτούς σύμβουλοι του πρωθυπουργού– έχουν βαλθεί να περάσουν στον κόσμο ότι για τα κακως κείμενα φταίνε οι σπατάλες, οι ρεμούλες, η ανοργανωσιά, η έλλειψη μηχανοργάνωσης, η κακοδιαχείριση και… τράβα κορδέλα. Θα ήμασταν φυσικά οι τελευτίοι που θα υπερασπιζόμασταν το σημερινό στάτους. Μόνο που οι σκοπιμότητές τους είναι προφανείς και διόλου αθώες.
Πίσω από τον κουρνιαχτό βρίσκεται η πρόθεση της συρρίκνωσης του δημόσιου τομέα της περίθαλψης. Στη σκοπιμότητα αυτή περίοπτη θέση κατέχουν οι συγχωνεύσεις-καταργήσεις-μεταφορές-ενοποίησεις νοσοκομείων ή και τμημάτων νοσοκομείων. Έτσι, λοιπόν, κραυγάζουν οι «επαΐοντες» για τα πολλά νοσοκομεία που βρίσκονται σε μια περιοχή (σε έναν νομό, ας πούμε) που πρέπει να «διασυνδεθούν λειτουργικά» –πόσο ντελικάτη έκφραση, αλήθεια! Δεν είναι «ολοκληρωμένα» κάποια νοσοκομεία μας λένε –και γιατί δεν ολοκληρώθηκαν, τους ρωτάμε. Αντιμετωπίζουν σοβαρές ελλείψεις αλλά –και γιατί θα πρέπει να συγχωνευτούν ή να σβήσουν από τον χάρτη, πσρακαλώ. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με αντίστοιχου χαρακτήρα «επιχειρήματα» που σκόπιμα πλασάρονται. Σταματάμε εδώ.
Από την πρώτη του Απρίλη το υπουργείο Υγείας θα αρχίσει να δημοσιοποιεί τις προθέσεις του (μέσω κατά παραγγελίαν «μελετών»). Για το ποια νοσοκομεία πρέπει να κλείσουν (ανεξάρτητα του πώς θα βαφτίσουν το κλείσιμο). Θα ακολουθήσει δίμηνη «διαβούλευση» –έτσι ονομάτισαν την ανάρτηση στο διαδίκτυο– και από την 1η Ιούνη θα τεθεί σε εφαρμογή το σχέδιο που θα μπορούσε να ονομαστεί «μείωση του αριθμού των υπηρεσιών δημόσιας περίθαλψης». Τα κατευθυνόμενα δημοσιεύματα του Τύπου κάνουν λόγο για περίπου 30% των υποδομών δημόσιας περίθαλψης που είναι «προβληματικές». Μιλάμε για περίπου 15 νοσοκομεία στην Αττική και σχεδόν 40(!) στην επικράτεια. Δίπλα σε αυτά αναφορές για το πόσα νοσοκομεία έκλεισαν απ' όπου πέρασε η λαίλαπα του ΔΝΤ (έτσι, για να προϊδεαζόμαστε).

Έδω ακριβώς είναι που υπεισέρχεται ο υγειονομικός χάρτης της χώρας για να «τεκμηριώσει» με επιστημονικοφανή τρόπο αντιλαϊκές επιλογές. Ας λάβει υπόψιν του κάθε καλοπροαίρετος αναγνώστης ότι ο όποιος υγειονομικός χάρτης παρουσιαστεί συμπεριλαμβάνει τόσο τον δημόσιο όσο και τον ιδιωτικό τομέα της περίθαλψης σε κάθε γεωγραφική περιοχή. Το κλασικό πλεόν ερώτημα του γιατί δεν υπάρχει ούτε μια δημόσια μαιευτική κλινική σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων στα βόρεια προάστια της Αττικής έχει προφανή απάντηση: μα ακριβώς επειδή εκεί βρίσκονται τα μεγαθήρια του ιδιωτικού τομέα!
Συμπληρωματικός, λοιπόν, ο ρόλος των δύο τομέων ή, για να το πούμε διαφορετικά, δεν χρειάζονται δημόσιες υπηρεσίες περίθαλψης εκεί που ο πληθυσμός είναι «καλυμμένος» από τον ιδιωτικό τομέα.
Το βασικό ερώτημα, ωστόσο, θα συνεχίσει να παραμένει: Μπορεί ο λαός να αποδεχτεί το κλείσιμο νοσοκομείων, τη χειροτέρευση της παρεχόμενης περίθαλψης, τα ράντζα που θα βγαίνουν… έξω από τα εναπομείναντα νοσοκομεία, τις λίστες αναμονής που θα ξεχειλίσουν, την αθλιότητα των πτωχοκομείων του μέλλοντος που του ετοιμάζουν; Ό,τι και να σκαρφιστούν, η πραγματικότητα θα συνεχίσει να είναι αμείλικτη.

ΚΑΝΕΝΑ ΚΛΕΙΣΙΜΟ, ΚΑΜΙΑ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΗ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ!

ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΓΙΑ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΛΑΟ!