Κινητοποιήσεις των εργαζομένων σε Cosmote και Wind

Μετά τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων της Intracom, σειρά πήραν οι εργαζόμενοι στην Cosmote και στη Wind, οι οποίοι μαζικά εκδήλωσαν την αντίθεσή τους στις αποφάσεις των διοικήσεων των εταιριών.
Στην Cosmote ανακοινώθηκαν 120 απολύσεις με τη μέθοδο της παραίτησης και με αντάλλαγμα ένα οικονομικό πακέτο που ξεπερνά τη νόμιμη αποζημίωση. Μάλιστα, δόθηκε η δυνατότητα και σε άλλους εργαζόμενους (εκτός από τους 120) να παραιτηθούν παίρνοντας το ίδιο πακέτο αποζημίωσης.
Σε μια πολύ μαζική γενική συνέλευση την Τετάρτη 2 Μάρτη, σχεδόν χίλιοι εργαζόμενοι της Cosmote αποφάσισαν 48ωρη απεργία για την Πέμπτη 3 και την Παρασκευή 4 Μάρτη. Η απεργία είχε μεγάλη συμμετοχή και αρκετά μαζική περιφρούρηση. Σημαντική ήταν και η συμμετοχή των εργαζόμενων στη συγκέντρωση έξω από το υπουργείο Εργασίας την πρώτη μέρα της.
Η διοίκηση της εταιρίας δεν έκανε πίσω και μάλιστα προσέφυγε στα δικαστήρια τα οποία έκριναν την απεργία παράνομη. Στη νέα γενική συνέλευση την Πέμπτη 10 Μάρτη η συμμετοχή των εργαζόμενων ήταν μικρότερη, με βάση και το γεγονός ότι την επόμενη μέρα έληγε η προθεσμία που είχε θέσει η εταιρία για να γίνουν οι ...εθελούσιες παραιτήσεις, παρόλ' αυτά αποφασίστηκε νέα 24ωρη απεργία για την επόμενη Τετάρτη.

Στη Wind οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν από τις 17 Φλεβάρη, αφού η διοίκηση ανακοίνωσε στο Δ.Σ. του σωματείου ότι θα κόψει την επιπλέον αμοιβή των τεχνικών που εργάζονταν στην τεχνική υποστήριξη με το καθεστώς της ετοιμότητας εργασίας (stand by). Πρόκειται για καταστρατήγηση της επιχειρησιακής σύμβασης που έχει υπογράψει το σωματείο με τη διοίκηση, η οποία έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση των αποδοχών των τεχνικών από 600 μέχρι 1500 ευρώ. Οι τεχνικοί αντέδρασαν με αποχή από την εργασία ετοιμότητας, κάτι που συνεχίζεται μέχρι τώρα. Οι εργαζόμενοι της Wind συμμετείχαν μαζικά στην πανεργατική απεργία στις 23 Φλεβάρη και είχαν νέα 24ωρη απεργία την 1η Μάρτη.
Προφανώς οι δυο περιπτώσεις δεν είναι ίδιες. Στην Cosmote το ζήτημα έχει πιο σημαντικές πολιτικές διαστάσεις, καθώς είναι πολύ πιθανό στο βάθος να υπάρχουν σχέδια είτα για συγχώνευση με τον ΟΤΕ, είτε για ξεπούλημα, είτε και τα δύο.
Ομως, δεν είναι τυχαίο ότι ο κλάδος των τηλεπικοινωνιών δείχνει να είναι ...πρωτοπόρος στην εφαρμογή των πιο αντεργατικών πολιτικών των μειώσεων αποδοχών και των απολύσεων. Πρόκειται για έναν κλάδο ο οποίος παρουσιαζόταν ως ...το μέλλον της ελληνικής οικονομίας, με μεγάλες και ισχυρές εταιρίες με διεθνή παρουσία. Το σίγουρο είναι ότι οι μέτοχοι των μεγάλων αυτών εταιριών θησαύρισαν όλα αυτά τα χρόνια κι αυτό έγινε, φυσικά, χάρη στη δουλειά των εργαζόμενων. Αυτών, δηλαδή, που σήμερα πληρώνουν με τον πιο βάρβαρο τρόπο τη μείωση (αν όχι το ...ενδεχόμενο μείωσης) των κερδών τους.
Αυτός, λοιπόν, ο κλάδος περνά στην επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους. Σε εργαζόμενους που δεν είναι ιδιαίτερα μαθημένοι σε συνδικαλιστικούς αγώνες, αλλά που, αντίθετα, πολλοί από αυτούς είχαν την αυταπάτη ότι τα ...παλιά καλά χρόνια θα συνεχίζονταν για πάντα. Κι όμως αυτός ο κόσμος, όσο κι αν δεν είναι μαθημένος σε συνελεύσεις, απεργίες και κινητοποιήσεις, αποδεικνύει καθημερινά ότι είναι διατεθειμένος ...να μάθει! Η συμμετοχή στις συνελεύσεις ξεπερνά κάθε προηγούμενο, οι αποφάσεις για 24ωρες ή 48 ωρες απεργίες παίρνονται με άνετες πλειοψηφίες και η συμμετοχή σε αυτές είναι εντυπωσιακή.
Ολα αυτά είναι ελπιδοφόρα μηνύματα απέχουν ακόμα από το να γίνουν μια πραγμτική δύναμη που δε θα διαμαρτύρεται μόνο, αλλά θα διεκδικεί και θα νικά. Και γι' αυτό δε φταίει μόνο η φτωχή παράδοση αγώνων του κλάδου, αλλά, φυσικά, και ο γενικότερος συσχετισμός σε βάρος των εργαζόμενων, όπως και οι γνωστές συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ που, πιεσμένες, βέβαια, από τον κόσμο προχωρούν σε κινητοποιήσεις, τις οποίες, όμως, προσπαθούν με κάθε τρόπο να κλείσουν από την πρώτη κιόλας στιγμή, σπέρνοντας την απογοήτευση και εκφυλίζοντάς τις σε εκτονωτικές κινήσεις.
Τα πράγματα δε λειτουργούν, όμως, τόσο απλά. Μπορεί οι εργαζόμενοι στις τηλεπικοινωνίες αυτή τη στιγμή να μη θεωρούν ότι μπορούν να νικήσουν, αλλά είναι πολύ σημαντικό ότι θεωρούν, ταυτόχρονα, υποχρέωσή τους να αγωνιστούν, έστω και με μια 24ωρη απεργία (αν και κάνουν πολύ περισσότερα). Ο δρόμος που έχουν να βαδίσουν, μαζί με τους εργαζόμενους όλων των κλάδων, είναι μακρύς και δύσκολος, όμως η αρχή έχει γίνει.
Αυτό είναι και το πιο σημαντικό! Ολος αυτός ο κόσμος που δεν ήταν λίγοι αυτοί που είχαν σπεύσει να τον ξεγράψουν από το εργατικό κίνημα, έχει αρχίσει ήδη να διαμορφώνει σιγά σιγά μια άλλη συλλογική συνείδηση και να παλεύει, να αναζητά, να προσπαθεί. Οσο τα πράγματα αλλάζουν για τις διοικήσεις των εταιριών του κλάδου, άλλο τόσο αλλάζουν και για τους εργαζόμενους!