Η δημοσίευση των αριθμών και των ποσοστών των συγχωνεύσεων-καταργήσεων δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αριθμητική έκφραση της πολιτικής στην οποία εδώ και κάποιες εβδομάδες αντιστέκονται μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί.
Από τα τέλη του Φλεβάρη τα Δημοτικά Συμβούλια πλημμυρίζουν με κόσμο, οι δρόμοι έξω από τις Περιφέρειες και τα Γραφεία Εκπαίδευσης γεμίζουν διαδηλωτές, οι μαθητές κάνουν συνελεύσεις και ήδη άρχισαν τις πρώτες καταλήψεις. Οι κάθε είδους κινητοποιήσεις άρχισαν τις τελευταίες μέρες να γίνονται πιο έντονες, τόσο στις γειτονιές της Αθήνας όσο και σε πόλεις της επαρχίας.
Το σύστημα επέλεξε από νωρίς τις απειλές και την τρομοκρατία απέναντι στους μαθητές. Με την πρώτη σπίθα, με το πρώτο λουκέτο έσπευσαν να ανακοινώσουν αναπληρώσεις των χαμένων μαθημάτων τα Σάββατα και τις αργίες, ενώ δεν έλειψαν τα περιστατικά ανοιχτής τρομοκράτησης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το 5ο εσπερινό της Ακαδημίας Πλάτωνα στην Αθήνα, όπου οι μαθητές απειλήθηκαν με αυτόφωρο και αναγκάστηκαν να αποφασίσουν τη λήξη της κατάληψης. Είναι βέβαιο ότι τα περιστατικά αυτά θα πληθαίνουν όσο θα πληθαίνουν και οι μαθητικές αντιδράσεις. Το σύστημα θα παίξει κάθε χαρτί προκειμένου να αποφύγει έναν γενικευμένο μαθητικό ξεσηκωμό, τη στιγμή μάλιστα που ο αγώνας αυτός έχει δείξει όλο αυτό το διάστημα ότι αγκαλιάζεται τόσο από τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι πλήττονται άμεσα, όσο και από τους γονείς, οι οποίοι έχουν παίξει σημαντικό ρόλο μέχρι τώρα με τις αντιστάσεις που έχουν οικοδομήσει.
Αν τέτοια είναι η τρομοκρατία που δέχεται και θα δεχτεί το μαθητικό κίνημα, αν οι συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολείων είναι ένα ζήτημα που αφορά το σύνολο του λαού, τότε γίνεται κατανοητό ότι αυτός ο αγώνας πρέπει να γίνει υπόθεση όλων. Δεν είναι ένας αγώνας που αφορά μόνο τους μαθητές, μόνο τους εκπαιδευτικούς, μόνο τους γονείς. Και αν οι αντιστάσεις έως τώρα δείχνουν αδυναμία να συνολικοποιηθούν και να συνενωθούν, αυτά είναι σημεία των καιρών. Είναι δείγματα της αδυναμίας του μαθητικού κινήματος, της κατάστασης του κινήματος των εκπαιδευτικών και της συνδικαλιστικής του ηγεσίας, δείγματα της ανεπάρκειας σε αυτή τη φάση συνολικά του λαϊκού κινήματος. Για κάθε μία από αυτές τις αδυναμίες και ανεπάρκειες θα μπορούσαμε να γράψουμε ολόκληρες σελίδες. Αλλά άλλες τόσες θα μπορούσαμε να προσθέσουμε υπερασπιζόμενοι την άποψη ότι μπορούν να συντονιστούν οι αντιδράσεις και να μετατραπούν σε ένα ποτάμι οργής που θα στριμώξει το σύστημα. Δεν είναι αμελητέο δείγμα οι αποφάσεις ορισμένων Δημοτικών Συμβουλίων που έως και καταδικάζουν τις συγχωνεύσεις-καταργήσεις. Που έχουν φυσικά τα όριά τους, που καμία εμπιστοσύνη δεν πρέπει να τους έχουμε και που το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι έτοιμοι να σταθούν απέναντι και ενάντια στους αγώνες με την πρώτη ευκαιρία. Παρ’ όλα αυτά, είναι δείγμα πίεσής τους οι όποιες τέτοιες αποφάσεις. Μήπως δεν θα ήθελε το σύστημα στοιχισμένους όλους τους δήμους μπροστά στη δική του μάχη; Προς το παρόν πάντως φαίνεται ότι και οι ίδιοι οι μαθητές δεν εφησυχάζουν απέναντι στους δημάρχους που στάθηκαν ενάντια στις συγχωνεύσεις-καταργήσεις. Δείχνουν να ξεχωρίζουν τον δικό τους αγώνα και να κρατούν την υπόθεση στα δικά τους χέρια.
Το ζητούμενο σε αυτή τη φάση δεν είναι άλλο από τον συντονισμό των κινητοποιήσεων. Τόσο σε τοπικό επίπεδο, σε κάθε γειτονιά, όσο και κεντρικά, σε κάθε πόλη. Οι μαθητές μαζί με τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς τους πρέπει να βρουν τρόπους και μέσα συντονισμού του αγώνα τους, πρωτοβουλίες που θα καταφέρουν να συνενώσουν όλες αυτές τις φωνές που έχουν αρχίσει να δυναμώνουν. Για να δυναμώσουν ακόμη πιο πολύ και να ραγίσουν το προσωπείο του «ανίκητου» συστήματος και της πολιτικής του.
