Το αλισβερίσι γύρω από τις διερευνητικές εντολές, οι προσπάθειες να βρεθούν εκείνοι οι εύσχημοι όροι (“απαγκίστρωση”, “επαναδιαπραγμάτευση” κ.λπ.) που θα επιτρέψουν μια κάποια συγκόλληση των ερειπίων και η αναζήτηση “προθύμων” δεξιά και αριστερά, που θα αποτελέσουν το άλλοθι ενός τέτοιου εγχειρήματος, αναδεικνύουν -πάνω απ’ όλα- την επείγουσα ανάγκη του συστήματος να προσπεράσει τη λαϊκή αποδοκιμασία, να βρει τις ισορροπίες του και να συνεχίσει την επίθεσή του στις λαϊκές, εργαζόμενες μάζες.
Το βέβαιο είναι ότι, ακόμη κι αν καταφέρουν να στήσουν τελικά κυβέρνηση, δεν θα καταφέρουν να λύσουν το συνολικότερο πρόβλημα διαχείρισης. Και η κυβέρνηση αυτή δεν θα είναι παρά μια πολύ προσωρινή μετάθεση του προβλήματος αυτού. Γιατί θα είναι μια κυβέρνηση που θα αναλάβει να συνεχίσει την ίδια βάρβαρη πολιτική, απονομιμοποιημένη, με το λαό και τους εργαζόμενους απέναντί της.
Μια κυβέρνηση που θα στηριχτεί ακόμη περισσότερο στους μηχανισμούς καταστολής και την ωμή βία ενάντια στους νέους αγώνες και τις νέες εστίες αντίστασης.
Ωστόσο, το ενδεχόμενο να μην τα καταφέρουν και να αναγκαστούν σε νέα προσφυγή στις κάλπες παραμένει ισχυρό. Και τότε, οι πιέσεις στο λαό, τα εκβιαστικά διλήμματα, αλλά και οι αυταπάτες “αριστερής κυβερνητικής διεξόδου” θα επανέλθουν ακόμη δριμύτερα.
Σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο, το ΚΚΕ(μ-λ) θεωρεί απαραίτητο η εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ να εξετάσει τα νέα δεδομένα και να εκτιμήσει με ποιο τρόπο θα μπορέσει αποτελεσματικότερα να παρέμβει προς όφελος του λαού και να αντιπαρατεθεί στα νέα εκβιαστικά διλήμματα και τις νέες αυταπάτες.
