Του Γρηγόρη Κωνσταντόπουλου
Η ηγεσία του ΚΚΕ μετά τα εκλογικά αποτελέσματα της 6ης Μάη βρίσκεται σε δύσκολη θέση και είναι βέβαιο πως η συνέχεια θα είναι χειρότερη. Αυτό ήδη το έχει αντιληφθεί και επιχειρεί από τώρα να βρει τρόπους και αιτίες δικαιολόγησης μιας πιθανής σοβαρής εκλογικής πτώσης των δυνάμεών του. Ετσι, από τα λεγόμενα επιθετικά συνθήματα για «πανίσχυρο ΚΚΕ στη Βουλή και στο λαό» καθώς και για «ανατροπή των συσχετισμών και μέσα από τις εκλογές» που χρησιμοποίησε στις προηγούμενες εκλογές, στις νέες προωθεί «αμυντικά» συνθήματα, όπως να μείνει «το ΚΚΕ όρθιο και δυνατό». Με αυτό το σύνθημα η ηγεσία του ΚΚΕ απευθύνεται στο συναίσθημα των κομματικών μελών και οπαδών, επισημαίνοντάς τους τον κίνδυνο να μη μείνει το ΚΚΕ όρθιο, και καλεί η Α. Παπαρήγα κάθε «τίμιο και έμπειρο αγωνιστή να μην επιτρέψει να περάσει η στρατηγική τής αποδυνάμωσης του ΚΚΕ». «Καλούμε (αναφέρει η Α.Π.) τους φίλους του κόμματος και τους ψηφοφόρους που δεν αισθάνονται ευχαριστημένοι με το εκλογικό αποτέλεσμα και τους λέμε: Ο,τι παρατηρήσεις έχετε, πείτε τις μετά τη δεύτερη εκλογική μάχη. Πάρτε το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ στο χέρι, βγάλτε κάλους στα πόδια σας. Και το λέμε, ναι, με απαίτηση». Εδώ πράγματι ισχύει το «ψήφισε και μη ερεύνα».Αλλά και μετά τη δεύτερη εκλογική μάχη, η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ δεν πρόκειται να δώσει πειστικές απαντήσεις για τους λόγους του κακού αποτελέσματος που πήρε, όσο και για το χειρότερο που πρόκειται να πάρει σε αυτές του Ιούνη. Γιατί η αιτία βρίσκεται στην πολιτική γραμμή του ΚΚΕ, η οποία βρίσκεται στον αέρα. Αυτή η γραμμή ούτε θέλει και ούτε μπορεί να αλλάξει. Η εργατική τάξη και όλες οι εργαζόμενες μάζες, ειδικότερα τα δύο τελευταία χρόνια, έχουν δεχτεί μια άγρια και εξοντωτική επίθεση η οποία κλιμακώνεται και η ζωή των εργατικών και λαϊκών οικογενειών γίνεται όλο και πιο εφιαλτική. Αυτή είναι η πραγματικότητα που ζούμε! Και αυτή η πραγματικότητα είναι αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε να αλλάξει. Αυτό είναι το άμεσο και επιτακτικό καθήκον των αριστερών και λαϊκών δυνάμεων. Με δύο λόγια, αυτό που μπαίνει στην ημερήσια διάταξη είναι η αντίσταση των μαζών στην επίθεση και η λαϊκή πάλη να θέσει σαν άμεση προτεραιότητα τη διεκδίκηση στόχων που να βελτιώνουν τη ζωή των λαϊκών μαζών. Το ότι τα πράγματα για το λαό γίνονται χειρότερα οφείλεται στο γεγονός ότι δεν έχει οικοδομηθεί η λαϊκή διεκδικητική πάλη. Αντίθετα, η ηγεσία του ΚΚΕ αυτό που θέτει σαν κεντρικό καθήκον είναι η πάλη για τη λαϊκή εξουσία και αυτό βάζει για ζύμωση στην ημερήσια διάταξη. Πρόκειται για μια επικίνδυνα λαθεμένη πολιτική προτεραιότητα, για μια στρατηγική που δεν βασίζεται σε άμεσους και ενδιάμεσους στόχους πάλης.
Είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση πως ένας λαός άνεργος και βουτηγμένος στην ανέχεια και την εξαθλίωση, αν δεν ανατρέψει αυτές τις άθλιες συνθήκες ζωής του, δεν θα είναι δυνατόν ούτε καν να σκεφτεί το πώς μπορεί να πάρει τη λαϊκή εξουσία. Συνεπώς, αυτό που απαιτούν οι συνθήκες σαν άμεσο καθήκον είναι η ισχυροποίηση μέσα από τους καθημερινούς αγώνες της λαϊκής αντίστασης και διεκδίκησης που να αλλάζει τη ζωή του λαού, που να κερδίζει μάχες, να κατακτάει νίκες και να αναγνωρίζει τις πραγματικές του δυνάμεις. Μόνο σε τέτοιες συνθήκες μπορεί να πάρει πραγματική υπόσταση και αξία η λαϊκή και σοσιαλιστική προοπτική του κινήματος.
Οι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες και κυρίως οι μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις των δύο τελευταίων χρόνων προκάλεσαν τεράστιες διεργασίες και πολιτικές εξελίξεις και με έναν τρόπο αποτυπώθηκαν και στις πρόσφατες εκλογές. Βέβαια, στο πλαίσιο του συστήματος οι εκλογές δεν μπορούν να αποτυπώσουν τις πραγματικές διαθέσεις των μαζών αλλά την τάση που διαμορφώνουν αυτές οι διαθέσεις. Οι συγκλονιστικές απεργιακές κινητοποιήσεις που ζήσαμε αποτέλεσαν τη βασική αιτία της πολιτικής κρίσης του συστήματος της υποτέλειας και της εξάρτησης. Οι λαϊκές μάζες αντιτάχθηκαν στους κυβερνητικούς φορείς των βάναυσων μέτρων και σε όσους συνεργάστηκαν κυβερνητικά για να επιβληθούν στον εργαζόμενο λαό.
Η ηγεσία του ΚΚΕ αυτές τις διεργασίες και όπως αποτυπώθηκαν στις τωρινές εκλογές δεν τις βλέπει σαν εξέλιξη των διεργασιών που συντελέστηκαν το προηγούμενο διάστημα των μεγάλων κινητοποιήσεων. Δεν βλέπει δηλαδή τις θετικές πλευρές, που είναι οι κύριες και έχουν να κάνουν με τη μαζική αποδέσμευση του κόσμου από την επιρροή των κυρίαρχων αστικών κομμάτων. Μια αποδέσμευση που θα φανεί και στις επόμενες και που θα φέρει, κατά τη γνώμη μου, το ΚΚΕ σε ακόμη χειρότερη θέση.
Τόσο πριν όσο και, κυρίως, μετά τις εκλογές οι δυνάμεις του συστήματος της υποτέλειας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και με εργαλεία τα ΜΜΕ, τηλεοπτικά και ηλεκτρονικά, έχουν εξαπολύσει μια από κοινού λυσσαλέα αντιαριστερή και αντιλαϊκή επίθεση. Εκβιάζουν, απειλούν και τρομοκρατούν το λαό και αυτό είναι ολοφάνερο. Τι είναι εκείνο που πραγματικά φοβούνται; Φοβούνται τον ίδιο τους τον εαυτό. Τους είναι ολοφάνερο πως δεν μπορούν να πείσουν με πολιτικούς όρους το λαό, ούτε ένα μέρος που να είναι ικανό να ενισχύει το ρόλο της εκπροσώπησης του συστήματος. Ετσι, το κύριο στοιχείο της πολιτικής τους είναι η τρομοκράτηση του λαού και των αριστερών ανθρώπων. Σίγουρα δεν φοβούνται τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ σε ό,τι αφορά το σύστημα της αστικής τάξης και τις σχέσεις της χώρας με τους ιμπεριαλιστές της Ευρώπης (ΕΕ, ΗΠΑ) αλλά και το ευρώ έχει καθαρές και φανερές θέσεις. Λέει ναι σε όλα τα παραπάνω. Πάνω απ' όλα, οι δυνάμεις του συστήματος φοβούνται την παραπέρα αποδέσμευση των λαϊκών μαζών από το αστικό μπλοκ εξουσίας και τη στροφή τους προς τα αριστερά. Αυτό σε συνδυασμό με το ταξικό και πολιτικό κενό που υπάρχει και που οι συνθήκες της πάλης απαιτούν την κάλυψή του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει καθαρές κουβέντες. Δεν κρύβει τίποτε. Δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι είναι «η Αριστερά των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων» στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος.
Ετσι, είναι φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε θέλει ούτε μπορεί να υπερασπίσει τα λαϊκά συμφέροντα, τις πραγματικές ανάγκες των μαζών. Ακόμη περισσότερο, δεν μπορεί να υπερασπίσει εκείνη την Αριστερά που έχει ανάγκη η εργατική τάξη, ο λαός και η χώρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε θέλει και ούτε μπορεί να σπάσει τα δεσμά της εξάρτησης της χώρας από τους ιμπεριαλιστές. Αξιοποιεί τις απαιτήσεις των μαζών που επιθυμούν και αγωνίζονται να αντισταθούν στην επίθεση και να βελτιώσουν τη ζωή τους και τάζει, αν έρθει στην κυβέρνηση, ορισμένες λύσεις. Ετσι δημιουργεί στο λαό αυταπάτες ότι μπορούν να προκύψουν λύσεις για τα συμφέροντά του χωρίς τη σύγκρουσή του με τους εκμεταλλευτές του.
Από άλλη αφετηρία και με άλλη διαδρομή, η ηγεσία του ΚΚΕ καταλήγει όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ στο ίδιο αποτέλεσμα. Αρχίζει και τελειώνει με το ψηφίστε ΚΚΕ, οργανωθείτε στο ΚΚΕ και στο ΠΑΜΕ γιατί το ΚΚΕ αγωνίζεται για να αλλάξει η ζωή σας.
Ενα πράγμα είναι βέβαιο: Χωρίς την πάλη του εργαζόμενου λαού και χωρίς τη σύγκρουσή του με τους εκμεταλλευτές και καταπιεστές του καμία βελτίωση της ζωής του δεν μπορεί να προκύψει και, πολύ περισσότερο, να οικοδομήσει μια κοινωνία χωρίς εκμεταλλευτές και καταπιεστές.
