ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Ή ΓΕΦΥΡΑ ΓΙΑ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ;

Υποτίθεται ότι πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση η κυβέρνηση παραιτείται και αναλαμβάνει στη θέση της μια άλλη, υπηρεσιακή, που μόνο σκοπό της έχει την ομαλή διεξαγωγή των εκλογών. Πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις υπήρχε ένα αίσθημα χαλάρωσης στο λαό, άσχετα αν αυτό ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα ή όχι. Αυτό στην εκλογική διαδικασία της 6ης Μάη δεν έγινε διότι, με βάση τις επίσημες δηλώσεις, οι εξελίξεις ήταν κρίσιμες και δεν μπορούσε να πάρει την ευθύνη μια «ανεύθυνη» κυβέρνηση.
Είναι όμως έτσι; Είναι αυτή η κυβέρνηση απλώς υπηρεσιακή ή κάτι άλλο; Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε σε μια εποχή που πράγματι τρέχουν μια σειρά σημαντικά ζητήματα, πώς και δεν ισχύει η ανάγκη η χώρα να κυβερνάται από μια κυβέρνηση «πλήρους ευθύνης» και όχι από υπηρεσιακή;
Τα ζητήματα που έρχεται να αντιμετωπίσει αυτό το διάστημα η κυβέρνηση ξεκινάνε από τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, όπου πριν από λίγες μέρες συζητήθηκαν μια σειρά σοβαρά ζητήματα σε σχέση με τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών σε όλο τον πλανήτη, των Βαλκανίων και της Α. Μεσογείου συμπεριλαμβανομένων, μέχρι το Eurogroup και την εφαρμογή της δανειακής σύμβασης και τον νόμων που τη συνοδεύουν.
Το ότι η χώρα θα κυβερνηθεί κανονικότατα και χωρίς χαλαρότητες το ξεκαθάρισε ο ίδιος ο πρωθυπουργός λέγοντας από τη μια ότι «θα χρειαστεί να διαδραματίσουμε κάποιον πιο ουσιαστικό ρόλο», αναφερόμενος στις προλεχθείσες συνόδους ή όταν ξεκαθάρισε ότι οι νόμοι θα εφαρμοστούν μετά τη φιλολογία περί παγώματος των μέτρων για τα εργασιακά που προέκυψε από τη συνάντηση του υπουργού Εργασίας Ρουπακιώτη και συνδικαλιστών.
Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση που αξίζει κανείς να προσέξει και που προκύπτει από τη σύνθεση της κυβέρνησης. Περιλαμβάνει σχεδόν τα πάντα!
Η πλειοψηφία των μελών της κυβέρνησης είναι άνθρωποι που έπαιξαν ή παίζουν σημαντικό ρόλο στην οικονομική και πολιτική ζωή του τόπου, με σημαντικά πόστα είτε στο πεδίο των αποφάσεων είτε στο πεδίο της εφαρμογής όλως όσων αποφάσιζαν οι κυβερνήσεις από το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη και τη Ν.Δ. του Καραμανλή μέχρι του Γ. Παπανδρέου και του Παπαδήμου.
Τραπεζίτες, επιχειρηματίες, υψηλόβαθμα στελέχη που συμμετείχαν ενεργά σε οικονομικά επιτελεία όλων των κυβερνήσεων και σε επιτροπές, συμβούλια και αντιπροσωπείες του ελληνικού κράτους, στην Ε.Ε. και την Τρόικα, που επεξεργάζονταν τις οικονομικές πολιτικές, την εξωτερική πολιτική και τα μνημόνια ή που στήριξαν με ενεργό ρόλο τις αλλαγές στο χώρο της παιδείας αλλά και στον έλεγχο διά της καταστολής του λαού (Οικονόμου στο Υ.ΠΡΟ.ΠΟ.) .
Δεν είναι καθόλου τυχαίες σε σχέση με τις εξελίξεις και τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο (ΑΟΖ, πετρέλαια, σχέσεις με Ισραήλ και ανταγωνισμός με Τουρκία, Μέση Ανατολή κ.λπ.) οι επιλογές του καραμανλικού Μολυβιάτη ως υπουργού Εξωτερικών ή του φερόμενου ως ανθρώπου των Αμερικάνων (και του… Καμένου), με εκφρασμένες τις ακροδεξιές απόψεις και πρακτικές του, υπουργού Αμυνας, Φραγκούλη.
Θα μπορούσαμε εδώ να δούμε και μια δεύτερη πτυχή που επίσης αφορά τους πιθανούς σχεδιασμούς για τις εξελίξεις μετά τις εκλογές. Η συμμετοχή της Κιάου (υπουργείο Παιδείας) ή του Μανιτάκη (υπουργείο Εσωτερικών), ακόμη και του Ρουπακιώτη δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Η πρώτη πριν από τις εκλογές υπέγραφε κείμενα στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ, ο δεύτερος σύμφωνα με το βιογραφικό του είναι ενεργό μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ και ο τρίτος υπήρξε πρόεδρος του ΔΣΑ με τη στήριξη του ΣΥΝ και τα δημοσιεύματα τον χαρακτηρίζουν προβεβλημένο πρόσωπο της κεντροαριστεράς. Αν ο δεύτερος, που (αν και άνθρωπος του… κινήματος!) υποστηρίζει ότι η πάλη για ανατροπή των μνημονίων είναι «στρουθοκαμηλισμός» που «καθοδηγείται από έναν αφελή αριστερό βολονταρισμό και διέπεται από έναν αθεράπευτο σοσιαλιστικό ιδεαλισμό» πέρασε κάπως απαρατήρητος, οι δύο άλλοι χαρακτηρίστηκαν ως το… άρωμα της υπεύθυνης Αριστεράς στην κυβέρνηση.
Πρόκειται λοιπόν για μια κυβέρνηση που απηχεί τους σχεδιασμούς του συστήματος που εκκολάπτονται από το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο και το ντόπιο αστικό κατεστημένο και ουσιαστικά κινούνται σε τρεις κατευθύνσεις: εφαρμογή της σκληρής αντεργατικής πολιτικής, στυγνή κρατική βία και τρομοκρατία ώστε να καμφθούν οι αντιδράσεις του κόσμου της εργασίας, ένταση της ανάμειξης στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή αλλά και ευρύτερα.
Για μια κυβέρνηση «γέφυρα» στις μετεκλογικές εξελίξεις που με τα χαρακτηριστικά της συγκεντρώνει όλα τα ενδεχόμενα, από την παραμονή της για μετά τις εκλογές «λόγω ακυβερνησίας», έστω και για περιορισμένο χρονικό διάστημα, μέχρι τη συγκρότηση κυβερνήσεων συνεργασίας κάθε απόχρωσης. Αλλωστε, τις κυβερνήσεις συνεργασίας τις εκθειάσανε σχεδόν όλοι, απερχόμενοι και εισερχόμενοι υπουργοί, στις τελετές παραδόσεων των υπουργείων. Κάποιοι ιδιαίτερα από το «μνημονιακό στρατόπεδο» υπονόησαν ότι αυτή η κυβέρνηση μπορεί να αποτελέσει και παράδειγμα για το μέλλον.
Οπως και να’ χει, η συγκρότηση αυτής της κυβέρνησης δεν είναι άσχετη με τους μελλοντικούς σχεδιασμούς του συστήματος, αλλά εκφράζει και την ανάγκη να συνεχιστεί η πολιτική που χάραξαν οι δύο προηγούμενες κυβερνήσεις σε βάρος του λαού. Εκφράζει την ανάγκη της πολιτικής σταθερότητας για το ντόπιο κεφάλαιο αλλά και για τους ιμπεριαλιστές πάτρωνές του. Μια σταθερότητα που με τις επιλογές του στις πλατείες, τους δρόμους, στους χώρους δουλειάς αλλά και στην κάλπη διατάραξε αυτός ο ανώριμος ελληνικός λαός!