Για τα «μυστήρια» της 6ης Μάη

1
Με τον όρο «ναζιστικά μυστήρια» πλέον δεν πρέπει να εννοούμε την υποκουλτούρα η οποία αναπτύχθηκε μεταπολεμικώς στη Δυτική Ευρώπη συνδέοντας τον ιστορικό γερμανικό φασισμό με την πιο παρανοϊκή μεταφυσική και με την τάχα ανίκητη δύναμή της (μυστικές εταιρείες, μάγοι, φιλικές προς τους ναζήδες χθόνιες, καταχθόνιες ή και εξωγήινες δυνάμεις, δαιμονοληψία τού Χίτλερ, τελετουργικός αποκρυφισμός των Ες Ες και άλλα απόκοσμα κεριά και μαύρες λαμπάδες). Αυτή η υποκουλτούρα νανούρισε τον νέο ναζισμό με παραμύθια και φαντασιώσεις κινηματικής νεκρανάστασης, στόχευσε στο να λησμονήσουν την κοσμική ναζιστική φρίκη οι Ευρωπαίοι, ακόμα και στο να μην τη μάθουν ποτέ τα παιδιά τους και έτσι να γίνουν αυτά οι νέοι ναζιστές... μύστες – πάντα τόσο χρήσιμοι στο αστικό κράτος όποτε επιθυμεί να ανοίξει την καταπακτή τού υπογείου του και να τους αμολήσει να... τελετουργήσουν στο σαλόνι.
Με τον όρο «ναζιστικά μυστήρια», μετά τις εκλογές τής 6ης Μάη 2012, εμείς εδώ στην Ελλάδα, ο ελληνικός λαός, είμαστε υποχρεωμένοι να εννοούμε την πιο μεγάλη κοινωνικοπολιτική καθυστέρηση μιας μερίδας Ελλήνων και, αν θέλουμε να είμαστε και αυστηρότεροι ή και δικαιότεροι με τον εαυτό μας, την πιο κυνική αδιαφορία χιλιάδων θυμάτων τής αντιλαϊκής πολιτικής –νέων κυρίως, των παιδιών μας δηλαδή– αναφορικά με το τι αντιπροσωπεύει στον παγκόσμιο πολιτισμό η πιο μιλιταριστική και αδίστακτη, η πιο ρατσιστική και απάνθρωπη, η πιο αντεργατική και αντισοβιετική, η πιο φονική αστική δικτατορία που γνώρισε ποτέ ο κόσμος μας και στη φτωχολογιά τού οποίου σκόρπισε με την πολεμική μηχανή της –μέχρι να τη σταματήσει ο Στάλιν– την «απελευθέρωση» του θανάτου.

2
Μετά τις εκλογές τής 6ης Μάη 2012, είμαστε υποχρεωμένοι να αναρωτηθούμε τι μυστηριώδους παιδείας χώρα είναι αυτή στην οποία ένα κομμάτι τής νεολαίας επιθυμώντας εκλογική καταδίκη τής μνημονιακής πολιτικής... εγείρεται φιλοναζιστικά στην κάλπη, ακόμα και αν δεν το έχει καλοσκεφτεί το πράγμα, ακόμα και αν «κάνει πλάκα» για να τρομάξει το κράτος (το αστικό...).
Τι μυστηριώδους εργατικής συνείδησης είναι οι άνεργοι γονείς και οι φτωχοί δάσκαλοι αυτής της νεολαίας για να έχουν αφήσει τα παιδιά τους ανυπεράσπιστα στα νύχια τής νεοναζιστικής απάτης ή στην προπαγάνδα τού ευρωπαϊκού αναθεωρητισμού τού είδους Χίτλερ = Στάλιν, ακόμα και αν τα παιδιά είναι «πλακατζήδες» με την πραγματικότητα (η οποία, όμως, απαιτεί αντίληψη και σπουδή) και με τη σοβαρότητα (η οποία, όμως, απαιτεί χιούμορ και ήθος).
Είμαστε υποχρεωμένοι να αναρωτηθούμε τι μυστηριώδους ταξικού ρεφλέξ είναι η όποια Αριστερά παραβλέπει ή υποτιμά την ασυλλόγιστη «ικανότητα» μιας σημαντικής μερίδας Ελλήνων να «κάνει πλάκα» διαμαρτυρίας, νομίζοντας ότι καταδικάζει το μνημονιακό πολιτικό προσωπικό τής αστικής τάξης, ενώ σιγοντάρει το πιο άγριο θηρίο της, τον –υπαρκτό μεν, περιθωριακό δε στην κοινωνία μας– νεοναζισμό.

3
Αλλά, αν τα παιδιά δεν «κάνουν πλάκα»; Αν δεν πήραμε χαμπάρι τον συνωστισμό στα πάρτι τού αστικού υπογείου; Σε αυτή τη μαύρη περίπτωση, ποιος θα μάθει στα παιδιά μας ότι κανένα ιπποτικό μυστήριο δεν συμβόλιζε η νεκροκεφαλή των ναζιστικών στολών, παρά μόνο την κτηνώδη βία των Γερμανών κεφαλαιοκρατών επί των εργατών και των λαϊκών στρωμάτων; Ποιος θα μάθει στα παιδιά ότι ό,τι γυαλίζει στο ίντερνετ, στη ζωή τής διαρκούς και πιεστικής ανάγκης συνήθως ζέχνει; Ποιος θα μάθει στα παιδιά ότι ο κάθε τηλεοπτικός τσαρλατάνος, φιλοξενών τον νεοναζισμό και τον νεορατσισμό ή φιλοξενούμενος του νεοναζισμού και του νεορατσισμού, δεν βρίσκεται εκεί «για πλάκα», αλλά για να τους σκοτίζει το μυαλό; Ποιος θα μάθει στα παιδιά πώς θα επιβιώσουν;
Ο εργάτης, ασφαλώς, στον δρόμο, με τους συναδέλφους του, με τους συντρόφους του.

(Ο εργάτης, παιδιά, είναι καλός και αισιόδοξος άνθρωπος. Λέει ότι στις εκλογές τού Ιούνη, του Σεπτέμβρη, του χρόνου, εσείς, τα παιδιά μας, θα θυμηθείτε ότι είστε παιδιά μας και θα την «κόψετε την πλάκα» που αρχίσατε...)