Οι βασικοί πολιτικοί υπεύθυνοι των μνημονίων της υποδούλωσης, οι Παπανδρέου, Βενιζέλος, Σαμαράς, Καρατζαφέρης, καταδεικνύονται μετά και το εκλογικό αποτέλεσμα, αυτοί και τα κόμματά τους, σαν αυτό που πραγματικά είναι. Πολιτικοί νάνοι και σκέτοι λακέδες του συστήματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που φροντίζουν να το αναπαράγουν για να μπορούν και οι ντόπιοι δυνάστες του λαού μας να γαντζώνονται όλο και πιο σφιχτά στον σβέρκο του. Αυτός ο ρόλος τους αποκαλύπτεται πια ξεκάθαρα, ενώ η χλεύη του αθροίσματος του 32% αποκαλύπτει τα αισθήματα του λαού απέναντί τους και κυρίως επιβεβαιώνουν και στο εκλογικό επίπεδο τη διάθεση του λαού να κινηθεί κόντρα σε αυτούς που υποθηκεύουν συστηματικά τη ζωή και το μέλλον του.
Σε αυτό το άρθρο, παρ' ότι γράφεται εν μέσω ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων και πριν καν το τέλος των διερευνητικών εντολών, θα σταθούμε στη συστηματική, μεθοδευμένη και όπως πάντα εν τέλει κυνική παρέμβαση των ιμπεριαλιστικών κέντρων που όπως και προεκλογικά έτσι και μετεκλογικά με τις εκβιαστικές παρεμβάσεις τους καταργούν ουσιαστικά κάθε έννοια ανεξαρτησίας στη χώρα μας. Αποτελεί άλλωστε η ιμπεριαλιστική εξάρτηση και ωμή παρέμβαση βασική αιτία και της πορείας φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής, που βάζει σε αμφισβήτηση το σύνολο των δημοκρατικών κατακτήσεων του λαού μας. Μα αυτή σίγουρα είναι μια ολόκληρη συζήτηση που πρέπει όχι απλά να ανοίξει, αλλά και να παραγάγει άμεσα θέσεις και ενέργειες και πραγματικά μέτωπα για την υπεράσπιση των αγώνων και των δικαιωμάτων του λαού μας.
Ναι όλα αυτά συμβαίνουν στο πλαίσιο της δημοκρατικής τάχα ΕΕ και αυτή η πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και τσαλαπατήματος της βούλησης του λαού μας θα αποκαλύπτεται ακόμη περισσότερο όσο ο λαός μας καταφέρνει παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς να στέκεται ενάντια σε κάθε λογής δυνάστες του. Αν μάλιστα η Αριστερά μας το τολμούσε, θα μπορούσαν σήμερα στη χώρα μας να διαμορφώνονται όροι πραγματικής συγκρότησης του λαού μας απέναντι στους φονιάδες και ληστές των ΗΠΑ και της ΕΕ που απειλούν πολύ συγκεκριμένα πλέον τη ζωή και το μέλλον του. Γιατί ο λαός μας, παρά την υποχώρηση του κινήματος και της Αριστεράς τις προηγούμενες δεκαετίες, οδηγείται ξανά από την ίδια τη ζωή, όπως και στην περίπτωση του Μπους το 2003 έτσι και σήμερα απέναντι στους οικονομικούς δολοφόνους της τρόικας (ΗΠΑ - ΕΕ), να στέκεται εναντίον και να διεκδικεί τη ζωή και το δίκιο του.
Τις προεκλογικές υποδείξεις για το τι πρέπει να ψηφίσει ο λαός από μια σειρά στελέχη της ΕΕ και του ΔΝΤ διαδέχτηκαν, παρ' ότι φούντωσαν την οργή του λαού, όπως φάνηκε, οι δηλώσεις των διαφόρων Σόιμπλε, που με διάφορες παρεμβάσεις επιχειρούσαν, παρακάμπτοντας τους λακέδες τους, να τρομοκρατήσουν άμεσα έναν λαό που, σύμφωνα με τον Σόιμπλε, δεν ήθελε να κυβερνηθεί με τον παλιό τρόπο.
Οι προεκλογικές υποδείξεις να μην ψηφίσει ο λαός τα κόμματα της σταλινικής και μηδενιστικής Αριστεράς ήταν συνέχεια του θράσους που αποκτούσαν όσο υποθήκευαν τη χώρα με τα μνημόνια της υποτέλειας. Όμως ο κυνισμός των ιμπεριαλιστών ξεπέρασε κάθε όριο, όταν, ιδιαίτερα μετά τον ξεσηκωμό του λαού τον Οκτώβρη του 2011 και την κωλοτούμπα και εξευτελισμό του Γ. Παπανδρέου με το δημοψήφισμα που κατάπιε άρον άρον, έφτασαν να επιβάλουν την εγκάθετη κυβέρνηση Παπαδήμου και να εγκαταστήσουν, μέσα και από τη νέα δανειακή σύμβαση, καθεστώς επιτροπείας.
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι κάτι αφύσικο ή πρωτόγνωρο για την ξενόδουλη αστική τάξη της χώρας και μια ματιά στην ιστορία της, το μαρτυρά. Με δουλικό τρόπο λειτούργησε η αστική τάξη και πιο πρόσφατα απέναντι στους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, όταν, μοιράζοντας τις εξαρτήσεις της στη Δύση ανάμεσα σε ΗΠΑ - ΕΕ, έδωσε την όποια παραγωγική δυνατότητα της χώρας δώρο στο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο της ΕΕ για να αποκτήσει η ίδια ρόλο και να γαντζωθεί ακόμη πιο αιμοβόρικα στον σβέρκο του λαού με βάση το όραμα του ευρωμονόδρομου.
Σήμερα τρομοκρατούν το λαό γιατί λέει δεν παράγει η χώρα και τάχα ζούμε με δανεικά. Ελέω Αριστεράς, που είτε περιχαρακώνεται σε ιδεολογήματα ανοχής του ιμπεριαλισμού σαν ακραία τροτσκιστική γκρούπα (ΚΚΕ) είτε υμνεί ακόμη τον ευρωμονόδρομο εκλιπαρώντας τον Ολάντ (ΣΥΡΙΖΑ), αυτοί οι ίδιοι που ο λαός αποκάλυψε πως είναι πολιτικοί νάνοι αποκτούν απύθμενο θράσος και επιμένουν να βαφτίζουν τα μνημόνια λεηλασίας του λαού και της χώρας μονόδρομο σωτηρίας παρά την πραγματικότητα της φτώχειας και της εξαθλίωσης που βοά, παρά την εκλογική συντριβή που υπέστησαν.
Τα δεδομένα μετά τις εκλογές όμως περιπλέκουν παραπέρα το πολιτικό αδιέξοδο των διαχειριστών του συστήματος. Και βέβαια καμιά πολιτική καταστολής δεν μπορεί από μόνη της και μάλιστα άμεσα να στήσει κυβέρνηση που κόντρα στην εκφρασμένη λαϊκή θέληση θα πάρει νέα βάρβαρα μέτρα τις επόμενες εβδομάδες.
Αυτή την πραγματικότητα του πλήρους πολιτικού αδιεξόδου του πολιτικού συστήματος τη διαβάζουν καθαρά τα στελέχη της τρόικα και παρ' όλα αυτά τόσο από πλευράς ΗΠΑ και ΔΝΤ, όσο και από πλευράς ΕΕ, δεν διαφαίνεται καμιά διάθεση ουσιαστικής χαλάρωσης των μνημονίων λεηλασίας και υποδούλωσης του λαού και της χώρας.
Ο Ολάντ και η συζήτηση για ανάπτυξη
Η συζήτηση για την ανάπτυξη, που τάχα θα διαδεχτεί τις πολιτικές σκληρής λιτότητας σε όλη την Ευρώπη, όσο περνά ο προεκλογικός κουρνιαχτός της Γαλλίας μπαίνει στην πραγματική διάσταση που τη βλέπει το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο μέσα βεβαίως και από τις αντιθέσεις του. Η ανάπτυξη θα έρθει μέσα από την επίτευξη δημοσιονομικής πειθαρχίας αντιτείνουν τα στελέχη του γερμανικού ιμπεριαλισμού στους Γάλλους ανταγωνιστές και εταίρους στον βασικό για την ύπαρξη της ΕΕ γαλλογερμανικό άξονα. Παρ' όλα αυτά η Μέρκελ που πολέμησε προεκλογικά τον Ολάντ για χάρη του Σαρκοζί τον περιμένει τώρα με ανοικτές αγκάλες μια μέρα μετά την ορκωμοσία του στις 15 Μάη και όλοι εκτιμούν ότι θα βρεθεί κοινός βηματισμός σε αυτή την κρίσιμη φάση για την ευρωζώνη. Όμως και αν υπάρξει κόντρα και όξυνση του ανταγωνισμού, πράγμα διόλου απίθανο σε συνθήκες κρίσης, η διαφορά δεν θα είναι στο αν πρέπει ή όχι να εφαρμοστεί το δημοσιονομικό σύμφωνο. Απλά, δίπλα στη δημοσιονομική εξυγίανση του ευρωπαϊκού συμφώνου μπορεί να μπει η λέξη ανάπτυξη, λένε πάλι αυτοί που θεωρούν δεδομένο ότι ο γαλλογερμανικός άξονας κάθε άλλο παρά υπάρχει πολυτέλεια σε τέτοια φάση να μπει σε προστριβές.
Συγκλίνουν μια σειρά πλευρές του συστήματος εντός και εκτός ΕΕ, πως η ανάπτυξη εκτός από ρευστότητα στις τράπεζες θέλει και ανταγωνιστικό περιβάλλον. Άρα μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, μειώσεις μισθών και όχι κοινωνικές δαπάνες από τα κράτη και άλλα τέτοια ακραία κομμουνιστικά πράγματα.
Να στηριχθούν, λέει, στοχευόμενες επενδύσεις στην ενέργεια και στις μεταφορές από κράτη και ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων, να ταϊστεί δηλαδή το κεφάλαιο σε κάποιους τομείς πέρα από τις τράπεζες. Σε κάθε περίπτωση η όποια ανάπτυξη θα γίνει με όρους λεηλασίας των εργαζόμενων, με άγρια λιτότητα και ταυτόχρονη ερήμωση άλλων κλάδων και ολόκληρων χωρών της περιφέρειας. Για ποια ανάπτυξη είναι διατεθειμένοι να συζητήσουν στην περίπτωση της χώρας μας έχει γίνει ήδη φανερό.
Εδώ Γάλλοι, Γερμανοί και Αμερικάνοι, μα και σε άλλο βέβαια επίπεδο Ρώσοι και Κινέζοι και Καταρινοί, κάθε άλλο παρά διαφωνούν σε μια διαδικασία ληστρικής αξιοποίησης των φιλέτων του πλούτου της χώρας μας, ούτε βέβαια τσακώνονται για τα μνημόνια που οδηγούν τον εργαζόμενο λαό στη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Ο υπαρκτός καβγάς τους, που ενδέχεται να περιπλέξει παραπέρα και επικίνδυνα πλέον το πολιτικό σκηνικό της χώρας, έχει να κάνει με το μοίρασμα της λείας.
Η επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου
Στο πλαίσιο της συζήτησης περί ανάπτυξης στην Ευρώπη, που όπως είπαμε διανθίστηκε προεκλογικά από τον Ολάντ με κατάρες ενάντια στη λιτότητα του συμφώνου της Μέρκελ, μια σειρά δυνάμεις στη χώρα μας έδραξαν την ευκαιρία για να ακουμπήσουν πάντα σε ιμπεριαλιστικές πλάτες και να στήσουν τη μεταμοντέρνα σοσιαλδημοκρατική τους ρητορεία ενώ άλλοι σαν τον Τσίπρα ποντάρουν, τρομάρα τους, ολάκερη την προοπτική της αριστερής τους κυβέρνησης. Έτσι εύκολα, έτσι απλά, πάντα στο πλαίσιο της «Ευρώπης των λαών» που θα το φτιάξουν οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές όταν διαπιστώσουν όπως τους λέει συνεχώς ο Κρούγκμαν και άλλοι πως η συνταγή της λιτότητας είναι αδιέξοδη…
Όμως ο λαός μας πέρα από τις κυβερνητικές ακροβασίες του ΣΥΡΙΖΑ και την όποια τους κατάληξη γι’ αυτό το κόμμα έχει ήδη δείξει πως μπορεί και έχει ανάγκη ζωής να παλέψει και να παραμείνει ΕΝΑΝΤΙΟΝ στους δυνάστες του και ν’ αναβαθμίσει παραπέρα την πάλη του.
Ο λαός μας έχει ήδη αναγκάσει το σύνολο του πολιτικού προσωπικού μετά και το χαστούκι της κάλπης να μιλάει για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Φραστικά βέβαια, μια και η ομοβρντία των γνωστών εκβιασμών των Μπαρόζο-Σόιμπλε-Βεστερβέλε αλλά και της Μέρκελ και Λαγκάρντ και ουσιαστικά και του Ολάντ και μιας σειράς άλλων αξιωματούχων της ΕΕ πήρε φωτιά ακριβώς για ν’ ανακόψει αυτή τη συζήτηση. Ο εκβιασμός προχωρά και κλιμακώνεται μέρα με τη μέρα με απαίτηση άμεσα ή το συντομότερο κυβέρνησης που θα συνεχίσει την εφαρμογή των μνημονίων και συνολικότερα την αντιλαϊκή επίθεση. Παρά το πολιτικό αδιέξοδο, οι ιμπεριαλιστές πιέζουν το ντόπιο πολιτικό προσωπικό και παίζουν με τη φωτιά της λαϊκής οργής. Ποντάρουν στην ανασφάλεια και τον φόβο ενός λαού που στέκεται μεν εναντίον των ισχυρών σαν ανάγκη ζωής αλλά η Αριστερά του αρνείται να οργανώσει, να δυναμώσει και να αναβαθμίσει αυτή του την εναντίωση. Όποια λύση και να βρουν, δεν πρόκειται να λύσει το πολιτικό αδιέξοδο που προκύπτει από το γεγονός πως η συνέχιση της επίθεσης (που είναι ουσιαστικά κοινός τόπος για τις δυνάμεις του συστήματος εντός και εκτός χώρας) δεν αντέχεται πλέον από τον λαό. Ένα κρίσιμο ζήτημα την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι αν θα καταφέρει το σύστημα να εντάξει την Αριστερά, τη ΔΗΜΑΡ και ιδιαίτερα τον ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθεια έστω προσωρινής υπέρβασης του αδιεξόδου.
Φοβούνται και την εκλογική συμπεριφορά πλέον του λαού, μα είναι σίγουρο πως σε αυτό το επίπεδο θα βρουν λύση. Το πρόβλημά τους είναι πώς, αφότου στήσουν την όποια κυβέρνηση, θα μπορέσουν να συνεχίσουν τη βάρβαρη αντιλαϊκή τους πολιτική. Σε αυτό ας έχουμε δοσμένη όπως φάνηκε προεκλογικά την άγρια πλέον ένταση της τρομοκρατίας και της καταστολής. Όμως αυτό δεν φτάνει γιατί, όπως σωστά λέγεται και φάνηκε και στα εκλογικά αποτελέσματα, ο λαός δεν αντέχει άλλο. Πέρα από τα δημοσιεύματα του ξένου Τύπου περί χρεοκοπίας - εξόδου από το ευρώ και τις εκβιαστικές δηλώσεις από στελέχη της ΕΕ που κλιμακώνονται μέρα τη μέρα μετά το συντριπτικό εκλογικό αποτέλεσμα, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην ίδια τη Γερμανία υπήρξαν μια σειρά δεύτερες σκέψεις. Εκφράζονται πλέον και φόβοι για το πώς θα εξελιχθεί παραπέρα η οργή του λαού. Πώς θα ωσμωθεί και θα αλληλεπιδράσει με την οργή και άλλων λαών που ήδη έχουν αρχίσει να βγαίνουν στον δρόμο.
Ο «σοφός» σύμβουλος της Μέρκελ, Μπόφινγκερ, ζήτησε ενώπιον της επιτροπής προϋπολογισμού της ομοσπονδιακής Βουλής χαλάρωση των προγραμμάτων αυστηρής λιτότητας στα υπερχρεωμένα κράτη. Για να δούμε πως τέτοιοι προβληματισμοί στη βάση του φόβου της οργής του λαού υπάρχουν σε όλο το φάσμα των εκπροσώπων του συστήματος, θα αναφερθούμε στις δηλώσεις στελεχών του Σαρκοζί σαν τον πρώην ΥΠΕΞ της Γαλλίας Ζιπέ που δήλωσε πως ο ελληνικός λαός υφίσταται εδώ και μήνες τέτοιες θυσίες που οδηγούν σε εξέγερση. Ο Ιταλός Μόντι σε ανάλογο τόνο θέτει το ζήτημα της ανάπτυξης, ενώ ο Πρόντι όπως και άλλοι τονίζουν τον κίνδυνο για την ευρωζώνη, αν φύγει η Ελλάδα.
Είναι σίγουρο πως μήνες τώρα και ειδικά μετά την εκλογική καταγραφή της λαϊκής οργής τα στελέχη του συστήματος και εκτός της χώρας ανησυχούν και προβληματίζονται για το πώς θα αντιδράσει ο λαός μας. Όμως προβληματίζονται για να συνεχίσουν την επίθεσή τους που είναι κεντρική τους κατεύθυνση και βασική ταξική επιλογή τους χρόνια τώρα και ιδιαίτερα απέναντι στον αδιέξοδο και φαύλο κύκλο της κρίσης τους. Και θα συνεχίσουν έστω με τακτικές αναδιπλώσεις ή καθυστερήσεις όσο ο εργαζόμενος λαός στη χώρα μας και αλλού δεν συνιστά απειλή για την κυριαρχία τους.
Σε αυτό πρέπει να στοχεύσουμε αν θέλουμε να ευνοήσουμε στ’ αλήθεια την υπόθεση της Αριστεράς και του λαού. Σε αυτή την κατεύθυνση της οργάνωσης και συνεχούς αναβάθμισης της πάλης του λαού κόντρα σε κάθε λογής αυταπάτες ο λαός μπορεί να ανατρέψει συσχετισμούς και να αποσπάσει υποχωρήσεις από τον αντίπαλο. Αυτή η κατεύθυνση δεν υπηρετείται με τους κυβερνητισμούς των εντολοδόχων του ΣΥΡΙΖΑ που σπέρνουν επικίνδυνες αυταπάτες για λύσεις ευκολίας. Αντίθετα, στη δύσκολη και απαιτητική κατεύθυνση της ανειρήνευτης πάλης που ήδη βρίσκεται ο λαός μας μπορεί με κάποιες προϋποθέσεις να γίνει απειλή για το σύστημα και σε μια πορεία αγώνων να διεκδικήσει όλα όσα του ανήκουν.
